Το μπάνιο στη θάλασσα στην Αττική κοστίζει πλέον όσο ένα αεροπορικό εισιτήριο. Και δεν πρόκειται για υπερβολή. Σε γνωστό ξενοδοχειακό συγκρότημα στο Καβούρι, το κόστος για ένα κρεβάτι και μια ομπρέλα φτάνει τα 320 ευρώ την ημέρα. Χωρίς σπα, χωρίς προσωπικό σερβιτόρο, χωρίς exclusive παροχές. Μόνο μία ξαπλώστρα – δίπλα σε νερά που δεν έχουν αλλάξει ούτε στο ελάχιστο. Η ίδια παραλία, η ίδια άμμος, το ίδιο τοπίο. Το μόνο που άλλαξε είναι οι πελάτες – και μαζί τους, η τιμή.
Δεν πρόκειται για μεμονωμένο φαινόμενο. Η μεταμόρφωση του παραλιακού μετώπου της Αττικής, ιδίως στα νότια προάστια, είναι πλέον εμφανής. Η έλευση ξένων με Golden Visa, η αγορά παραθαλάσσιων ακινήτων από εύπορους Λιβανέζους, Τούρκους, Ουκρανούς και Άραβες, αλλά και η δημιουργία μιας νέας τουριστικής τάσης τύπου “Mykonos lifestyle in Athens” έχουν φέρει αλυσιδωτές αλλαγές. Οι τιμές στα beach bar και στα ξενοδοχεία έχουν εκτοξευθεί, η αισθητική έχει αλλάξει και η θάλασσα, αυτή που κάποτε «ανήκε σε όλους» μετατράπηκε σε πολυτελές προϊόν.
Το dress code και οι κρατήσεις
Στη Γλυφάδα, σε παραλία που επί δεκαετίες δεν θεωρούνταν ιδανική για μπάνιο, σήμερα λειτουργεί beach bar που χρεώνει 140 ευρώ το σετ ξαπλώστρας με ομπρέλα. Και όχι μόνο αυτό. Ο χώρος ζητάει dress code. Ναι, σε ελληνική παραλία. Όπως δηλώνεται ρητά στην ανακοίνωση του καταστήματος: «Beach casual dress code. Swimwear and beach attire are highly encouraged». Ή αλλιώς, αν δεν φοράς παρεό που εγκρίνει το Instagram ή δεν έχεις φορέσει το μαγιό που επιτάσσει η σεζόν, ίσως και να μην ταιριάζεις με το περιβάλλον.
Και δεν τελειώνει εκεί. Σε πολλά από αυτά τα μαγαζιά, ειδικά τα Σαββατοκύριακα, απαιτείται κράτηση. Δεν μπορείς απλώς να εμφανιστείς με την πετσέτα στον ώμο. Πρέπει να έχεις «κλείσει θέση». Και φυσικά, οι χαμηλότερες τιμές αφορούν τις πίσω σειρές, εκεί που το μόνο που βλέπεις είναι η πλάτη της ξαπλώστρας του μπροστινού σου. Αν θες να καθίσεις πρώτη σειρά, «κύμα», εκεί όπου το νερό σε ακουμπά χωρίς να σηκωθείς, το κόστος ανεβαίνει στα ύψη και η ζήτηση είναι τέτοια που οι κρατήσεις θυμίζουν διαδικασία fine dining.
Για τον μέσο πολίτη, για μια τετραμελή οικογένεια, η εξίσωση είναι αποθαρρυντική. Ας υποθέσουμε ότι βρίσκεις μία από τις «φθηνές» ξαπλώστρες των 40 ευρώ. Αν προστεθούν δύο καφέδες, δύο παιδικά snacks, τέσσερα εμφιαλωμένα νερά και δύο club sandwich, ο λογαριασμός φτάνει με ευκολία τα 103 ευρώ. Δηλαδή, πάνω από το 12% του καθαρού βασικού μισθού. Και όλα αυτά, για ένα απλό μπάνιο.
Η «μάχη» στις εναλλακτικές
Η μοναδική εναλλακτική για όσους δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν είναι οι δημόσιες πλαζ, όπως, για παράδειγμα η πλαζ της Βουλιαγμένης. Όπως τραγουδούσε κάποτε και ο Λουκιανός Κηλαηδόνης, «πάμε για μπάνιο στη Βουλιαγμένη». Μόνο που τώρα αυτό σημαίνει 15 ευρώ είσοδο το άτομο. Χωρίς καμία εγγύηση για σκιά ή άνεση.
Τα Σαββατοκύριακα επικρατεί κυριολεκτικά μάχη για λίγη σκιά, με τον κόσμο να κουβαλάει φορητές καρέκλες, ομπρέλες από το σπίτι και ψυγειάκια για να γλιτώσει τα έξοδα. Οι εικόνες θυμίζουν κάμπινγκ ανάγκης. Άλλοι στήνονται από τις 8:00 το πρωί για να πιάσουν ένα σημείο με δέντρο, άλλοι κάθονται πάνω σε βράχια. Μόνο η θάλασσα είναι δωρεάν - προς το παρόν.
Το καλοκαίρι του 2025 αποτυπώνει ανάγλυφα τη νέα κοινωνική πραγματικότητα της παραλίας. Αυτοί που «τα έχουν» πληρώνουν για μια πολυτέλεια που στην ουσία δεν διαφέρει από την απλότητα του παρελθόντος – απλώς φοράει μάρκες, παίζει μουσική με επιμέλεια DJ και χρειάζεται κράτηση από την Τετάρτη. Οι υπόλοιποι στριμώχνονται όπου βρουν, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Η παραλία δεν είναι πια δικαίωμα. Είναι πολυτέλεια. Όχι γιατί έγινε καλύτερη. Αλλά γιατί άλλαξε το κοινό. Και μαζί του, άλλαξαν και οι τιμές.
