Η χώρα των θαυμάτων
Να εντείνουν τις προσευχές τους υπέρ της Κύπρου, για να παρέλθουν τα δεινά και οι θλίψεις της, ζήτησε από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης. Κι αυτό μεταδόθηκε στα σοβαρά. Ως “είδηση”.
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμασταν το κωλοβάρεμα της Αστυνομίας στην υπόθεση της Μονής Οσίου Αββακούμ για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μια glorified Μπανανία - η ύπαρξη και μόνο της Μονής με κύκλο εργασιών startup της Silicon Valley το αποδεικνύει και με το παραπάνω.
Να εντείνουν τις προσευχές τους υπέρ της Κύπρου, για να παρέλθουν τα δεινά και οι θλίψεις της, ζήτησε από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης. Κι αυτό μεταδόθηκε στα σοβαρά. Ως “είδηση”.
Δεν έχει καμία απολύτως σημασία με ποια ιδιότητα ο Χρίστος Χρίστου βρέθηκε το επίμαχο βράδυ στη Μητρόπολη Ταμασού. Σημασία έχει ότι ήταν εκεί. Και φρόντισε να μαθευτεί. Γιατί μη μου πείτε ότι η παρουσία ενός πολιτικού αρχηγού τη νύχτα που ξέσπασε η σκατοθύελλα της Μονής Αββακούμ υπήρχε περίπτωση να περάσει απαρατήρητη. Ήξερε ότι θα μαθευτεί. Πόνταρε σ’ αυτό.
Υπάρχει μια ξεχωριστή θέση κρατημένη στην κόλαση γι’ αυτούς που συνειδητά εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Κι εύχομαι η θερμοκρασία εκεί να είναι τουλάχιστον 1000 βαθμούς υψηλότερη από τα άλλα επίπεδα.
Εξαπάτηση πιστών. Μαύρα αφορολόγητα έσοδα. Εικόνες και σταυροί που αναβλύζουν μύρο με μηχανισμό. Μοναχοί με διαμερίσματα και επαύλεις στο όνομά τους. 800.000 μετρητά σε χρηματοκιβώτιο. Συνεχείς εκκλήσεις μέσω χορηγημένων ποστ στο Facebook για εισφορές και θαυματουργά φυλαχτά σε εξωφρενικές τιμές. Αλληλοκατηγορίες για μαύρο χρήμα σε σακούλες, καταθέσεις εκατομμυρίων, μπράβους, εκφοβισμούς και στημένες κατηγορίες. Καλόγεροι που επιδίδονται σε σεξουαλικές πράξεις μεταξύ τους εντός της Μονής.
Αφού μεσολάβησε για να μπλοκάρει την έφεση του ΡΙΚ στην καταδικαστική σε βάρος του απόφαση στην υπόθεση της Ευδοκίας Λοΐζου (διαβάστε γι’ αυτή την ξεφτίλα της κρατικής τηλεόρασης εδώ) ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας συνεχίζει τις εμφανίσεις του ως Ιππότης σε λευκό άλογο, αυτή τη φορά απονέμοντας προεδρική χάρη στον 82χρονο που πυροβόλησε πισώπλατα τον 67χρονο που μπήκε στην αυλή του για να κλέψει καλώδια.
Δεν ξέρω κατά πόσο η χθεσινή διακαναλική του Προέδρου έπεισε ή καθησύχασε τον κόσμο αυτό όμως που επιβεβαίωσε περίτρανα ήταν πως ο Νίκος Χριστοδουλίδης έχει τόση επαφή με το περιβάλλον όσο κι ένας ασθενής σε βαθύ κώμα. Ζει στη δική του Νικονική πραγματικότητα.
Με τον θεσμό του Γενικού Εισαγγελέα να θεωρείται από τους πολίτες το ίδιο αξιόπιστος με τα emails ενός πολύ συγκεκριμένου Νιγηριανού πρίγκιπα, ήταν πολύ λογικό να δούμε κάποια αντίδραση από πλευράς Νομικής Υπηρεσίας. Όχι βέβαια πως είναι αναγκαίο.
Η πρόσφατη “πρωτοβουλία” του ΔΗΚΟ για το Κυπριακό θυμίζει το γνωστό φιλοσοφικό ερώτημα -που αποδίδεται στον George Berkeley χωρίς ωστόσο να το έχει γράψει ακριβώς έτσι: “αν ένα δέντρο πέσει στο δάσος χωρίς να υπάρχει κάποιος εκεί να το ακούσει, έκανε όντως θόρυβο;”. Σ’ αυτή την περίπτωση βέβαια παραφράζεται ως εξής: “αν μία πρωτοβουλία ληφθεί χωρίς να υπάρχει κάποιος να την ακολουθήσει, λήφθηκε ποτέ στ’ αλήθεια;”.
Αυτό που διαδραματίζεται τις τελευταίες μέρες στο Επαρχιακό Δικαστήριο Λεμεσού δεν είναι απλά η “θανατική ανάκριση για την υπόθεση του Θανάση Νικολάου” όπως είναι ο επίσημος ορισμός αλλά ίσως η μεγαλύτερη ντροπή στην ιστορία της κυπριακής δικαιοσύνης και κατ’ επέκταση της κοινωνίας.
Το ΡΙΚ είναι πρακτικά ένα από το μεγαλύτερα σε διάρκεια και... σταθερότητα σκάνδαλα στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Το κυνήγι δεν είναι άθλημα. Δεν είναι καν ένα ωφέλιμο χόμπι. Αντίθετα είναι η τελευταία, νόμιμη, σύνδεση του σύγχρονου ανθρώπου με τα πρωτόγονα ένστικτά του αφού όλα σχεδόν τα τελευταία (βιασμός, αρπαγή ξένης περιουσίας, καταπίεση αδύναμου, φόνος) έχουν τεθεί εκτός νόμου και για πολύ καλούς λόγους.




