Το μεταναστευτικό είναι πρόβλημα και οι κρίσεις όπως μας έχει διδάξει η νεότερη ιστορία της Κύπρου από την εισβολή μέχρι το κούρεμα και την πανδημία, έχουν την τάση να βγάζουν στην επιφάνεια τον χειρότερό μας εαυτό.
(ΠΡΟΣΟΧΗ: Το παρακάτω κείμενο περιέχει spoilers για τις ταινίες Immaculate και The First Omen)
Τι προτιμάτε; Ένα ανίκανο κράτος ή ένα κράτος μαφία; Τι σας κάνει να κοιμάστε πιο ήσυχα το βράδυ; Γνωρίζοντας ότι στο κυπριακό δημόσιο ευδοκιμεί το είδος του μπετόστοκου ανίκανου ή του κουτοπόνηρου λαμόγιου; Καταλάβατε φαντάζομαι ότι η επιλογή “νορμάλ κράτος που να απαρτίζεται από ικανούς και έντιμους” δεν παίζει - αυτό το πλοίο έχει σαλπάρει εδώ και καιρό.
Ας είμαστε ρεαλιστές. Μια γυναίκα δεν είναι ασφαλής στο Ιράν, το Αφγανιστάν ή τη Νιγηρία αλλά ούτε στις ΗΠΑ, την Ισπανία, την Ελλάδα ή την Κύπρο. Απλά παίζει με τις πιθανότητες ή διαφέρει ο κίνδυνος.
Είναι κι εκείνοι οι συνάνθρωποί μας που αν δεν είχαν κάποια παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη σ’ αυτούς δεν θα τους έπιανε ποτέ το ραντάρ μας, τα media δεν θα έμπαιναν στον κόπο να ασχοληθούν (εκτός κι αν κάποια δακρύβρεχτη, εμψυχωτική ιστορία με το προσωπικό τους δράμα γινόταν viral στα σόσιαλ) και θα γλιστρούσαν από τις χαραμάδες όπως συμβαίνει τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.
Η είδηση πέρασε στα ψιλά μέσα στην εβδομάδα για ευνόητους λόγους. Δεν είμαι σίγουρος αν μεταδόθηκε καν από τα mainstream κυπριακά media ενώ δημοσιεύτηκε μόλις σε μια χούφτα ελληνικών ιστοσελίδων.
Αν δεν είχαμε να κάνουμε με έξαρση της εγκληματικότητας (στην Ερήμη είχαμε home invasion από συμμορία, ένα μάλλον πρωτόγνωρο έγκλημα για τη χώρα), ξεσάλωμα του υποκόσμου με επιθέσεις σε κρατικούς φορείς, ραγδαία άνοδο του χουλιγκανισμού και των εγκλημάτων μίσους και γενικά μια αίσθηση ανασφάλειας σε ιδιαίτερα επισφαλείς -λόγω διεθνών συγκυριών- καιρούς, ίσως και να διασκεδάζαμε με την τελευταία προσθήκη στο κυπριακό franchise της Μεγάλης των Μπάτσων Σχολής.
Σύμφωνα με τον γνωστό μύθο του Αισώπου ένας γεωργός βρήκε στο χωράφι του ένα παγωμένο φίδι, το λυπήθηκε και το έβαλε στον κόρφο του για να ζεσταθεί. Εκείνο μόλις συνήλθε από ένστικτο δάγκωσε τον ευεργέτη ο οποίος λίγο πριν πεθάνει μονολόγησε “καλά να πάθω που λυπήθηκα τον αχρείο”.
Ένα από τα πιο σπαρακτικά αληθινά κείμενα που γράφτηκαν από τότε που ξέσπασε η σκατοθύελλα της Μονής Οσίου Αββακούμ είναι αναμφίβολα αυτό του γνωστού δικηγόρου Αρτέμη Αρτεμίου που ξεκινάει με τρόπο που σε κάνει να νιώθεις λες και ένα παγωμένο χέρι τρύπωσε στο στήθος σου και γράπωσε την καρδιά σου:
Σύμφωνα με τον ΔΗΣΥ, «οι φθηνοί τακτικισμοί του ΕΛΑΜ για πρόσκαιρη αλίευση ψήφων, ουσιαστικά ενισχύουν το ΑΚΕΛ». Ναι, έτσι σχολίασε η Πινδάρου το φιάσκο της προσχώρησης του πρώην πρώτου σε (αγκυλωτούς) σταυρούς αντιπροέδρου τους Μάριου Πελεκάνου στο ΕΛΑΜ, ούτε ένα χρόνο αφότου 9455 Συναγερμικοί τον έχρισαν με την ψήφο τους αντιπρόεδρο του κόμματος και μόλις ένα μήνα αφού τα βρόντηξε από τη θέση σαν κακομαθημένο νιάνιαρο επειδή δεν έκαναν το ίδιο και με το ευρωψηφοδέλτιο.
Η αλήθεια είναι πως δεν χρειαζόμασταν το κωλοβάρεμα της Αστυνομίας στην υπόθεση της Μονής Οσίου Αββακούμ για να καταλάβουμε ότι ζούμε σε μια glorified Μπανανία - η ύπαρξη και μόνο της Μονής με κύκλο εργασιών startup της Silicon Valley το αποδεικνύει και με το παραπάνω.
Να εντείνουν τις προσευχές τους υπέρ της Κύπρου, για να παρέλθουν τα δεινά και οι θλίψεις της, ζήτησε από τους μοναχούς του Αγίου Όρους, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης. Κι αυτό μεταδόθηκε στα σοβαρά. Ως “είδηση”.
TRENDING NOW
19ºc
21ºc
