Δεκάδες άτομα, μια ομάδα πληθυσμού μαζεύτηκαν το απόγευμα του Σαββάτου (10/11) σε ένα χώρο, στην πλατεία Διοικητηρίου στη Λεμεσό, έχοντας κοινά προβλήματα, κοινές ανησυχίες, ανεξάρτητος των όποιων διαφορών μπορεί να έχουν μεταξύ τους ως άτομα, στέλνοντας το μήνυμα ότι η στέγαση είναι θεμελιώδες δικαίωμα κάθε ανθρώπου.
Άνθρωποι που ως πριν μερικά χρόνια, είχαν το σπίτι τους, τη δουλειά τους, βρίσκονται το 2018 στη θέση να κινδυνεύουν να μείνουν άστεγοι, ενώ χιλιάδες άλλοι πολίτες βγάζουν τον μήνα με χίλιες δυο δυσκολίες και στερήσεις, για να μπορούν να έχουν ακόμη ένα μήνα στέγη πάνω από το κεφάλι τους, να έχουν ρεύμα και νερό για ακόμη μια διμηνία, να διατηρήσουν ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας.
Εργαζόμενοι που μέχρι πριν λίγα χρόνια έχτιζαν με τα χέρια τους την Κύπρο κυριολεκτικά, άνθρωποι που έδωσαν πολλά στην τουριστική μας βιομηχανία αλλά και χιλιάδες άλλοι πολίτες που για χρόνια συνέφεραν στην οικονομία της Κύπρου.
ΣΧΕΤΙΚΟ ΑΡΘΡΟ: ΛΕΜΕΣΟΣ: Βρέθηκε λύση για την οικογένεια αστέγων με 3 ανήλικα παιδιά- Παγκύπρια συγκίνηση - ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ
Με το φαινόμενο του ‘νεοτσιφλικισμού’ να παίρνει διαστάσεις, με τους ιδιοκτήτες ακινήτων να ξεστομίζουν συχνά φράσεις του τύπου ‘τόσα θέλω, άμα θέλεις το ενοικιάζεις’ ο πληθυσμός που ‘έμεινε στην απέξω’ μοιάζει αδύναμος να αντιδράσει, με το μέλλον της γενιάς των 800 και 1000 ευρώ (600-800 λίρες Κύπρου) να μοιάζει δυσοίωνο.
Έτσι λοιπόν, μια ομάδα πληθυσμού, μια μεγάλη ομάδα πληθυσμού, που ανήκει στην τάξη των εργαζομένων, των απλών υπαλλήλων, καλείται να ικανοποιεί τις απαιτήσεις των ιδιοκτητών ακινήτων, εργοδοτών και του κράτους. Με την ίδια ομάδα πληθυσμού όμως να είναι μόνη και ανυπεράσπιστη.
Από την άλλη, υπάρχει μια ελίτ επιχειρηματιών, πολιτικών, διευθυντών που όχι μόνο δεν ασχολούνται, αλλά μοιάζουν να αδιαφορούν για το τι γίνεται στην κοινωνία. Πόσες φορές πολιτικοί και διάφοροι διευθυντές σπεύδουν για νοσήλια σε δημόσια νοσοκομεία και πόσες σε ιδιωτικές κλινικές του εξωτερικού και της Κύπρου; Πόσοι επιχειρηματίες έχουν 2 και 3 και 4 ακίνητα, τα οποία απέκτησαν νόμιμα από τον κόπο των εργαζομένων τους, τη στιγμή που οι εργαζόμενοι μόλις που βγάζουν τον μήνα;
Αφού λοιπόν το Σάββατο (10/11) είδαμε ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι με τις ίδιες ανησυχίες και προβλήματα, μπορούμε εύκολα να υποθέσουμε ότι βρισκόμαστε σε μια διαδικασία ζύμωσης ταξικής συνείδησης, ότι δηλαδή εμείς που τα βγάζουμε δύσκολα, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο.
Αν αυτό έχει κάποιο μέλλον και εξελιχθεί κάπως, από εμάς εξαρτάτε, πάντως πρέπει να έχουμε υπόψιν ότι σημερινά του γείτονα, αυριανά δικά μας…
Χρίστος Ζήνωνος
