Τουφάν Ερχιουρμάν, καλώς ήρθες στον εφιάλτη σου

Οι τακτικοί αναγνώστες ξέρετε ότι δεν συνηθίζω να εμπλουτίζω τα άρθρα μου με quotes ποιητών, συγγραφέων, ακαδημαϊκών ή φιλοσόφων (τ’ αφήνω στις influencers που όπως φαίνεται ξέρουν περισσότερα αποφθέγματα του Paulo Coelho απ’ ότι ο ίδιος!), το πολύ-πολύ κανέναν Stephen King ή Poe, άντε και καμιά τύπου “αν το χτίσεις, θα έρθουν” ατάκα από ταινία. Δημουλά δεν διαβάζω γιατί γενικά δεν το’ χω με την ποίηση (παραείμαι κυνικός για τον ρομαντικό και γεμάτο συμβολισμούς κόσμο της) όμως έπεσα τυχαία πάνω σ’ αυτό το απόσπασμα στα Reels και έκτοτε με έχει στοιχειώσει. Βρε μπας και έχει δίκιο; Μήπως τελικά όλο αυτό το θεόρατο και υποτίθεται άτρωτο τείχος απαισιοδοξίας που με τόσο κόπο έχτιζα όλα σχεδόν τα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, δεν ήταν τελικά για να κρατήσω την ελπίδα έξω αλλά για να μη φύγει αυτή που κρύβεται μέσα; Ένα shocking twist αντάξιο του Silent Patient  ή οτιδήποτε από Sebastian Fitzek (κι αυτή είναι η διαφορά του να είσαι της κουλτούρας και της ποπ κουλτούρας).

Όμως μην ανησυχείτε, δεν είναι από εκείνες τις στήλες όπου θα εξαπολύονται πάνω σας τα ρευστά εσώψυχά μου όπως η μπιζελόσουπα της μικρής Regan στα μούτρα του πατέρα Καρρά, η αναφορά στην απαισιοδοξία (ή ύπουλη ελπίδα κατά την κα Δημουλά) έχει να κάνει καθαρά με το αποτέλεσμα των εκλογών στα κατεχόμενα. Όμως πριν προχωρήσετε, ένα απαραίτητο trigger warning: Το παρόν κείμενο δεν περιλαμβάνει overkill εισαγωγικών και της κριντζ φρασεολογίας τύπου “ούτως καλούμενη”, “λεγόμενο” και “ψευδο-” που αποτελούν την κύρια γραμμή ελληνοκυπριακής αντίστασης του καναπέ την τελευταία 50ετία. Ωραία, τώρα που ξεκαθαρίσαμε ότι το κείμενο δεν θα μοιάζει γραμμένο απ’ το ΚΥΠΕ, προχωράμε.

Η σαρωτική νίκη του Τουφάν Ερχιουρμάν ναι μεν είναι ένα ισχυρό fuck off στον Ερσίν Τατάρ και τη διχοτομική πολιτική του, όμως παραμένει κάτι ριζοσπαστικό, γενναίο, ρηξικέλευθο και πρακτικά ωφέλιμο, μόνο για την τουρκοκυπριακή πλευρά. Σε μας απλώς θα εντείνει τη μιζέρια μας.

Έχω εκφραστεί πολλές φορές με δέος και θαυμασμό για τον τραγικά μοναχικό και άνισο αγώνα των Τουρκοκυπρίων απέναντι στον θεοκρατικό και εθνικιστικό οδοστρωτήρα της Άγκυρας, ο τρόπος που ορθώνουν ανάστημα μπροστά στον ημιπαράφρονα Ερντογάν και τα εδώ θρησκευτικοπολιτικά τσουτσέκια του, είναι κάτι που δεν θα μπορέσει ποτέ να αντιληφθεί, πόσο μάλλον μιμηθεί, η υποταγμένη στην Αθήνα και τους παπάδες ελληνοκυπριακή πλευρά. Πόσο ειρωνικό είναι άλλωστε το ότι το προσωνύμιο “Ιράν της Μεσογείου” αναφέρεται στην ελληνορθόδοξη Κυπριακή Δημοκρατία και όχι στον μουσουλμανικό βορρά; Συνεπώς το αποτέλεσμα όχι μόνο δεν με εξέπληξε, το περίμενα άλλωστε καθώς συμπληρώθηκε η δεκαετια από την προηγούμενη φορά που οι Τ/κ επέλεξαν κεντροαριστερό ηγέτη (Ακιντζί το 2015), ένα μοτίβο που ξεκίνησε το 2005 με τον Μεχμέτ Αλί Ταλάτ. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, σκόπιμο ή υποσυνείδητο αλλά φαίνεται πως οι Τουρκοκύπριοι αποφάσισαν να μας δίνουν κάθε δέκα χρόνια μια ευκαιρία για αληθινή επαναπροσέγγιση και πιθανή λύση - μια ευκαιρία που παραδοσιακά πετάμε στα σκουπίδια σαν την ανθοδέσμη από τον ενοχλητικό πρώην που δεν λέει να πιάσει το υπονοούμενο.

Χαίρομαι ειλικρινά για τους Τουρκοκύπριους αδελφούς μας, έδειξαν για μια ακόμα φορά ότι βρίσκονται δεκαετίες μπροστά από τη βυθιζόμενη σε κοινωνικό μεσαίωνα ΚΔ,  αλλά ας μου επιτρέψουν να μην είμαι και τόσο αισιόδοξος ότι αυτή η αλλαγή θα περάσει τη νεκρή ζώνη. Βέβαια, το καλύτερο της εκλογής Ερχιουρμάν είναι ότι πλέον ο Νίκος Χριστοδουλίδης δεν θα μπορεί να ακροβατεί στο Κυπριακό έχοντας ως δίχτυ ασφαλείας τη διχοτομική ρητορική του Τατάρ. Μέχρι τώρα ο Πρόεδρός μας απηύθυνε “προσκλήσεις” και “καλέσματα” για διάλογο και πρωτοβουλίες προς τους Τ/κ με την ίδια ζέση που λέμε “να κανονίσουμε κανέναν καφέ” σε κάποιον γνωστό που συναντάς μετά από καιρό, γνωρίζοντας αμφότεροι πολύ καλά ότι αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Τώρα το καλύτερο που μπορεί να κάνει ο νέος Τ/κ ηγέτης για να την κάτσει στον δικό μας είναι την επόμενη φορά που ο ΝΧ θα απευθύνει κάποια από τις γνώριμες καθαρά Χριστοδουλιδικές τυπικές και αόριστα ασαφείς “προσκλήσεις για διάλογο με την Τ/κ πλευρά”, ο Ερχιουρμάν να απαντήσει “την ερχόμενη Παρασκευή το μεσημέρι τι κάνεις;”. Θέλω πραγματικά να δω τον Χουντίνι μας να δραπετεύει απ’ αυτό!

Όμως πέρα από τον κρύο ιδρώτα που θα κόβει τον Χριστοδουλίδη κάθε φορά που ο Ερχιουρμάν θα μιλάει για ΔΔΟ και όχι δύο κράτη αλλά και τη λύσσα που έχει κυριεύσει τους αντιλυσικούς (πιάσατε την ειρωνεία;) που ήδη έχουν ταυτίσει τον Τουφάν με Τατάρ, Ντενκτάς, Ερντογάν μέχρι και τον Κεμάλ Ατατούρκ, δεν θεωρώ ότι θα αλλάξει κάτι στο Κυπριακό. Μπορεί να υπάρξει κάποια κινητικότητα (υπάρχει όριο στις προσκλήσεις που μπορεί να απορρίψει ο δικός μας για να μην καρφωθεί) αλλά όχι ουσιαστικές εξελίξεις. Και οι δικαιολογίες θα είναι πολλές (πρώτα βουλευτικές εκλογές, μετά Προεδρικές) αλλά την κυριότερη την ξέρουμε πολύ καλά: Οι Ελληνοκύπριοι δεν θέλουν λύση. Καμία λύση. Καμία ομοσπονδία. Καμία συγκυβέρνηση μ’ αυτούς. Θέλουν σόλο καριέρα, να παραμείνουν άρχοντες στον κουτσουρεμένο αλλά αμιγώς ελληνικό νότο να τον λυμαίνονται οι ίδιες πέντε οικογένειες σαν θεσσαλικό τσιφλίκι των αρχών του 20ού αιώνα (απ’ τον οποίο δεν θα ξεκολλήσουμε ποτέ).

Και πάλι απολογούμαι για την απαισιοδοξία και πραγματικά εύχομαι να διαψευστώ (που δεν νομίζω να συμβεί γιατί ως γνωστόν οι κυνικοί έχουμε πάντα δίκιο). Εύχομαι από τα βάθη της κολασμένης μου ψυχής καλή επιτυχία στον Τουφάν Ερχιουρμάν στον δύσκολο ομολογουμένως αγώνα του. Όχι τόσο απέναντι στην Άγκυρα, τους έποικους και το ισλάμ. Αυτοί, όπως θα διαπιστώσει και ο ίδιος, μοιάζουν με εκδρομή στη Ντίσνεϊλαντ μπροστά στην επαναλαμβανόμενη ad nauseam ετοιμότητα του ΝΧ "για μια νέα διαδικασία διαπραγματεύσεων στο πλαίσιο που έχουν καθορίσει τα Ηνωμένα Έθνη”.

Αδέλφια, τα ξαναλέμε το 2035.