Φτάσε όπου δεν μπορείς

«Παππού αγαπημένε, είπα, δώσ' μου μια προσταγή.
Χαμογέλασε, απίθωσε το χέρι απάνω στο κεφάλι μου, δεν ήταν χέρι,
ήταν πολύχρωμη φωτιά. Ως τις ρίζες του μυαλού μου περεχύθηκε η φλόγα.

Φτάσε όπου μπορείς, παιδί μου…

Η φωνή του βαθιά, σκοτεινή, σαν να' βγαινε από το βαθύ λαρύγγι της γης.
Έφτασε ως τις ρίζες του μυαλού μου η φωνή του, μα η καρδιά μου δεν τινάχτηκε.

Παππού, φώναξα τώρα πιο δυνατά, δωσ' μου μια πιο δύσκολη, πιο Κρητικιά προσταγή.
Κι ολομεμιάς, ως να το πω, μια φλόγα σούριξε ξεσκιζοντας τον αέρα,
αφανίστηκε από τα μάτια μου ο αδάμαστος πρόγονος με τις περιπλεμένες
θυμαρόριζες στα μαλλιά του κι απόμεινε στην κορφή του Σινά μια φωνή όρθια,
γεμάτη προσταγή, κι ο αέρας έτρεμε:

Φτάσε Όπου Δεν Μπορείς…

Πετάχτηκα τρομαγμένος από τον ύπνο. Είχε πια ξημερώσει.
Σηκώθηκα, ζύγωσα στο παράθυρο, βγήκα στο μπαλκόνι με την καρπισμένη κληματαριά.
Η βροχή είχε τώρα κοπάσει, ελάμπαν οι πέτρες, γελούσαν, τα φύλλα των δέντρων
ήταν φορτωμένα δάκρυα.

Φτάσε όπου δεν μπορείς!!!».

Νίκος Καζαντζάκης
Αναφορά Στον Γκρέκο