Πότε θα βάλουμε μυαλό ρε γαμώτο; 41 συνάνθρωποι μας ξεψύχησαν στην άσφαλτο μόνο μέσα σε εννιά μήνες!

Χθες, ήταν ο Γιώργος, προχθές ο Μάριος, πριν λίγες μέρες ήταν ο Στάθης, και πάει λέγοντας. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία νέοι άνθρωποι, που δεν πρόλαβαν καλά-καλά να ζήσουν την ζωή τους. Δεν πρόλαβαν να εκπληρώσουν τα όνειρα τους, να δουν τους εαυτούς τους να μεγαλώνουν μαζί με τους αγαπημένους τους ανθρώπους.

Κάθε ένα θύμα και μια οικογενειακή τραγωδία, που συγκλονίζει τις καρδιές των οικείων του και όχι μόνο. Όλοι έχουμε ένα γνωστό, ένα φίλο, ένα συγγενή που έχασε τη ζωή του από τροχαίο. Όλοι κλάψαμε, συγκινηθήκαμε και νευριάσαμε με τέτοια μακάβρια μαντάτα, που δεν λένε να σταματήσουν σε ένα νησί 800.000 κατοίκων.

Και το ερώτημα είναι γιατί; Γιατί, 41 συνάνθρωποι μας από την αρχή του χρόνου 1/1/2015 μέχρις σήμερα 5/10/2015 να έχουν χαθεί τόσο άδικα; Γιατί, οι νέοι μας δεν βάζουν μυαλό; Γιατί, αυτοκτονούμε; Γιατί να σπέρνουμε τόσο πόνο και θλίψη στην μάνα, την σύζυγο, το παιδί;

Ας είμαστε ειλικρινής η αστυνομία δεν μπορεί να κάνει θαύματα. Ασφαλώς και πρέπει να προβληματιστεί για την τραγική κατάσταση των θανατηφόρων και να βρει τρόπους να καταπολεμήσει το φαινόμενο. Όμως, το πρόβλημα είναι βαθύτερο αφού η πλειοψηφία των θανατηφόρων οφείλεται στον ανθρώπινο παράγοντα.

Ήρθε η ώρα να προβληματιστούμε όλοι, τόσο σαν άτομα όσο και σαν οργανωμένα σύνολα, για το πώς επιτέλους θα βάλουμε ένα «φρένο» στα θανατηφόρα. 

Πριν γίνει η Κύπρος ένα απέραντο νεκροταφείο της ασφάλτου...   

Τάσος Χριστοδούλου