Διότι σήμερα, η ΑΤΑ δεν αφορά όλους τους εργαζομένους. Είναι ένα δικαίωμα που απολαμβάνουν κυβερνητικοί υπάλληλοι, εργαζόμενοι σε ημικρατικούς οργανισμούς, στις τράπεζες και σε λίγους ακόμα κλάδους. Οι υπόλοιποι; Όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, στα μικρά καταστήματα, στις οικοδομές, στη βιομηχανία, οι χιλιάδες υπάλληλοι που κρατούν την οικονομία όρθια, μένουν εκτός.
Και εδώ είναι το κρίσιμο σημείο: Αν η ΑΤΑ είναι εργαλείο για να προστατεύει την αγοραστική δύναμη των εργαζομένων από την ακρίβεια, τότε γιατί να μην ισχύει για όλους; Γιατί το ψυγείο του δημόσιου υπαλλήλου να γεμίζει πιο «δίκαια» από του σερβιτόρου, του λογιστή, της υπαλλήλου σε ένα μικρό γραφείο; Η ακρίβεια δεν κάνει διακρίσεις. Η βενζίνη, το γάλα, τα ενοίκια, οι λογαριασμοί αυξάνονται για όλους.
Αν, λοιπόν, θέλουμε να μιλάμε για δικαιοσύνη, τότε η Πολιτεία έχει δύο επιλογές:
-
Ή να θεσπιστεί νόμος που να υποχρεώνει όλους τους εργοδότες να καταβάλλουν ΑΤΑ, ώστε να είναι πραγματικό εργαλείο κοινωνικής πολιτικής.
-
Ή να καταργηθεί, διότι όπως λειτουργεί σήμερα διαιρεί τους εργαζόμενους σε δύο κατηγορίες: προνομιούχους και «δεύτερης κατηγορίας».
Δεν μπορεί το δίκαιο να εφαρμόζεται επιλεκτικά. Δεν μπορεί το κράτος να κλείνει τα μάτια μπροστά σε αυτή την ανισότητα και τα κόμματα να σφυρίζουν αδιάφορα. Υπάρχει πολιτική δύναμη που κατέθεσε πρόταση νόμου ώστε η ΑΤΑ να δοθεί σε όλους; Ναι ...όχι... γιατί άραγε; Γιατί να προστατεύεται μόνο ένα κομμάτι εργαζομένων και όχι όλοι;
Η παναπεργία της 11ης Σεπτεμβρίου δεν πρέπει να μείνει μόνο ως «μια ακόμη διεκδίκηση». Είναι η ευκαιρία να ανοίξει ο διάλογος για το αυτονόητο: είτε όλοι είτε κανείς. Αν η ΑΤΑ συνεχίσει να είναι εργαλείο αδικίας και διχασμού, τότε δεν έχει θέση σε μια κοινωνία που θέλει να λέγεται δίκαιη.
Το ερώτημα είναι απλό: Θέλουμε κοινωνική δικαιοσύνη ή προνόμια για λίγους;
**Η πιο πάνω άποψη βασίζεται σε σχόλια πολιτών στα social media, που αποτυπώνουν τον θυμό και την αγανάκτησή τους για το ζήτημα της ΑΤΑ.
