Τραγωδία στη Λευκωσία: Θανατηφόρο το τροχαίο με φορτηγό – Στη δημοσιότητα τα στοιχεία της 55χρονης
Σε θανατηφόρο εξελίχθηκε το τροχαίο που σημειώθηκε γύρω τις 7 το πρωί, στην οδό Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ΄ (Σημείο περιοχής Στράκκας - Λευκωσία).
Συμφωνία για άμεσες συνομιλίες με σκοπό την κατάρτιση ενός μνημονίου για την ειρήνη και την κατάπαυση του πυρός, χωρίς ωστόσο το Κρεμλίνο να προσφέρει σχετικό χρονοδιάγραμμα, «έβγαλε» το δίωρο τηλεφώνημα Πούτιν – Τραμπ σύμφωνα με ανακοινώσεις από τις δύο πλευρές.
Το αποτέλεσμα της τηλεφωνικής επικοινωνίας έχει προκαλέσει ανησυχία στους Ευρωπαίους ηγέτες που πριν το τηλεφώνημα είχαν αναθαρρήσει σχετικά με την στάση του Αμερικανού προέδρου στο Ουκρανικό. Μετά από μήνες που ο Τραμπ δεν κατάφερε να φέρει τον Πούτιν πιο κοντά στην ειρήνη, υπάρχει η ανησυχία ότι ο πρόεδρος των ΗΠΑ αποσύρεται από τις προσπάθειές του να τερματίσει τον πόλεμο, αφήνοντας την Ουκρανία και τους συμμάχους της μόνους.
Ο Αμερικανός πρόεδρος δήλωσε πως πιστεύει ότι η συνομιλία πήγε «πολύ καλά» και πρόσθεσε πως «Ρωσία και Ουκρανία θα αρχίσουν αμέσως διαπραγματεύσεις για μια εκεχειρία και ακόμη πιο σημαντικό τον τερματισμό του πολέμου».
Από την πλευρά του, ο Πούτιν είπε πως η Ρωσία είναι έτοιμη να εργαστεί με την Ουκρανία για ένα μνημόνιο μελλοντικής συμφωνίας ειρήνης, προσθέτοντας πως οι προσπάθειες για τερματισμό του πολέμου είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.
Αλλά αυτή είναι η ουσία της θέσης του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, σημειώνει το CNN. Ατάραχος, και αφού δέχτηκε το τηλεφώνημα του Τραμπ σε μια μουσική σχολή στην ακτή του Σότσι, ο επικεφαλής του Κρεμλίνου επέστρεψε στο αρχικό του αφήγημα για έναν πόλεμο… που προκλήθηκε από την πολύ γρήγορη επέκταση του ΝΑΤΟ.
Πέντε άλλες, διαφορετικές λέξεις είχαν ειπωθεί ώρες πριν, μπορεί να αντηχούσαν στα αυτιά του Πούτιν όσο μιλούσε επί δύο ώρες με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ. «Δεν είναι δικός μας πόλεμος», δήλωσε νωρίτερα ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζέι Ντι Βανς.
Επαναλαμβάνοντας τον ρόλο του ως προάγγελος πολύ κακών ειδήσεων για την ευρωπαϊκή ασφάλεια, ο Βανς διατύπωσε και πάλι αυτή την αξιοσημείωτη στάση: Ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες ενδέχεται να αποσυρθούν από τον πόλεμο – προφανώς τόσο από τη διπλωματία όσο και από τη βοήθεια προς την Ουκρανία – εάν η Ρωσία δεν κάνει βήματα προς μια ειρηνευτική συμφωνία που δεν θέλει επίμονα.
Η υποχώρηση της Ουάσινγκτον είναι ακριβώς αυτό που επιθυμεί η Ρωσία, και για να κερδίσει αυτό το ονειρικό αποτέλεσμα, φαίνεται ότι ο Πούτιν δεν πρέπει να κάνει απολύτως τίποτα, παρά να συνεχίσει να διεξάγει τον βάναυσο πόλεμό του.
Λίγο μετά το τηλεφώνημα, ο Τραμπ ήδη ακουγόταν σαν άνθρωπος που κάνει πίσω. Πέντε ημέρες νωρίτερα παρουσιαζόταν ως πυρετώδης μεσολαβητής, πρόθυμος να φέρει κοντά τον Πούτιν και τον Ζελένσκι για μια συνάντηση στην Τουρκία. Μετά το τηλεφώνημα της Δευτέρας όμως, περιορίστηκε να πει ότι η Ουκρανία και η Ρωσία πρέπει να μιλήσουν απευθείας, «γιατί μόνο αυτοί μπορούν».
Πρότεινε μάλιστα και το Βατικανό – την έδρα του νέου Αμερικανού Πάπα – ως πιθανό τόπο συνάντησης.
Οι ΗΠΑ ίσως να μην αποσύρονται πλήρως από τη διαδικασία, αλλά είναι φανερό πως θέλουν κάποιον άλλο να την ηγηθεί.
Οι τελευταίες δέκα μέρες ήταν μια ζωντανή υπενθύμιση του πόσο λίγο χρειάζεται ο Πούτιν τον Πρόεδρο των ΗΠΑ – ή την έγκρισή του. Και η λογική είναι απλή.
Εδώ και σχεδόν τρία χρόνια πολέμου, τα ρωσικά κρατικά μέσα υπενθυμίζουν συνεχώς στο κοινό τους ότι η σύγκρουση δεν αφορά μόνο την Ουκρανία, αλλά ολόκληρο το ΝΑΤΟ, συμπεριλαμβανομένων των Ηνωμένων Πολιτειών.
Η προεδρία Τραμπ άνοιξε ένα μικρό παράθυρο ευκαιρίας για το Κρεμλίνο να διαπραγματευτεί μια καλύτερη θέση ή να ελαφρύνει τις δυτικές κυρώσεις. Όμως αυτό δεν αλλάζει τον βασικό υπολογισμό του Κρεμλίνου: πρόκειται για έναν υπαρξιακό πόλεμο, με στόχο την αποκατάσταση της ρωσικής κυριαρχίας στον μετασοβιετικό χώρο.
Οι τεράστιες απώλειες Ρώσων στρατιωτών έχουν προκαλέσει τόση οδύνη στον πληθυσμό που η αποτυχία στο πεδίο θα μπορούσε να απειλήσει σοβαρά τη διάρκεια της ρωσικής ηγεσίας. Δεν είναι ένας πόλεμος που η Μόσχα μπορεί να επιτρέψει να φανεί ότι τον χάνει.
Τα όρια της αμερικανικής επιρροής στη Ρωσία είναι εμφανή ακόμα και από το διάστημα, συνεχίζει η ανάλυση του CNN. Οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να εντείνουν τις κυρώσεις, όπως πρότεινε ο Τραμπ, προσθέτοντας και «δευτερογενείς κυρώσεις» εναντίον αγοραστών ρωσικού πετρελαίου, όπως η Ινδία και η Κίνα. Αλλά αυτό θα άνοιγε νέο ρήγμα με παγκόσμιες δυνάμεις με τις οποίες μόλις είχε αποκατασταθεί η σχέση.
Από την άλλη, η χαλάρωση των κυρώσεων θα εξόργιζε τους Ευρωπαίους συμμάχους – και πιθανόν θα αποτύγχανε χωρίς τη δική τους υποστήριξη.
Οποιαδήποτε περαιτέρω βήματα για να προκληθεί πόνος στη Μόσχα θα σήμαινε πιθανότατα ότι ο Τραμπ θα έπρεπε να προχωρήσει περισσότερο για να τιμωρήσει τη Ρωσία από ό,τι ο προκάτοχός του Τζο Μπάιντεν. Αυτό δεν είναι το γεωπολιτικό σχέδιο του κινήματος MAGA.
Θα βάθαινε την εμπλοκή των ΗΠΑ σε έναν πόλεμο όπου, ειλικρινά, δεν υπάρχει ορατό τέλος, μέχρι η μία πλευρά να καταρρεύσει ή να υπάρξει δραστική αλλαγή στην πολιτική ηγεσία.
Η Ουκρανία το 2025 φαντάζει ζοφερή. Αλλά το θεμέλιο της ευρωπαϊκής πολιτικής βασίστηκε στην καλύτερη από τις φρικτές επιλογές: η Μόσχα θα μείωνε τους στόχους της μόνο αν έβλεπε απέναντί της ένα ΝΑΤΟ απόλυτα ενωμένο.
Αν κατέρρεε η οικονομία της, τα αποθεματικά, η ανθρώπινη δύναμη ή ο στρατιωτικός της εξοπλισμός – αρκεί μόνο ένα από αυτά – η πολεμική της μηχανή θα σκάλωνε. Είναι σκληρό, αλλά η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή και η Ουκρανία καμία απολύτως.
Ο Τραμπ όμως πιστεύει ότι έχει επιλογή. Με τη νοοτροπία επιχειρηματία, δεν βλέπει κανένα όφελος σε μια μακροπρόθεσμη «επένδυση» σε μια σύγκρουση με έναν εχθρό με τον οποίο θα προτιμούσε να τα έχει καλά. Το καλύτερο σενάριο γι’ αυτόν είναι να επανέλθει η Ευρώπη στην ειρήνη που ήξερε. Δεν υπάρχει όμως συμφωνία να γίνει.
Ο Πούτιν δεν αγοράζει – θέλει να κατακτήσει. Ο Τραμπ δεν έχει τίποτα να πουλήσει, πέρα από την υποστήριξη των ΗΠΑ στους παραδοσιακούς τους συμμάχους. Δεν γίνεται και οι δύο να κερδίσουν και να κρατήσουν το κύρος τους.
Η αμερικανική ηγεσία εδώ και δεκαετίες βασίστηκε όχι σε μικρές καλές συμφωνίες, αλλά σε κάτι άλλο: στη γενναιοδωρία προς τους συμμάχους, στην τεράστια ήπια ισχύ και στη στρατιωτική υπεροχή της – που την έκανε τη μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου με το αήττητο δολάριο. Μια τεράστια συμφωνία από μόνη της.
Αλλά ο Τραμπ βλέπει τον ρόλο της Αμερικής να μικραίνει. Αυτή μπορεί να είναι η στιγμή που ο Τραμπ κατάλαβε πραγματικά τον Πούτιν – έναν ηγέτη που ούτε ζητά την έγκρισή του ούτε επιδιώκει τη φιλία του. Και μπροστά σε αυτή τη συνειδητοποίηση, έκανε πίσω.
Πηγή: Newsit.gr
