Κι ενώ η πολυδιαφημισμένη, εξουθενωτική και δαπανηρή αποστολή της αμερικανικής ATF κατέληξε στον εντοπισμό και σύλληψη δύο αποτσίγαρων(!) ως υπαιτίων για την καταστροφική πυρκαγιά του Ιουλίου, μία άλλη περίεργη υπόθεση που έτρεξε παράλληλα το τελευταίο διάστημα είναι επίσης ενδεικτική όχι μόνο του χάους που επικρατεί στον κρατικό μηχανισμό αλλά και της μάλλον ιδιόμορφης σχέσης μας με το περιβάλλο
How the mighty have fallen. Ο σφιχτός εναγκαλισμός με την εξουσία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλαζονεία, την έπαρση και την (πλασματική) αίσθηση ότι δεν σε αγγίζει τίποτα. Δώσε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας σε άνθρωπο με ροπή προς τον αυταρχισμό και θα τον δεις να μεταμορφώνεται σε μικρό δικτατορίσκο. Βέβαια, όσο πιο ηχηρή η ανέλιξη τόσο πιο θεαματική η πτώση.
Να επιστρέφεις μετά από δύο εβδομάδες αποσύνδεσης από την εγχώρια επικαιρότητα και να διαπιστώνεις πως τα πράγματα συνεχίζουν από κει που τα είχες αφήσει: Στην Κύπρο του 2025 η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τον Μακάριο, τον Γρίβα και εσχάτως τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Ως ένα βαθμό αυτή η παρελθοντολαγνεία γίνεται κατανοητή: όταν το παρόν σου είναι σκατά και το μέλλον σου επιφυλάσσει ακόμα περισσότερα σκατά λογικό είναι να κολλάς στο παρελθόν σαν μύγα στα εχμ.. μαντέψτε.
Αν υπάρχει μία υπόθεση που να συμπυκνώνει τους λόγους που η Κυπριακή Δημοκρατία θυμίζει όλο και λιγότερο κράτος και περισσότερο fucked-up συγγενή που ακόμα και η Ελλάδα κάνει πως δεν είναι σπίτι όταν της φορτώνεται, αυτή αναμφίβολα είναι του Γιαννάκη Γιαννάκη.
Η απίστευτη ιστορία του Tsutomu Yamaguchi που βρέθηκε τη λάθος ώρα στον λάθος τόπο... δύο φορές μέσα σε λίγα 24ωρα
Το έχω πει και γράψει πολλές φορές πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μάβερικς. Στους ανθρώπους που ξεφεύγουν της πεπατημένη, παρεκκλίνουν του επίσημου αφηγήματος, actually σπάνε αυγά για να κάνουν ομελέτα, μιλάνε άφοβα, πάνε κόντρα, λένε πικρές αλήθειες, τσαλακώνουν και τσαλακώνονται, ρισκάρουν, ξεβολεύονται, τα κάνουν πουτάνα όλα.
1η Αυγούστου όμως μ' αυτούς που μπλέξαμε ακόμα και η ευχή "καλό μήνα" ακούγεται.. τραβηγμένη. Και παράλογα αισιόδοξη.
Τι κοινό έχουν η Τάλσα του 1921, η Γερμανία του 1938, η Κωνσταντινούπολη του 1955 και η Λεμεσός του 1985; Αν δεν προσέξεις τα διδάγματα της ιστορίας θα τα βρεις μπροστά σου - κι εσένα στη λάθος πλευρά της!
Το Μαρί, εκτός από τους 13 νεκρούς και τη διαβεβαίωση ότι δεν θα υπάρξει αμιγώς αριστερός Πρόεδρος τουλάχιστον για τα επόμενα 150 χρόνια, μας άφησε επίσης παρακαταθήκη το manual του Πως Να ΜΗΝ Διαχειριστείτε Μια Κρίση, υποτίθεται σαφές, πολύτιμο και χρήσιμο για τις μελλοντικές γενιές.
Δεν φτάνει που είναι όχι μόνο ο χειρότερος Υπουργός της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη (που από μόνο του δεν λέει και πολλά αν σκεφτούμε πόσο χαμηλά είναι ο πήχης) αλλά κι ένας από τους χειρότερους ever, δεν φτάνει που έχει ανάγει την παχυδερμίαση σε τέχνη, κι ενώ ο κόσμος κυριολεκτικά καίγεται γύρω του εκείνος παραμένει προσκολλημένος στην καρέκλα του, σήμερα μας έδειξε πως δεν έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα.
Μαντεύετε ποιος είπε τα ακόλουθα και πότε;
Το να έχεις εκπρόσωπο τύπου ονόματι Κουλλά που πετάει διαρκώς... κουλά είναι ίσως το κοντινότερο σε αυτοαναφορικό χιούμορ που μπορεί να φτάσει ο ΔΗΣΥ. Όμως μετά και το πιο πρόσφατο κουλό δεν νομίζω να γελάνε και πολύ στην Πινδάρου. Για την ακρίβεια πρέπει να το έχουν ρίξει στον κλαυσίγελο - για να συνάδουν με την κατάσταση στην οποία περιήλθε η χώρα εδώ και δυόμισι χρόνια.
TRENDING NOW
35ºc
