«Όταν έχασα τη μαμά, εκείνη τη στιγμή ήμασταν δίπλα της κι εγώ κι ο Γιάννης και αισθάνομαι πολύ τυχερή που ήμουν εκεί γιατί ήταν Παρασκευή. Κανονικά την άλλη ημέρα είχα εκπομπή, οπότε με την βραδινή πτήση 12 το βράδυ είχα κανονίσει να φύγω. Ήταν θέμα λίγων ωρών, αλλά ήμουν εκεί γιατί ήταν και τα γενέθλια του μπαμπά μου την ίδια ημέρα. Ήταν μία πολύ ήρεμη στιγμή όταν «έφυγε» και έγινε πολύ ομαλά. Ήμασταν και οι τρεις μαζί της και αγκαλιά της. Μετά σηκώθηκα και κοίταξα γύρω μου και είπα στέκομαι ακόμα. Πίστευα ότι δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω αυτό κι ότι αν συμβεί κάτι τέτοιο δεν θα μπορέσω να σταθώ. Στάθηκα. Εκείνη η στιγμή με έκανε να νιώσω πάρα πολύ δυνατή.
Μετά έπρεπε να ζήσω αυτήν την ιστορία όπως κάθε άνθρωπος, αλλά επειδή είχα περάσει πάρα πολύ πόνο και είχα ανακούφιση από τον πόνο που γλίτωσε η ίδια και σταμάτησε να υποφέρει. Εκείνη η στιγμή ήταν μαγική, παρόλο που ήταν τραγική. Ήταν μαγική στιγμή και για τους τρεις μας που μείναμε πίσω και τη ζήσαμε. Κάναμε περίπου δύο ώρες να φωνάξουμε τους γιατρούς. Ήμασταν στο δωμάτιο» περιέγραψε η Σίσσυ Χρηστίδου.
«Έχω κάνει αυτήν τη σκέψη ότι αν ήταν ξαφνικός ο θάνατος, εγώ πώς θα το είχα ντιλάρει; Την ώρα που θες να πεις πράγματα στον άνθρωπο που αγαπάς, νιώθεις το ρολόι να χτυπά και φοβάσαι να του τα πεις γιατί αντιλαμβάνεται γιατί του τα λες και δεν θέλεις να του περάσεις αυτόν τον φόβο. Είναι πάρα πολύ σημαντικό να το κάνεις και σε όλη αυτήν τη διαδρομή σκεφτόμουν τι θα ήθελα να κάνουν τα δικά μου παιδιά και τι θα ήθελα εγώ να είχα ακούσει, ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο. Χαμογελούσα μέχρι και την τελευταία ημέρα για να μην στενοχωρηθούμε. Ήταν ένας άνθρωπος που ποτέ δεν μου είπε έλα και ποτέ δεν με κάλεσε. Δεν ήθελε ποτέ να γίνει βάρος. Τα πράγματα, παρόλο που τα ξέρουμε, είναι καλό να τα λέμε όταν έχουμε τον χρόνο, ακόμα κι αν δεν κινδυνεύει κάποιος. Να τα λέμε γιατί δεν είναι αυτονόητα για τους ανθρώπους» κατέληξε η Σίσσυ Χρηστίδου με την Ελένη Μενεγάκη να μην μπορεί να κρύψει την έντονη συγκίνησή της.
