Το μεγάλο μας τσίρκο

Η αναγγελία έγινε από τον ίδιο με βιντεάκι όπου το καμάρι της κυπριακής εκπροσώπησης στο ευρωκοινοβούλιο φορούσε μια κόκκινη μύτη κλόουν - σκηνικό που πέφτει κάπου ανάμεσα στο τσίρκο της εγχώριας πολιτικής και τον Pennywise από το “It” , αν και το ενδεχόμενο να εκλεγεί και βουλευτής ο Φειδίας είναι πολύ τρομακτικότερο από οτιδήποτε έγραψε ποτέ του ο Stephen King! Άλλη σύνδεση με τον Pennywise είναι η ανατριχιαστική ατάκα του “we all float down here” αφού ως γνωστόν αυτοί που επιπλέουν καλύτερα είναι οι φελλοί.

Αλλά ας μην προτρέχουμε.

Πέρα από τις τεχνικές δυσκολίες της Άμεσης Δημοκρατίας (αλήθεια, πώς θα είναι η σύντομη γραφή; Α.ΔΗ. ; ΑΜΕ.ΔΗ όπως λέμε “αν με δει να με χέσεις”;) που πρακτικά θα είναι κόμμα-εφαρμογή όπου όλα, μα όλα όμως, θα γίνονται μέσω app, ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι πρώτες αντιδράσεις στην αναγγελία. Κατ’ αρχάς ακόμα και οι υποψήφιοι θα επιλεγούν από τα μέλη (φαντάζομαι οι χρήστες που θα κάνουν register στο app και κατ’ επέκταση στο κόμμα) που σημαίνει ότι μπορεί κυριολεκτικά ο καθένας να βάλει υποψηφιότητα για μια θέση στο ψηφοδέλτιο κι από κει στη Βουλή. Και σύμφωνα πάντα με τον Φειδία σε περίπτωση που πετύχει να εκλέξει βουλευτές πάλι ο κόσμος θα αποφασίζει καθώς μέσω του app θα μπορεί να διαβάζει τα νομοσχέδια, να σχολιάζει, να καταθέτει προτάσεις και να διαμορφώνει τη γραμμή που θα ακολουθεί το κόμμα-app στις ψηφοφορίες. Που σημαίνει ότι ο άσχετος, ανίδεος και τώρα-μαθαίνω-κι-εγώ-στη-ράχη-σας (εκτός κι αν πρόκειται για τη ρωσική προπαγάνδα πάνω στην οποία πρόσφατα πήρε το δικτατορικό του) Φειδίας εμπιστεύεται την κρίση άλλων άσχετων, ανίδεων και αστοιχείωτων ακόμα και για τη ψήφιση ή όχι νομοσχεδίων. Με τον ίδιο να παραμένει η τρανταχτή απόδειξη του... πόσο καλά πήγε αυτό στις τελευταίες ευρωεκλογές.

Ο Φειδίας για άλλη μια φορά παρουσιάζεται ως ο σωτήρας ενός πολιτικού συστήματος που επινοεί μηχανισμούς σαν τον ίδιο προκειμένου να επιβιώσει. Ο φέρελπις Μεσσίας βασικά γίνεται (άθελα του; σκόπιμα;) το άλλοθι του πολιτικού συστήματος που θέλει να αλλάξει εκ των έσω (όπως λέει στο βίντεο) ώστε να παραμείνει ως έχει. Φανταστείτε τον άμοιρο ψηφοφόρο που μέχρι τον Μάιο του ‘26 θα βομβαρδίζεται καθημερινά από Φειδίες, Τόρνους, ΕΛΑΜίτες και τους Άλτες του Οδυσσέα, χώρια τα στάνταρ φυντάνια του υπάρχοντος πολιτικού στίβου (Κουλιες, Θεμιστοκλέους κλπ) - κάποια στιγμή θα κλατάρει και είτε θα μπλοκάρει τις εκλογές απ’ το μυαλό και τη ζωή του σαν κάποιο κακό τριπάκι, είτε θα καταφύγει στον διάβολο που ξέρει, δηλαδή τα κόμματα comfort food (ΑΚΕΛ, ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ) που μπροστά στους νέους, ανερχόμενους παίκτες θα μοιάζουν με το Brookings Institution στην παραγωγή πολιτικής! Η ιστορία δείχνει πως όσο περισσότερο κατακερματίζεται το πολιτικό σκηνικό και αναδεικνύονται ακραίες, γραφικές και λαϊκίστικες δυνάμεις, ο κόσμος εντέλει στρέφεται σε γνώριμους χώρους που σε κάποια φάση είχε απορρίψει. Βασικά πρέπει να βιώσεις τα χειρότερα για να εκτιμήσεις αυτό που είχες, σκέφτονται τα παραδοσιακά -και σε διαρκή καθοδική πορεία- κόμματα και τρίβουν τα χέρια τους. Ήδη οι δύο μεγάλοι, ΑΚΕΛ και ΔΗΣΥ, χαράζουν την προεκλογική τους περίπου πάνω στο δόγμα “το δίπολο που ξέρετε κι εμπιστεύεστε” (ή τουλάχιστον κάποτε εμπιστευτήκατε) προτάσσοντας γνώση, εμπειρία, ψυχραιμία και λογική απέναντι στο τσουνάμι λαϊκισμού που απειλεί να πνίξει τον δημόσιο διάλογο μέχρι τον Μάιο.

Αν θα πείσουν, είναι μια ολότελα διαφορετική ιστορία. Το ΑΚΕΛ με τη μονόπλευρη, δυο-μέτρα-δυο-σταθμά στάση του σε σοβαρά διεθνή ζητήματα (και τις αγκυλώσεις του) εξακολουθεί να μην αποτελεί την επιλογή μεγάλης μερίδας του προοδευτικού κόσμου, ενώ ο ΔΗΣΥ ακροβατεί επικίνδυνα ανάμεσα στην εσωστρέφεια που προκαλούν οι δύο Τέως-τροχοπέδες και τον pissing contest με το ΕΛΑΜ για τα μάτια του ακροδεξιού ακροατηρίου (το τελευταίο ανέκδοτο που κυκλοφορεί είναι πως Νίκαρος και Αβέρωφ θα... θάψουν το τσεκούρι του πολέμου και θα περπατήσουν αγκαζέ στο ηλιοβασίλεμα για την πρωτιά του ΔΗΣΥ - το πρόβλημα είναι πως αυτές τις μαλακίες δεν τις πιστεύουν πια ούτε τα μωρά της ΝΕΔΗΣΥ).

Προς το παρόν ο μόνος που δείχνει να χαίρεται από τις εξελίξεις, και ειδικότερα από την ίδρυση κόμματος από τον Φειδία, είναι ο Νίκος Χριστοδουλίδης που ποντάρει σε ένα κατακερματισμένο, απαξιωμένο, αποδυναμωμένο και εξουθενωμένο από τον λαϊκισμό κομματικό σύστημα προκειμένου να επανεκλεγεί το ‘28.

Καλοδεχούμενη λοιπόν η Άμεση Δημοκρατία του Φειδία (που λειτουργεί περισσότερο σαν startup παρά σαν κλασικό κόμμα) γιατί η πολυφωνία είναι μία από τις βασικές αρχές της δημοκρατίας. Όμως να μην ξεχνάτε πως “αδαής” δεν σημαίνει απαραίτητα και “αγνών προθέσεων” γιατί ενάμιση χρόνο μετά την εκλογή του, ο Φειδίας όχι μόνο δεν έφερε το “καινούργιο” στην πολιτική (η συνεισφορά του ως ευρωβουλευτής είναι από ανεπαίσθητη έως ανύπαρκτη) αλλά μετατράπηκε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα σε Δούρειο Ίππο του Πούτιν και απολογητής/ξεπλένης μορφών ακραίου συντηρητισμού, από τον Elon Musk μέχρι τον Andrew Tate.

Αν μη τι άλλο η ιστορία μας διδάσκει να φυλαγόμαστε από αυτούς που θέλουν να μας σώσουν με το ζόρι...