Στην ουσία την 1η Οκτωβρίου γιορτάζουμε, εκτός από το απόλυτο τίποτα, την ικανότητα να προσαρμόζουμε την πραγματικότητα όπως μας βολεύει, αδιαφορώντας πως αυτό που νομίζουμε πως είναι το αληθινό για εμάς, για τον υπόλοιπο κόσμο είναι ολοφάνερα πλασματικό. Αλλά μας αφήνουν στον κόσμο μας γιατί μισό αιώνα μετά ποιος στ’ αλήθεια διεθνής παράγοντας δίνει ένα ποντικοκούραδο για το Κυπριακό, πέρα ίσως από την ετήσια αναφορά του ΟΗΕ, όχι λιγότερο εθιμοτυπική και τετριμμένη από την οικονομική έκθεση για τη συντήρηση των air condition του κτηρίου της Νέας Υόρκης. Η ευχή για μια “δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση” έχει πλέον την ίδια βαρύτητα με το μέσο παραλήρημα των καλημεράκηδων/καλομηνάκηδων στο Facebook. Και ποιος φταίει στ’ αλήθεια γι’ αυτό;
Στα 63 χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας, τα 49 ως κουτσουρεμένο αμιγώς ελληνοκυπριακό κράτος, νομίζω πως και οι πλέον hardcore υπερασπιστές της κατάλαβαν ότι κανείς στην ουσία δεν την αγάπησε. Κανείς, και αναφέρομαι πάντα στους κατέχοντες εξουσία και την επίσημη γραμμή και όχι στους ελάχιστους ρομαντικούς μεμονωμένους πολίτες, δεν την ένιωσε πραγματική πατρίδα του ώστε να καλλιεργηθεί με τον καιρό κυπριακή συνείδηση. Υπήρχαν σύνορα, σημαία, αυτόνομη κυβέρνηση, διακριτικό και θέση στον ΟΗΕ αλλά το ένα κομμάτι του πληθυσμού ήταν βαμμένο μπλε και το άλλο κόκκινο. Δύο “αδέλφια” από διαφορετικές μάνες και διαφορετικούς πατεράδες που συζούσαν αναγκαστικά, το καθένα με όνειρο να έρθουν οι πραγματικοί του γονείς να το πάρουν σπίτι. Ποτέ δεν είμασταν Κύπριοι αλλά πάντα Έλληνες και Τούρκοι. Με ό,τι ολέθριο συνεπάγεται αυτό.
Ανέκαθεν ήταν αστείος ο εορτασμός μιας ανεξαρτησίας που ήταν ουσιαστικά η επιβεβαίωση της αποτυχίας των βασικών εθνικών στόχων, της Ένωσης για τους Ε/κ, του Ταξίμ για τους Τ/κ. Πώς να αποδεχτείς κάτι που αντί να σε στέλνει στην αγκαλιά της μάνας σου σε αναγκάζει να συγκατοικήσεις με τον αχώνευτο θετό αδερφό σου στην ίσως πιο αλλόκοτη ανάδοχη οικογένεια μετά την αραβοϊσραηλινή; Αλλά την τελευταία δεκαετία η επέτειος εξελίχθηκε σε τραγέλαφο καθώς η τριχοτομημένη Κυπριακή Δημοκρατία που κανείς δεν ήθελε, κανείς δεν αγάπησε και όλοι υπέσκαψαν μέχρι την προμελετημένη δολοφονία της το ‘74, έγινε η επίσημη αγαπημένη εκείνων που απλά θέλουν να διαιωνίζεται η υπάρχουσα κατάσταση στο πλαίσιο ενός ατέρμονου ανένδοτου που δοξάζεται μόνο μέσα στα διχοτομικά μυαλά τους. Από το “παρέλαβα κράτος δεν θα παραδώσω κοινότητα” του αείμνηστου Τάσσου μέχρι τη βολιδοσκόπηση του μισού πλανήτη για λύση δύο κρατών του Νίκου Αναστασιάδη, ξαφνικά η κουτσουρεμένη και απαξιωμένη από όλους Κυπριακή Δημοκρατία έγινε το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου κάθε απορριπτικού που ξέρει ότι από την επομένη κιόλας της λύσης παύει να έχει λόγο ύπαρξης. Πού ήταν στ’ αλήθεια τόση αγάπη για την ΚΔ όταν πραγματικά τη χρειαζόταν;
Στο φετινό μήνυμά της που διαβάστηκε στις σχολικές γιορτές για την 1η Οκτωβρίου την Παρασκευή η Υπουργός Παιδείας εμφάνισε ως αιτίες της “διακοπής του οράματος και της ελπίδας της ειρηνικής συνύπαρξης” στις αρχικά τις “δικοινοτικές ταραχές του 1963-64 και στη συνέχεια τον εμφύλιο σπαραγμό και τον παραλογισμό του πραξικοπήματος έναντι της νόμιμης Κυβέρνησης που οδήγησαν μοιραία στο αποκορύφωμα της τουρκικής εισβολής”. “Δικοινοτικές ταραχές”, “εμφύλιος σπαραγμός”, οτιδήποτε μας κάνει να κοιμόμαστε πιο ήσυχα το βράδυ.
Ή να κοιμόμαστε γενικώς.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Σοκ προκαλούν οι λεπτομέρειες γύρω από τη φρικτή δολοφονία του 45χρονου Γιάννη Αργυρού, ο οποίος εντοπίστηκε νεκρός από τη μητέρα του στο χώρο στάθμευσης της πολυκατοικίας τους, στη Μέσα Γειτονιά Λεμεσού, το πρωί της Κυριακής.
