Κι όμως η σκέψη απαιτεί μεγαλύτερη ενέργεια απ' ότι οι μύες

  Στους μυς, δίνει την απάντηση μια νέα βρετανική επιστημονική έρευνα, η πρώτη του είδους της, η οποία επιβεβαιώνει ότι -για εξελικτικούς λόγους- ο άνθρωπος προτιμά να δίνει προτεραιότητα στον εγκέφαλό του από ό,τι στους μυς του, όταν πρέπει να ξοδέψει ενέργεια και για τα δύο. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος είναι δαπανηρός από μεταβολική άποψη, καθώς απαιτεί πολλή ενέργεια για να λειτουργήσει. Και το «αντίτιμο» πρέπει αναγκαστικά να το πληρώσουν οι μύες. Πρόκειται για μια διελκυστίνδα, που αποβαίνει σε όφελος του νου, όταν τόσο ο εγκέφαλος όσο και το μυικό σύστημα πρέπει να ζοριστούν. Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου Κέιμπριτζ, με επικεφαλής τον δρα Ντάνι Λόνγκμαν, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό Scientific Reports, έκαναν ένα συγκριτικό πείραμα με 62 φοιτητές μέλη της διάσημης ομάδας κωπηλασίας του πανεπιστημίου, οι οποίοι είχαν ηλικία 21 ετών κατά μέσο όρο. Οι συμμετέχοντες υποβλήθηκαν αρχικά σε δύο διαδοχικά τρίλεπτα τεστ: ένα μνημονικό-νοητικό και ένα σωματικό σε μηχάνημα προσομοίωσης κωπηλασίας. Στη συνέχεια ,οι φοιτητές έκαναν ταυτόχρονα τα δύο τεστ και τα αποτελέσματα συγκρίθηκαν με τις επιδόσεις τους στα ξεχωριστά τεστ που είχαν προηγηθεί. Διαπιστώθηκε, όπως αναμενόταν, πως όταν μυαλό και μύες δούλευαν ταυτόχρονα, είχαν χειρότερες επιδόσεις και τα δύο από ό,τι όταν δούλευαν μόνο το ένα ή μόνο το άλλο. Όμως το πιο αξιοσημείωτο ήταν ότι οι απώλειες του μυαλού ήσαν συγκριτικά μικρότερες από τις μυικές (κατά μέσο όρο 9,7% έναντι 12,6%). Η μέση μείωση στη μυική απόδοση ήταν περίπου 30% μεγαλύτερη από τη μέση μείωση στη μνημονική-νοητική απόδοση, όταν μυαλό και μύες δούλευαν μαζί. Ο εγκέφαλός μας καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες του, σχεδόν αποκλειστικά από τον μεταβολισμό της γλυκόζης. Όταν ο άνθρωπος είναι σωματικά δραστήριος, οι μύες διεκδικούν ένα μεγάλο τμήμα της γλυκόζης του σώματος για τον εαυτό τους. Αλλά, ο εγκέφαλος φροντίζει να ικανοποιήσει πρώτα τις δικές του ανάγκες. Οι ερευνητές δήλωσαν ότι, μετά τη νέα μελέτη, ενισχύεται αυτή η θεωρία του «εγωιστικού» εγκεφάλου, ο οποίος έχει εξελιχθεί έτσι ώστε να προηγείται η ικανοποίηση των δικών του ενεργειακών αναγκών, σε σχέση με τις ανάγκες των περιφερειακών οργάνων. «Ένας καλά τροφοδοτούμενος εγκέφαλος πιθανότατα μάς έχει προσφέρει μεγαλύτερες πιθανότητες επιβίωσης από ό,τι οι καλά τροφοδοτούμενοι μύες, όταν ο άνθρωπος ανέκαθεν βρισκόταν αντιμέτωπος με περιβαλλοντικές προκλήσεις» δήλωσε ο Λόνγκμαν. «Σε εξελικτικό επίπεδο, αυτό σημαίνει ότι οι εγκέφαλοί μας είχαν ως συνέπεια μια μειωμένη επένδυση στους μυς, καθώς κι ένα μικρότερο πεπτικό σύστημα» πρόσθεσε.