Ο λόγος για την Μαριέλλα Σαββίδου η οποία μιλά για όσα την στιγμάτισαν και της άλλαξαν τον τρόπο που σκέφτεται, στα τέσσερα της χρόνια.
Αντιμετωπίζεις τα πάντα θετικά. Άλλος, μετά το σοκαριστικό ατύχημα των γονιών σου (ο μπαμπάς της έχασε το μισό του πρόσωπο και η μαμά της αντιμετωπίζει ακόμα κινητικά προβλήματα μετά από μετωπική σύγκρουση με μεθυσμένο οδηγό) θα είχες ίσως κλειστεί στον εαυτό του.
Έχω μια μάνα που είναι φοβερά εξωστρεφής και αυτό μου έχει δώσει πολλά. Και εγώ στενοχωριέμαι και κλαίω, δεν είμαι πάντα με το χαμόγελο. Όποτε όμως μου τύχει κάτι κακό, δεν ξέρω πως το μυαλό μου το κάνει αυτό, λέω τι τυχερή είμαι που μου συνέβη. Πάντως ναι, το ατύχημα με μεγάλωσε πολύ γρήγορα, με ανάγκασε να δω πράγματα που πριν δεν είχα καμία υποχρέωση να τα δω. Έζησα με μια Γαλλίδα γυναίκα που μας πρόσεχε και που μου έδειξε μια άλλη κουλτούρα, έφερνε στο σπίτι γαλλικά κινούμενα σχέδια με κοινωνικά μηνύματα μέσα, όπως το bullying και ο ρατσισμός, πράγματα που δεν θα είχα την ευκαιρία τότε να δώ με΄σα από τα δικά μας κινούμενα σχέδια.
Έχεις ακόμα εφιάλτες από τότε;
Είχα πολλούς και συνεχόμενους σε μεγαλύτερη ηλικία, αλλά το δούλεψα και κατάφερα να το ξεπεράσω. Το να βλέπεις τον πατέρα σου με μισό πρόσωπο δεν ήταν και το πιο εύκολο. Μην ξεχνάς ότι σε όλα τα παραμυθάκια, ο όμορφος είναι πάντα ο καλός και ο άσχημος πάντα ο κακός. Την πρώτη φορά που στάθηκα απέναντί του σκέφτηκα «Θεέ μου, δηλαδή τώρα ο μπαμπάς μου έγινε κακός; Είναι με αυτά τα τέρατα;». Πήγα και έκλαψα σε μια γωνία του νοσοκομείου για να μη δει, δεν ήθελα να με δει, ντρεπόμουν, ήμουν πολύ υπερήφανη. Αν και ήμουν μόλις 4 χρονών, τα θυμάμαι όλα.
