Όταν η Μαρίνα Χρυσή μού ζήτησε να μιλήσω στην παρουσίαση του πρώτου της βιβλίου “Ελπίδα” η αλήθεια είναι πως αιφνιδιάστηκα. Πρώτη σκέψη, ουάου πρέπει να άκουσε πολλά όχι, μετά ήρθε η ανησυχία: Εγώ να μιλήσω για βιβλίο όταν η μόνη “Ελπίδα” για την οποία θα ένιωθα οικεία να μιλήσω είναι το ομώνυμο τραγούδι του Αργυρού;
Πώς γίνεται ένα μυθιστόρημα που γράφτηκε από Έλληνα στις αρχές του περασμένου αιώνα να παραμένει σχεδόν 120 χρόνια αργότερα όχι μόνο τραγικά επίκαιρο αλλά και η επιτομή του φεμινισμού; Και επιπρόσθετα το υλικό για μία από τις ομορφότερες, συγκλονιστικότερες και αρτιότερες τεχνικά και ουσιαστικά ελληνικές ταινίες του τελευταίου εχμ.. αιώνα;
Μπορεί επί προεδρίας Νίκου Χριστοδουλίδη να γίνει μια σοβαρή, ενδελεχής και σε βάθος έρευνα σε βάρος του τέως Προέδρου -και μέντορα του νυν- Νίκου Αναστασιάδη;
Όταν το 2000 το ακροδεξιό αυστριακό Κόμμα της Ελευθερίας του (μακαρίτη πια) Γεργκ Χάιντερ συμμετείχε σε κυβέρνηση συνασπισμού ήταν τέτοιο το σοκ σε πανευρωπαϊκό επίπεδο που η ΕΕ επέβαλλε κυρώσεις στην Αυστρία για την “κανονικοποίηση της ακροδεξιάς”.
“Η αρνητική προβολή της εικόνας της Κύπρου στο διεθνές ανταγωνιστικό περιβάλλον, επηρεάζει τις προσπάθειες προσέλκυσης επενδύσεων και η ανάγκη να υπάρξουν συντονισμένες δράσεις είναι εκ των ων ουκ άνευ. Θα πρέπει να ληφθούν μέτρα από όλες τις εγχώριες εμπλεκόμενες και ενδιαφερόμενες αρχές για να καθαρίσει το όνομα της Κύπρου. Συλλογικά θα πρέπει να γίνουν κινήσεις σε δύο επίπεδα για να διαφυλαχθεί το κύρος της Κύπρου. Να ενισχυθεί περαιτέρω, και να γίνει πιο αποτελεσματική η εφαρμογή του εποπτικού πλαισίου και κατά δεύτερο να ενισχυθεί το επίπεδο επικοινωνίας διεθνώς σε σχέση με το νέο μοντέλο ανάπτυξης που βρίσκεται υπό διαμόρφωση με έμφαση των όσων έγιναν και γίνονται σε σχέση με τη βελτίωση του εποπτικού πλαισίου”.
Όποιος έχει απολυθεί έστω και μια φορά στη ζωή του δεν ξεχνάει ποτέ εκείνη τη στιγμή. Το σοκ. Τη ντροπή. Τον εξευτελισμό. Την απόγνωση. Τον φόβο του αύριο. Και για τους άντρες ένα εξτραδάκι, τον ευνουχισμό, απότοκο αιώνων γαλούχησης του ρόλου του κουβαλητή και της ταύτισης εργασίας και ανδρισμού που θα πάρει άλλο τόσο να αποβάλλουμε (όποιος δεν ένιωσε άχρηστος ως άνδρας τη στιγμή της απόλυσης, όσο σύγχρονος και προοδευτικός κι αν νιώθει, λέει ψέματα).
Σκεφτήκατε ποτέ πού μπορεί να αποσκοπεί ένα δημοσίευμα με τον σκόπιμα παραπλανητικό και παραπληροφοριακό τίτλο “Σχεδόν το 50% των μαθητών στη Λευκωσία είναι αλλοδαποί”; Όχι, σοβαρά, καθίστε λίγο και αφιερώστε μερικά λεπτά σκέψης. Τι πραγματικά μπορεί να πετύχει κάποιος μ’ αυτό πέρα ίσως από το προφανές clickbait και τα πολύτιμα νούμερα που χρειάζεται ένας μιντιακός όμιλος για να αποφύγει την οικονομική χρεοκοπία ενώ έχει υποκύψει στην αντίστοιχη ηθική εδώ και χρόνια;
Σκεφτείτε πόσο βαθιά είναι ριζωμένη η διαφθορά, πόσο έχει εμπεδωθεί στην κρίση, τη σκέψη και τις ζωές μας που νιώθουμε απογοητευμένοι από τις πρόσφατες αποκαλύψεις της έρευνας Cyprus Confidential που διεξήγαγε η Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων (ICIJ) με αντικείμενο τη διαδρομή βρώμικου χρήματος από τα “πορτοφόλια” του Πούτιν.
Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που πραγματικά φουσκώσατε από εθνική υπερηφάνεια;
Ο Ραδιομαραθώνιος ήρθε κι έφυγε, η ελεημοσύνη προσφέρθηκε, πολιτικοί, φορείς και ανθυποσελέμπριτις φωτογραφήθηκαν με ανάπηρους, συνειδήσεις ησύχασαν, καθήκοντα εξετελέσθησαν. Όλα καλά. Κάναμε τη φιλανθρωπία μας για φέτος, του χρόνου πάλι, άσχετα αν μας έκραξε το μισό σύμπαν με πρώτους και καλύτερους τους άμεσα ενδιαφερόμενους. Τους ανάπηρους που δεν ζητάνε λύπηση ή ελεημοσύνη αλλά μόνο αυτό που δικαιούνται: ίσες ευκαιρίες. Τα φώτα του φιλανθρωπικού πανηγυριού που προκρίνει την ελεημοσύνη αντί για τα δικαιώματα των αναπήρων έσβησαν και οι τελευταίοι βρίσκονται και πάλι αντιμέτωποι με τη στυγνή πραγματικότητα.
Τον χορό του “μακριά από μας κι όπου θέλουν ας πάνε” άνοιξε η κοινοτάρχης Ζυγίου Γεωργία Μιχαήλ πίσω στο 2018 όταν ηγήθηκε ως σύγχρονη Μπουντίκα τη ματαίωση εγκατάστασης σε πρώην στρατόπεδο του χωριού δομής φιλοξενίας ανήλικων ασυνόδευτων προσφύγων - μάλιστα είχαν ζητήσει την εκπόνηση μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων λες και δεν πρόκειται για ανθρώπους αλλά για τοξικά απόβλητα.
Για να κατανοήσετε καλύτερα αυτό για το οποίο φωνάζουν εδώ και καιρό οι οργανώσεις αναπήρων, δηλαδή την τελείως λανθασμένη και παραπλανητική φιλοσοφία φιλανθρωπικών πανηγυριών όπως ο Ραδιομαραθώνιος, δείτε το παράδειγμα του ΡΙΚ που έχει αναλάβει εργολαβικά τον τελευταίο καθώς αποτελεί μαζί με τη Eurovision τις δύο μοναδικές φορές το χρόνο (όταν δεν έχει Μουντιάλ ή Ολυμπιακούς) που βγαίνει από τον τάφο του για να μας θυμίσει τη μάλλον θλιβερή, αναχρονιστική αλλά πάντα ακριβοπληρωμένη ύπαρξή του.
TRENDING NOW
22ºc
21ºc
