Όπως αναφέρεται, περίπου το 21% των παιδιών της Ε.Ε ζει σε συνθήκες εισοδηματικής φτώχειας, το 8,5% ζει κάτω από σοβαρές υλικές στερήσεις και το 9,3% σε νοικοκυριά χωρίς εργασία.
Περίπου το 2,5% ζει κάτω και από τις τρεις συνθήκες.
Παρόλο που, όπως τονίζεται στο έγγραφο, η παιδική φτώχεια αποτελεί πρόβλημα για όλα τα κράτη μέλη, τα ποσοστά της είναι υψηλότερα σε ορισμένες χώρες της Κεντρικής Ανατολικής Ευρώπης, της Βαλτικής και της Μεσογείου.
Η παιδική φτώχεια είναι πολυδιάστατη καθώς τα ζητήματα της εκπαίδευσης, της αναψυχής, της ένδυσης, της διατροφής, της υγείας και της στέγασης (μεταξύ άλλων) εμπλέκονται μαζί με το εισόδημα. Η έρευνα επιβεβαιώνει ότι η φτώχεια και η στέρηση στην παιδική ηλικία έχουν τόσο βραχυπρόθεσμες όσο και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις, προκαλώντας έναν μειονεκτικό κύκλο μεταξύ των γενεών.
Περαιτέρω, δείχνει ότι οι καλοσχεδιασμένες μεταβιβάσεις μετρητών και τα φορολογικά πλεονεκτήματα, η απασχόληση των γονέων, η παιδική εκπαίδευση και η φροντίδα και οι οικογενειακές υπηρεσίες είναι καθοριστικής σημασίας για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας.
Η έρευνα δείχνει, ακόμη ότι, η δράση σε εθνικό επίπεδο είναι μερική και αργή και ότι η παιδική φτώχεια δεν έχει ενσωματωθεί στο ευρωπαϊκό εξάμηνο.
Η ευρωπαϊκή εγγύηση για τα παιδιά, όπως ζητήθηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο στο ψήφισμά του της 24ης Νοεμβρίου 2015 και επιβεβαιώθηκε στο ψήφισμά του για το ΕΚΤ + της 4ης Απριλίου 2019, είναι συγκεκριμένη λόγω της επικέντρωσής του στα φτωχότερα παιδιά, καθώς και της έμφασης στις υπηρεσίες.
Η Εγγύηση επικεντρώνεται στην ελεύθερη πρόσβαση όλων των παιδιών που βρίσκονται σε συνθήκες φτώχειας, στην ποιότητα της φροντίδας και της εκπαίδευσης στην παιδική ηλικία, στην εκπαίδευση, στην υγεία, στην αξιοπρεπή στέγαση και στην επαρκή διατροφή.
Εχουν προταθεί, μάλιστα, οι ακόλουθες βασικές προτεραιότητες:
1) Καθορισμός ενός στόχου για την παιδική φτώχεια με γνώμονα τα αποτελέσματα, ο οποίος θα ενσωματώνει την εστίαση στα φτωχότερα παιδιά
2) Ενσωμάτωση μιας συγκεκριμένης ανησυχίας σχετικά με την παιδική φτώχεια και την επίτευξη ενός στόχου στο πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο.
3) Ενθάρρυνση και δυνατότητα των κρατών μελών να υιοθετήσουν εθνικές στρατηγικές γύρω από μια εγγύηση για τα παιδιά.
4) Εκπόνηση του τρόπου παράδοσης της Παιδικής Εγγύησης και απόφαση σχετικά με το κατά πόσο θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα σε συγκεκριμένους τομείς των πέντε συνιστωσών της Εγγύησης.
Στην έρευνα συμπεραίνεται ότι, ίσως είναι στρατηγικά καλύτερο να ξεκινήσουν τα προγράμματα της παιδικής εγγύησης , σε τομείς υπηρεσιών όπου οι προσεγγίσεις για τα φτωχότερα και πιο ευάλωτα παιδιά αναπτύσσονται καλύτερα, όπως η παιδική εκπαίδευση και η φροντίδα.
Από ΚΥΠΕ
