Απόγευμα Κυριακής. Σημείο συνάντησης απέναντι από την καντίνα «το Βαρώσι» στις κερκίδες του «Αντώνης Παπαδόπουλος». Ο Λούκας κατεβαίνει το σκαλοπάτι και κτυπά στον ώμο τον ξάδελφό του. Αυτό συμβαίνει πριν από κάθε αγώνα της ομάδας. Ο Λούκας μένει Λεμεσό, ο ξάδελφος ο Αντώνης στη Λάρνακα. Δίπλα ο Θανάσης που έρχεται από τον Μούτταλο Πάφου, πλησιάζει και Νίκος με τον Δημήτρη που έρχονται από τη Λευκωσία. Χαιρετιούνται. Περίπου στην ίδια ηλικία, μεγαλώσανε μαζί μέχρι τα εφτά με δέκα.

Άκουγα τον Ερντογάν,

Εφκάλαν μας την τρύπα ή εν μας την εφκάλαν;

Πέρασε καιρός.

Επιτροπή και Πόρισμα για Συνεργατισμό.

Ξεγέλασες τους ουρανούς με ξόρκια μαύρη φλόγα,

Διευθυντής Μέσης: €70.000 ετήσιο ακάθαρτο μισθό.

Τι συμβαίνει;Με ρώτησαν.Είσαι καλά;Με ξαναρώτησαν.

Έγραψε ο ποιητής-λογοτέχνης:

 Ο άνθρωπος μια μέρα των ημερών πρέπει να μάθει να χτίζει όνειρα εκεί που οι ελπίδες τελειώνουν! Νίκος Ξυλούρης

…και εκείνους που τους είδαν να χορεύουν, τους πέρασαν για τρελούς, αυτοί που δεν μπορούσαν να ακούσουν την μουσική. (Φρίντριχ Νίτσε)

Ο κόσμος είναι επικίνδυνος, όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα. Άλμπερτ Άινσταϊν