Η απλόχερη αγάπη του Ted Lasso - Η σειρά που μας έκανε καλύτερους ανθρώπους

Όταν το Ted Lasso βγήκε στον αέρα περίμενα να δω μια ανάλαφρη ποδοσφαιρική σειρά. Αυτό περίμενα και αυτό ήθελα να δω. Ο Αμερικάνος προπονητής του American Football που βρίσκεται από ένα καπρίτσιο μιας πάμπλουτης ιδιοκτήτριας στον πάγκο μιας μέτριας Λονδρέζικης ομάδας της Πρέμιερ Λιγκ, όχι για να τη σώσει αλλά για να την καταστρέψει.

Τελικά τρεις σεζόν αργότερα, όχι μόνο δεν την κατέστρεψε αλλά κατάφερε αυτό που έχει και τη μεγαλύτερη σημασία εντός και εκτός αθλητισμού.

Ποιο είναι αυτό; Μα φυσικά να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Αυτό που γυρόφερνε συνεχώς στο μυαλό μου παρακολουθώντας από την πρώτη μέρα αυτό το τηλεοπτικό διαμάντι αισιοδοξίας ήταν πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος αν ζούσαμε στον κόσμο του Ted Lasso και αν τα δικά του «τηλεοπτικά σύνορα» ήταν τα ρεαλιστικά δικά μας.

Το Ted Lasso τελικά δεν ήταν μια σειρά για ποδόσφαιρο αν και το στόρι του εξελισσόταν στον λαμπερό κόσμο του αγγλικού ποδοσφαίρου. Το ποδόσφαιρο ήταν απλά η αφορμή για να χτιστεί μία από τις ωραιότερες τηλεοπτικές ιστορίες που έχουμε ζήσει. Δεν χρειάζεται να είσαι φίλος της μπάλας για να το απολαύσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι να ανοίξεις το μυαλό σου και να «ρουφήξεις» όλα αυτά που σου δίνει αυτό το παραμύθι με τον πιο απλό τρόπο.

Έτσι δεν γίνεται άλλωστε στα παραμύθια; Είναι αλήθεια ότι οι χαρακτήρες δεν αναπτύχθηκαν τρομερά από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο και είναι επίσης αλήθεια ότι πολλές φορές, όλοι τους, παραήταν καλοί για να είναι αληθινοί.

Κι όμως αυτό είναι το σημαντικότερο. Σε έναν κόσμο που η καλοσύνη έχει φτάσει να θεωρείται ως κάτι ξεχασμένο, ακόμα και ως δείγμα αδυναμίας, ο Ted Lasso, και η παρέα του, μας την έδωσαν απλόχερα και μας γέμισαν αγάπη.

Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου συγκινημένο σε πάρα πολλά επεισόδια (μπορεί και σε όλα) και πολλές φορές σκεφτόμουν πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό σε μια σειρά που (σχεδόν) πρωταγωνιστεί ένας χαρακτήρας όπως ο κόουτς Μπίαρντ.

Κι όμως. Το Ted Lasso μας παρουσίασε όλα αυτά που υπάρχουν καθημερινά δίπλα μας και για τεράστια -δυστυχώς- μερίδα του κόσμου είναι «πρόβλημα», ως αυτό που πραγματικά είναι. Εκεί έξω υπάρχει πάντα ένας μεγάλος μαλάκας, όπως ο Ρούπερτ, στο Ted Lasso στο τέλος δεν νικάει, όπως γίνεται στον δικό μας κόσμο, αλλά ο κόσμος τον βάζει στη θέση του.

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν πως η ψυχική υγεία δεν είναι τόσο μεγάλο -ή και καθόλου- πρόβλημα, στο Ted Lasso όλοι (σχεδόν) οι χαρακτήρες έχουν τα δικά τους θέματα, μεγάλα ή μικρά, όπως οι περισσότεροι από εμάς, κι αυτό επιτέλους δεν παρουσιάζεται ως κάτι κακό, ω κάτι περίεργο, ως ταμπού.

Εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι που έχουν πρόβλημα με το χρώμα και την σεξουαλικότητα του άλλου ακόμα και με το δικό τους χρώμα ή τη δική τους σεξουαλικότητα ζώντας κυριολεκτικά είτε φοβισμένοι είτε γεμάτοι μίσος.

Στο Ted Lasso αυτό δεν υπάρχει. Υπάρχουν απλώς άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν καλύτερο ή χειρότερο τον κόσμο, κάποιοι το καταφέρνουν και κάποιοι όχι. Υπάρχουν οι καλοί άνθρωποι και οι κακοί άνθρωποι. Διαλέγεις τι θες να είσαι και ποιους θες και απλά πορεύεσαι μαζί τους.

Ο κόουτς Lasso και το δικό του παρεάκι για τρία (3) χρόνια ήταν η καλύτερη συντροφιά για πολύ κόσμο και είμαι σίγουρος πως άγγιξε την απόλυτη επιτυχία όχι επειδή ήταν μια αψεγάδιαστη τηλεοπτική σειρά αλλά επειδή κατάφερε το πιο σημαντικό πράγμα. Να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Και είμαι σίγουρος. Όσοι συνέχισαν να το βλέπουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο επεισόδιο, έγιναν λίγο καλύτεροι.

Πηγή: Sombrero.gr

 

 

Ειδήσεις σήμερα:

Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις