...αλλά δεν θα μας γίνουν ποτέ μαθήματα.
Αυτό που συμβαίνει με τη Γιαννάκη περικλείει όλες τις παθογένειες του κυπριακού κράτους.
Βλέποντας τη λαοθάλασσα που έπνιξε το Σύνταγμα, τις μυριάδες φωνές που ενώθηκαν στους δρόμους και τις πλατείες σε κάθε γωνιά της Ελλάδας στη μεγαλύτερη και μαζικότερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας στην ιστορία της χώρας, δεν μπορώ να αγνοήσω τη σύγκρουση αντικρουόμενων συναισθημάτων που μαίνεται μέσα μου.
Η σημερινή απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων να καταδικάσει την Κυπριακή Δημοκρατία για την παραβίαση των άρθρων 3 (ταπεινωτική μεταχείριση) και 8 (δικαίωμα στην ιδιωτική ζωή) της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων αναφορικά με την πολύκροτη υπόθεση της (τότε) 19χρονης Βρετανίδας που κατήγγειλε ομαδικό βιασμό από 12 Ισραηλινούς στην Αγία Νάπα για να βρεθεί η ίδια(!) καταδικασμένη για ψευδή καταγγελία με τους βιαστές της να απολαμβάνουν υποδοχή ηρώων(!) στην πατρίδα τους, είναι μεν ακόμα ένα ηχηρό χαστούκι για την παραπαίουσα κυπριακή δικαιοσύνη, δυστυχώς όμως κι αυτό κούφιο και ανίσχυρο να αλλάξει οτιδήποτε σε ένα απαρχαιωμένο σύστημα φτιαγμένο να προστατεύει τους ισχυρούς θύτες και να θυματοποιεί ξανά και ξανά τα θύματα.
Imagine all the people living life in peace τραγούδησε ο John Lennon το 1971 και δεν μπορεί κάποιος να αγνοήσει την ειρωνεία πίσω από τις σφοδρές αντιδράσεις μισό αιώνα μετά για το εκπαιδευτικό πρόγραμμα που φέρει το όνομα του εμβληματικού τραγουδιού και προάγει ακριβώς αυτό: την ειρηνική συνύπαρξη Ε/κ και Τ/κ σε μια -υποτίθεται- επανενωμένη πατρίδα.
Άλλα δύο πρόσφατα επιτεύγματα της Κυπριακής Ντεμικρατίας.
Ο Κατσουνωτός Βοηθός Αρχηγός Αστυνομίας, η δίκη-γεφύρι της Άρτας του Γιαννάκη Γιαννάκη και το (στημένο) παιχνίδι των ποδοσφαιρικών σωματείων με τις φορολογικές τους υποχρεώσεις
Πώς μετριέται η επικοινωνιακή αξία μιας τραγωδίας; Από τον αριθμό των θυμάτων; Την καταγωγή τους; Το μέγεθος της καταστροφής; Την εγγύτητα; Ή μήπως από την ευκαιρία για show και ακόμα μία πομπώδη εξαγγελία;
Δεν το χωράει ο νους. Δεν θέλεις να το πιστέψεις. Το μυαλό σου το μπλοκάρει ως κάτι αδύνατο, αδιανόητο, εξωπραγματικό. Κάτι που συμβαίνει σε μακρινές, λεγόμενες τριτοκοσμικές χώρες, όπου ο θάνατος είναι στατιστική και όχι στη σύγχρονη, ευρωπαϊκή Κύπρο με τη στιβαρή οικονομία, τους ανεβασμένους δείκτες και τις υψηλές δαπάνες πρακτικά για οτιδήποτε εκτός από αυτά που πραγματικά συμβάλλουν σε μια καλύτερη ζωή. Γιατί αν η Κύπρος είναι όλα αυτά που μας διαφημίζουν οι κυβερνώντες πώς είναι δυνατόν μια ολόκληρη οικογένεια, οι γονείς και τρία μωρά 2,3 και 7 ετών να καούν ζωντανοί μέσα στο σπίτι τους; Ποιες συνθήκες, τι συγκυρίες, ποιο πολιτισμένο κράτος επιτρέπουν να συμβεί κάτι τέτοιο;
Νιώθω την ανάγκη να ευχαριστήσω τον “Φιλελεύθερο” και προσωπικά τον συνάδελφο Φάνη Μακρίδη για την αποκάλυψη της δράσης της οργάνωσης Ψεκασμένοι Εναντίον Κυβερνητικής Αυθαιρεσίας (Ψ.Ε.Κ.Α - παίδες ήταν εκεί μπροστά σας, τι “Συμμαχία της 4ης Σημαίας” και μαλακίες) - ειλικρινά είναι από εκείνες τις ιστορίες που θα κάποιους θα μπορούσε να με κατηγορήσει ότι επινόησα για να έχω υλικό για τη στήλη και την εκπομπή. Ή τέλος πάντων για να παραφράσω τα λόγια του σπουδαίου πολιτικού ανδρός Νικόλα -παρέλαβα κόμμα θα παραδώσω τελεία- Παπαδόπουλου “αν δεν υπήρχε αυτή η οργάνωση θα έπρεπε να την εφεύρω”.
Για να γίνει ευκολότερα αντιληπτό το μέγεθος της διαχρονικής κοροϊδίας που τρώμε κατάμουτρα από τους κυβερνώντες και τα διορισμένα από αυτούς διοικητικά συμβούλια της ΑΗΚ, σκεφτείτε σήμερα, εν έτει 2025, τη CYTA να πουλάει σταθερά τηλέφωνα με καντράν, dial-up ίντερνετ και Ericsson και Nokia flip phones με πιο προχώ feature το “φιδάκι”.
Αρκετοί φίλοι μου που κινούνται στον προοδευτικό χώρο έκαναν share ένα κείμενο της γνωστής Ελλαδίτισσας δημοσιογράφου Μαριάννας Πυργιώτη όπου αναλύει τα -κατά τη γνώμη της- αίτια της ανόδου του Τραμπισμού σε Ευρώπη και Αμερική.
TRENDING NOW
22ºc
21ºc
