Γράφω αυτό το κείμενο σκόπιμα πριν από τον αγώνα της “επίσημης αγαπημένης” με την Τουρκία για να μην χαθεί, σε περίπτωση νίκης, μέσα στα πανηγύρια και τον αναπόφευκτο εθνικιστικό ορυμαγδό. Και γιατί είναι μια καλή αφορμή πριν από το παιχνίδι με τον “αιώνιο εχθρό” να μιλήσουμε για αληθινό και κάλπικο πατριωτισμό.
“Για εμάς, το Ολοήμερο Σχολείο δεν είναι απλώς μία κοινωνική διευκόλυνση. Είναι ένας σύγχρονος, δυναμικός θεσμός εκπαίδευσης που καλλιεργεί γνώσεις, δεξιότητες, κριτική σκέψη και ικανότητες, διαμορφώνοντας ενεργούς και συνειδητούς πολίτες του σήμερα και του αύριο.” αναφέρει η Υπουργός Παιδείας Αθηνά Μιχαηλίδου σε άρθρο της που δημοσιεύτηκε τον περασμένο μήνα.
Όταν το 2023 το κατοχικό καθεστώς παραβίασε δύο φορές τη νεκρή ζώνη, μία με αφορμή την κατασκευή δρόμου στην Πύλα και μία με την εγκατάσταση κάμερας σε ακατοίκητο σπίτι στον Άγιο Δομέτιο, η Κυπριακή Δημοκρατία -όπως ήταν φυσικό- αντέδρασε έντονα με συνεχή διαβήματα στον ΟΗΕ, την ΕΕ και όποιον ήταν πρόθυμος να μας ακούσει (που δεν μας έχουν απομείνει και πολλοί), δηλώσεις και εξαγγελίες σε αυστηρό ύφος για εσωτερική κατανάλωση και φυσικά το ανάλογο τσαμπουκαλεμένο κλίμα από τα εγχώρια ΜΜΕ με κραυγαλέα πρωτοσέλιδα και πολεμικές ιαχές από τα δελτία.
Ο Οδυσσέας Μιχαηλίδης είναι τόσο 2023, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία είναι πλέον όλα τα λεφτά. Κυριολεκτικά.
Φυσικά και δεν ήταν η πρώτη φορά που συναντιούνται αθλητικά οι Εθνικές Ομάδες Ελλάδας και Κύπρου υπό τους ήχους του κοινού εθνικού μας ύμνου.
Κι ενώ η πολυδιαφημισμένη, εξουθενωτική και δαπανηρή αποστολή της αμερικανικής ATF κατέληξε στον εντοπισμό και σύλληψη δύο αποτσίγαρων(!) ως υπαιτίων για την καταστροφική πυρκαγιά του Ιουλίου, μία άλλη περίεργη υπόθεση που έτρεξε παράλληλα το τελευταίο διάστημα είναι επίσης ενδεικτική όχι μόνο του χάους που επικρατεί στον κρατικό μηχανισμό αλλά και της μάλλον ιδιόμορφης σχέσης μας με το περιβάλλο
How the mighty have fallen. Ο σφιχτός εναγκαλισμός με την εξουσία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην αλαζονεία, την έπαρση και την (πλασματική) αίσθηση ότι δεν σε αγγίζει τίποτα. Δώσε οποιαδήποτε μορφή εξουσίας σε άνθρωπο με ροπή προς τον αυταρχισμό και θα τον δεις να μεταμορφώνεται σε μικρό δικτατορίσκο. Βέβαια, όσο πιο ηχηρή η ανέλιξη τόσο πιο θεαματική η πτώση.
Να επιστρέφεις μετά από δύο εβδομάδες αποσύνδεσης από την εγχώρια επικαιρότητα και να διαπιστώνεις πως τα πράγματα συνεχίζουν από κει που τα είχες αφήσει: Στην Κύπρο του 2025 η δημόσια συζήτηση εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τον Μακάριο, τον Γρίβα και εσχάτως τον Γρηγόρη Αυξεντίου. Ως ένα βαθμό αυτή η παρελθοντολαγνεία γίνεται κατανοητή: όταν το παρόν σου είναι σκατά και το μέλλον σου επιφυλάσσει ακόμα περισσότερα σκατά λογικό είναι να κολλάς στο παρελθόν σαν μύγα στα εχμ.. μαντέψτε.
Αν υπάρχει μία υπόθεση που να συμπυκνώνει τους λόγους που η Κυπριακή Δημοκρατία θυμίζει όλο και λιγότερο κράτος και περισσότερο fucked-up συγγενή που ακόμα και η Ελλάδα κάνει πως δεν είναι σπίτι όταν της φορτώνεται, αυτή αναμφίβολα είναι του Γιαννάκη Γιαννάκη.
Η απίστευτη ιστορία του Tsutomu Yamaguchi που βρέθηκε τη λάθος ώρα στον λάθος τόπο... δύο φορές μέσα σε λίγα 24ωρα
Το έχω πει και γράψει πολλές φορές πως έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μάβερικς. Στους ανθρώπους που ξεφεύγουν της πεπατημένη, παρεκκλίνουν του επίσημου αφηγήματος, actually σπάνε αυγά για να κάνουν ομελέτα, μιλάνε άφοβα, πάνε κόντρα, λένε πικρές αλήθειες, τσαλακώνουν και τσαλακώνονται, ρισκάρουν, ξεβολεύονται, τα κάνουν πουτάνα όλα.
1η Αυγούστου όμως μ' αυτούς που μπλέξαμε ακόμα και η ευχή "καλό μήνα" ακούγεται.. τραβηγμένη. Και παράλογα αισιόδοξη.
TRENDING NOW
28ºc
27ºc
