Υπάρχει ένας παγκόσμιος δείκτης για τον οποίο δεν θα ακούσεις ποτέ τον Πρόεδρο, κάποιο κυβερνητικό στέλεχος ή παπαγαλάκι τους να καυχηθεί ή έστω τον αναφέρει. Βλέπετε ο συγκεκριμένος δείκτης δεν αφορά την ανάπτυξη, την οικονομία, τις επενδύσεις ή κάποια άλλη μέτρηση της πλασματικής ευημερίας που ζούμε μέσα στο Matrix του Νίκου Χριστοδουλίδη.
Κι αφού γελάσαμε με τις περιπέτειες του Χριστοδουλίδη στην Ιβηρική χερσόνησο (ή ορθότερα με τις περιπέτειες της Ιβηρικής από την επίσκεψη Χριστοδουλίδη) έφτασε η ώρα να επιστρέψουμε στη ζοφερή κυπριακή πραγματικότητα.
“Οι πολίτες που συναντώ καθημερινά δηλώνουν πλήρως απογοητευμένοι, για να μην πω αηδιασμένοι, από αυτό που ζουν σήμερα. Το ίδιο το σύστημα αδυνατεί να ανανεωθεί και ανακυκλώνει την παθολογία του. Η κοινωνία είναι πλέον σαν ηφαίστειο και είναι δεδομένο ότι οι πολίτες επιζητούν κάτι διαφορετικό. Η ώρα πλησιάζει”
Το μεγαλύτερο ερώτημα που πλανάται σχετικά με τις κινητές μονάδες αφαλάτωσης που εξασφάλισε η κορυφαία διπλωματία της κυβέρνησης -σύμφωνα πάντα με την ίδια και δυστυχώς ελάχιστους άλλους- δεν είναι το πόσες θα είναι τελικά, πότε θα έρθουν, αν είναι συμβατές με τις υπάρχουσες υποδομές, αν θα καίνε πετρέλαιο και μας ταράξουν στα πρόστιμα για ρύπους ή αν είναι τίποτα σαράβαλα και πληρώσουμε το “δωρεάν” χρυσό όπως το Air Farce One, αλλά πόσοι παπάδες θα χρειαστούν για να διαβάζουν επί 24ωρου βάσεως το νερό που θα φιλτράρεται μέσω μουσουλμανικών μηχανημάτων ώστε εκτός από αφαλάτωση να επιτευχθεί και η αφισλαμοποίησή του ώστε να μπορούμε να το πιούμε, σύμφωνα πάντα με τις οδηγίες του τιτανοτεράστιου πνευματικού ηγέτη Τυχικού.
Ένα πράγμα περίεργο, για το φετινό φιάσκο με τις λαμπρατζιές σύμφωνα με τον Υπουργό Δικαιοσύνης Μάριο Χαρτσιώτη φταίνε η Βουλή, οι δήμοι, οι κοινότητες, οι νεαροί ταραξίες, η κακή ανατροφή τους, οι γονείς τους και η παγκόσμια(!) άνοδος της νεανικής παραβατικότητας (αλήθεια, δεν τα βγάζω απ’ το μυαλό μου), εκτός -σωστά μαντέψατε- τον ίδιο και την Αστυνομία που όταν δεν έτρεχαν να σωθούν από τα βεγγαλικά που τους έριχνε ο τύπος στα Λιβάδια στο ψαχνό με εκτοξευτήρα(!), παρακολουθούσε τα όμορφα τελάρα που όμορφα καίγονταν μαζί με τους υπόλοιπους χωριανούς.
Το φετινό Πάσχα αναμφίβολα θα μείνει στην ιστορία ως εκείνο που κατάφερε να ανεβάσει την αγνή χριστιανική αγάπη για τον συνάνθρωπο στο υψηλότερο επίπεδο: την κορυφή μιας λαμπρατζιάς!
Η Μεγάλη Εβδομάδα υποτίθεται πως είναι η μοναδική περίοδος του χρόνου όπου οι πιστοί χριστιανοί έρχονται περισσότερο από ποτέ πιο κοντά στον Θεό τους. Μέσω της νηστείας, της κατάνυξης και της ενδοσκόπησης μέσω της προσευχής και του συλλογισμού, υποτίθεται πως επιτυγχάνεται αυτή η σύνδεση που μοιάζει χαλαρή και παραμελημένη τον υπόλοιπο χρόνο.
Το ότι δεν θα ξεπεράσουμε ποτέ το σύνδρομο του επαρχιώτη, ειδικά κάθε φορά που κάποιος καλαμαράς θα έρθει να πουλήσει καθρεφτάκια και κολιέ στους ιθαγενείς, δεν χρειαζόμαστε παπά να μας το πει (σίγουρα όχι τον Τυχικό), κάποια πράγματα απλά περνούν στο DNA και κληρονομούνται ως κουσούρια από τις επόμενες γενιές.
Μπορεί να θυμάστε τη σκηνή από κάποια ταινία ή και από την ίδια τη ζωή: Πάλαι ποτέ πανίσχυρος άντρας, σημαντικός όσο η δουλειά του, βρίσκεται στη δύση της ζωής του, ένας παροπλισμένος συνταξιούχος που αρνείται να δεχτεί ότι αυτό ήταν και νομίζει ότι ο κόσμος γύρω του σταμάτησε στην εποχή που μεσουρανούσε.
Η πρόσφατη μεγαλειώδης συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα κατεχόμενα κατά της επιβολής της μαντίλας στα σχολεία (όπου συνυπήρξαν διαμετρικά αντίθετα πολιτικές δυνάμεις, από Ακιντζί μέχρι Σερντάρ Ντενκτάς) πυροδότησε συζητήσεις αλλά και συγκρίσεις με τις ελεύθερες περιοχές που δυστυχώς είναι σε βάρος μας. Πείτε ότι θέλετε για τον κατεχόμενο βορρά αλλά εκεί οι εκπαιδευτικοί είναι το πιο προοδευτικό, σύγχρονο και ανοιχτόμυαλο κομμάτι της κοινωνίας, όταν αντίστοιχα εδώ εκπροσωπούν ό,τι πιο πεπαλαιωμένο, συντηρητικό και αναχρονιστικό.
Για να μην ξεχάσουμε και τα ελληνικά που υποτίθεται πως είναι η μητρική μας γλώσσα (άσχετο αλλά δεν έχει πλάκα το ότι είναι συνήθως οι Ελληναράδες που την κακοποιούν συχνότερα και χειρότερα;) “επεισόδια” ονομάζουμε όταν για παράδειγμα πλακώνονται μεταξύ τους οι χουλιγκάνοι δύο ομάδων, συγκρούονται διαδηλωτές με την αστυνομία ή σκοτώνονται δύο ενορίες για τα ξύλα της λαμπρατζιάς (είναι που έρχονται οι ξένοι και... αλλοιώνουν τον πολιτισμό μας).
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός με τα καλά του και τα κακά του, τους μετριοπαθείς και τους ακραίους του, τους φιλελεύθερους και τους συντηρητικούς του, τις προοδευτικές αναλαμπές και τις πατρίς-θρησκεία-οικογένεια εμμονές του είναι η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη της χώρας.
TRENDING NOW
32ºc
