Φύγαμε από την Αλεξανδρούπολη τη μέρα που ξέσπασε η κόλαση. Ο ορίζοντας, καθώς το αεροπλάνο άφηνε την πόλη στο έδαφος, ήταν ακόμα καθαρός - το ολέθριο μανιτάρι καπνού που τον στοιχειώνει εδώ και τέσσερις μέρες δεν είχε ακόμα εμφανιστεί.
Βλέποντας το μέγεθος της καταστροφής, η μεγαλύτερη στην ιστορία της και που ακόμα βρίσκεται σε εξέλιξη, και την πανέμορφη εξοχή που περιέβαλλε τη γενέτειρά μου μέχρι και πριν από λίγες μέρες, εκεί όπου πέρασα σχεδόν όλες τις Πρωτομαγιές και Καθαρές Δευτέρες των παιδικών και νεανικών μου χρόνων, να έχει γίνει στάχτη, δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι αυτής της πόλης δεν της επιτρέπεται να πάρει μια ανάσα. Τώρα και κυριολεκτικά.
Στην Ελλάδα όσο απομακρύνεσαι από την πρωτεύουσα τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες σοβαρής ανάπτυξης. Κι άντε, αν είσαι Κέρκυρα, Κρήτη ή Ρόδος επιβιώνεις, αν όμως λέγεσαι Έβρος, Θεσπρωτία, Φλώρινα ή Δράμα γάμησέ τα. Ο Έβρος ήταν για δεκαετίες ο “βολικός μακρινός”, ως το μοναδικό χερσαίο σύνορο με την Τουρκία προσφέρεται ακόμα για πομπώδη, ανέξοδο πατριωτισμό. Ερχόταν ο επίσημος από Αθήνα, εντυπωσιαζόταν δήθεν από την “εσχατιά της χώρας”, πετούσε ένα “εσείς εδώ φυλάτε Θερμοπύλες” (τα αντίστοιχα καθρεφτάκια των Ισπανών κονκισταδόρων) κι από κάτω χειροκροτούσαν οι φουσκωμένοι από εθνική υπερηφάνεια και πατριωτικό καθήκον ιθαγενείς, την ύπαρξη των οποίων αγνοούσε για τις υπόλοιπες 364 μέρες του χρόνου.
Υπόψη ότι στις Θερμοπύλες δεν έμεινε ρουθούνι αλλά εμείς χειροκροτούσαμε σαν μαλάκες.
Μετά από δεκαετίες απομόνωσης, και μία ιδιαίτερα σκληρή περίοδο της οικονομικής κρίσης που σχεδόν τη γονάτισε, η Αλεξανδρούπολη ζει την τελευταία πενταετία μια πρωτόγνωρη, ασυνήθιστη και σχεδόν αλλόκοτη άνθηση. Κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε ξεκίνησε ακριβώς. Ή πώς. Το μόνο σίγουρο είναι πως την πόλη έσωσαν αυτοί που για τους Αθηναίους ήταν ο λόγος που φυλάγαμε Θερμοπύλες: οι Τούρκοι. Στην αρχή ήταν κάτι ξέμπαρκες παρέες από τις πόλεις της Ανατολικής Θράκης (Κεσσάνη, Αδριανούπολη κ.ά) και την αστική Κωνσταντινούπολη που έρχονταν για τις παραλίες και τις ψαροταβέρνες. Το word of mouth και τα stories κάποιων γνωστών Τούρκων τηλεοπτικών σταρ στον παραλιακό και στον Φάρο μετέτρεψαν τις βόλτες σε καραβάνια τουριστών από τη γείτονα που κατέκλυσαν κάθε διαθέσιμο κατάλυμα στην πόλη και δεν άφησαν τσιπούρα ή καλαμαράκι στις διάσημες πια ψαροταβέρνες της Απολλωνιάδας. Από κοντά οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι όμως όλοι έχουν να λένε για τους Τούρκους τουρίστες που είναι πολλοί περισσότεροι και ξοδεύουν τρελά λεφτά στην πόλη. Και κυρίως οι πρώην... Τουρκοφάγοι ντόπιοι που κατάπιαν τις πατριωτικές κορώνες μέχρι να πεις hoşgeldin. Πως αλλάζουν οι καιροί, ειδικά όταν μαζί τους αλλάζουν και εκατομμύρια τουρκικές λίρες σε ευρώ. Φυσικά όπως μας δίδαξε ένα πολύ συγκεκριμένο Ε/κ δικηγορικό γραφείο που εκπροσωπεί έναν πολύ συγκεκριμένο μεγαλοεργολάβο που χτίζει πάνω σε κατεχόμενες Ε/κ περιουσίες, όσο πιο κραυγαλέος ο “πατριωτισμός” τόσο μεγαλύτερη η κωλοτούμπα όταν money talks [and] bullshit walks.
Το φετινό καλοκαίρι η πόλη είχε περισσότερο κόσμο από κάθε άλλη χρονιά στην 100ετή ιστορία της. Έπρεπε να φτάσω σχεδόν 50 χρονών για να δω την ακριτική γενέτειρά μου δημοφιλή τουριστικό προορισμό όπου μετά τις 10 το βράδυ δεν βρίσκεις ούτε σκαμπό σε καφέ, εστιατόριο ή ταβέρνα της παραλιακής, όπου το άγνωστο μέχρι χθες brunch σερβίρεται σε τουλάχιστον δέκα καλά στέκια και όπου ήμασταν το μοναδικό τραπέζι σε κεντρική ψαροταβέρνα που μιλούσε ελληνικά (δεν μου διαφεύγει η ειρωνεία της ερώτησης “μιλάτε ελληνικά εκεί πάνω;” όταν λες σε κάποιον κάτω απ’ το αυλάκι από που είσαι). Και δεν είναι μόνο η ανέλπιστη τουριστική κίνηση αλλά και η ταυτόχρονη γεωστρατηγική αναβάθμιση της πόλης και ειδικότερα του λιμανιού της όπου λειτουργεί άτυπη αμερικανική βάση (και ζουν στιγμές “Καλώς ήλθε το δολάριο” κάθε φορά που σκάει μύτη κάποιο μεγαθήριο του αμερικανικού πολεμικού ναυτικού) σε συνδυασμό με άλλα μεγάλα δρομολογούμενα έργα όπως ο αγωγός φυσικού αερίου, η Πλωτή Μονάδα Αποθήκευσης και Αεριοποίησης Υγροποιημένου Φυσικού Αερίου και ο ήμουν-νιος-και-γέρασα πετρελαιαγωγός Μπουργκάς - Αλεξανδρούπολης (για τον οποίο έγραφα στην τοπική “Γνώμη” ήδη από τα late 90s).
Η Αλεξανδρούπολη αλλάζει. Αναπτύσσεται. Εκσυγχρονίζεται. Προοδεύει; Το τελευταίο με ερωτηματικό γιατί όπως διαπίστωσα οι τεράστιες ουρές έξω από την Αστυνομική Διεύθυνση, όπου μάταια προσπαθούσα επί τρεις μέρες να βγάλω ελληνική ταυτότητα στη μικρή, οφείλονταν στο γεγονός ότι εκατοντάδες συμπολίτες μου έσπευσαν να βγάλουν την παλιά ταυτότητα γιατί πιστεύουν πως οι επερχόμενες νέες περιέχουν.... τσιπάκι παρακολούθησης από τον Αντίχριστο (φαντάζομαι όσα τους περίσσεψαν απ’ τα εμβόλια), μπλοκάροντας τους απόδημους και τους ομογενείς που είχαμε μόλις λίγες μέρες στη διάθεσή μας για να βγάλουμε (τελικά την άφησα για του χρόνου). Βλέπετε, όπως και στην Κύπρο, η (όποια) οικονομική ανάπτυξη δεν σημαίνει απαραίτητα και πνευματική. Μάλλον το αντίθετο...
Και μετά ήρθαν οι φλόγες...
* Απόδοση του Δεδέ Αγάτς, της πρώτης ονομασίας της Αλεξανδρούπολης -πριν το 1920- που προήλθε σύμφωνα με τον θρύλο από έναν Τούρκο καλόγερο (δεδέ) που καθόταν στη σκιά μιας τεράστιας βελανιδιάς και όταν πέθανε τάφηκε κάτω απ΄αυτή.
Ειδήσεις σήμερα:
Πρόεδρος Κομισιόν: «Κόμβος αλληλεγγύης για την ΕΕ και τον κόσμο η Κύπρος»
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το βασικό στήριγμα στην προσπάθεια για επίτευξη ειρήνης στην Κύπρο, δήλωσε το απόγευμα της Μεγάλης Τετάρτης ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Χριστοδουλίδης, σε εκδήλωση εορτασμού της επετείου για τα 20 χρόνια από την ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση που διεξήχθη στο Προεδρικό Μέγαρο στην παρουσία της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ούρσουλας φον ντερ Λάιεν η οποία ανέφερε ότι η Κύπρος έχει καταστεί κόμβος αλληλεγγύης, όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για τον κόσμο.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
