Με μια αποχαιρετιστήρια ανάρτηση αποθέωσης της μητέρας του αλλά και της κάθε μάνας στο πλανήτη θέλησε να πει το τελευταίο αντίο, ο αγαπημένος μας συνάδελφος δημοσιογράφος, Σάββας Κοσιάρης.
Ο ίδιος με μια ποιητική ανάρτηση και με αναφορές στον Οδυσσέα Ελύτη έγραψε τον δικό του ύμνο, τον επικήδειο λόγο του αποχωρισμού της μάνας από το παιδί της.
Τι κι αν έφυγε στα 94 της χρόνια; Η μάνα για όλους είναι μάνα όποτε κι αν αυτή φύγει. Και ο Σάββας το ξέρει καλά.
Διαβάστε στην ανατριχιαστική του ανάρτηση:
«Λιγοστεύουν οι στέγες…
Κατευοδώσαμε σήμερα τη μάνα μου, η οποία στα 94 της χρόνια, έφυγε πλήρης ημερών και με ολοκληρωμένο τον κύκλο της ζωής της. Η μάνα του καθενός μας είναι το ιερότερο και ωραιότερο πλάσμα. Δεν έχω λοιπόν δικαίωμα, να προσθέσω λέξεις για τη δική μου μάνα, όσο ξεχωριστή κι αν τη θεωρώ ή την αισθάνομαι. Άλλωστε δεν θα ήθελε ούτε η ίδια τη διάκρισή της από τις άλλες μάνες του κόσμου. Κι είμαι σίγουρος πως, αν μπορούσε τώρα να ορθώσει το βλέμμα της απέναντί μου, αυτό θα ήταν αυστηρό και αποτρεπτικό για λόγια πολλά. Όπως και η ίδια προτίμησε να αφήνει στη σιωπή, την πορεία της στη ζωή. Γιατί αυτό που η μάνα μας ιεραρχούσε σαν προτεραιότητα συμπεριφοράς, ήταν η σεμνότητα και η απλότητα.
Τούτη την ώρα όμως, με τη φόρτιση των στιγμών να απελευθερώνει τα συναισθήματα, δεν μπορούμε να μην πούμε το πιο δυνατό ευχαριστώ στη μάνα μας, για όλα που μας έδωσε και για τα περισσότερα που μας έμαθε. Κι αυτά που μας έμαθε ήταν η ίδια η συμπεριφορά της στην οικογένεια μα και στην κοινωνία. Με τον ηλιακό της καρδιάς της να αφήνει χώρο για τους ανθρώπους όλους. Όπως ακριβώς κι εκεί, στον ηλιακό του παλιού σπιτιού στον Καραβά, άπλωνε την πραμάτια της γης που κουβαλούσε ο κύρης μας, για να μοιράσει πρώτα στους πιο αδύναμους από εμάς… Ηταν από τις μάνες που πίστευαν ότι, στο άπλωμα της ποδιάς της και στο ζύμωμα του κάματου, είχε υποχρέωση να μετρά όχι μόνο ανθρώπους στην οικογένεια της αλλά συνανθρώπους στην κοινωνία. «Αυτός είναι ο προορισμός μας», έλεγε. «Αυτή είναι η επιθυμία του Θεού», επέμενε.
Από τη συμπεριφορά της μάνας μας, όπως την κατέγραψαν τα 94 της χρόνια, δοκιμάσαμε να κοινωνήσουμε και εμείς, παιδιά και εγγόνια και δισέγγονα. Η ίδια ξέρει αν κοινωνήσαμε καλά. Η μάνα, η κάθε μάνα, ξέρει καλύτερα αφού αυτή είναι που πόνεσε, πονά και θα πονά πάντα για τα παιδιά της. Γιατί ακόμη και όταν φεύγουν από τη ζωή, οι μανάδες είναι παρούσες. Απλώνοντας το χέρι και την παραγγελιά τους, όποτε τα παιδιά τους, αποζητήσουν ποκούμπι.
Στον προσφυγικό συνοικισμό της Ανθούπολης έζησε με τις αναμνήσεις του Καραβά (και των Λιβερών), συντηρούσε τις παραδόσεις μα και μαράζωνε για τον τόπο της… Τον οποίο δεν δέχτηκε να περπατήσει σαν επισκέπτρια… Πρόσφατα την ρώτησα αν άλλαξε γνώμη και αν επιθυμεί, για μια έστω φορά, να μεταβεί στο χωριό της… Αρνητική και πάλι η απάντησή της… Είχε αυτό το πείσμα της… «Θα φύγω με την θύμηση του Καραβά που άφησα…» επέμενε.
Κι έφυγε, με εκείνες τις αναμνήσεις… Κι η τέτοια φυγή της κάθε μάνας της κατεχόμενης γης μας, είναι πόνος αβάστακτος για τον τόπο όλο. Γιατί, όπως έγραψε κι ο ποιητής Οδυσσέας Ελύτης, λιγοστεύουν στα μάτια οι στέγες των πουλιών… Κι όσο λιγοστεύουν οι μάνες των τόπων μας, λιγοστεύουν οι θύμησες, λιγοστεύουν οι στέγες της ελπίδας…»
Ειδήσεις σήμερα:
Τραγωδία ανήμερα του Πάσχα: Θανατηφόρο στη Λεμεσό με θύμα 30χρονο μοτοσικλετιστή
Σε θανατηφόρο εξελίχθηκε το τροχαίο που σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής του Πάσχα στην επαρχία Λεμεσού.
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
