«Πετάει η Γάζα»

Κατ’ αρχάς όλοι όσοι διαθέτουμε μια στοιχειώδη γνώση γύρω από το πώς άγεται και φέρεται ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας (δηλαδή ένα αρκετά μεγάλο μέρος του πληθυσμού) καταλαβαίνουμε με σχετική ευκολία πως όταν ο άνθρωπος που σε μια μέση ομιλία του χρησιμοποιεί κατά μέσο όρο 5000 λέξεις για να περιγράψει κάτι που πρακτικά χρειάζεται ούτε 100, “περιορίστηκε να πει” οτιδήποτε σημαίνει πως το τελευταίο είναι γνήσια, ατόφια, ακραιφνής, καθαρόαιμη μπούρδα. Και όχι με την έννοια της ανοησίας αλλά με εκείνη του αποκυήματος μιας αρκετά ζωηρής πλην όμως παιδιάστικης φαντασίας.

Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, που προφανώς θεωρεί όλους τους κατοίκους του νησιού υπαλλήλους του Προεδρικού, σανοφάγα ή ψηφοφόρους του (πολλαπλά overlaps εδώ), θέλησε με αυτή τη δυσανάλογα λιτή δήλωση για μια τόσο σημαντική “συνάντηση” να μας πείσει πως χώρεσε ως άλλος Χουντίνι ολόκληρη συζήτηση για το Κυπριακό στα 15-20 δευτερόλεπτα μιας χειραψίας ή μιας τυχαίας συνάντησης με τον Πρόεδρο Τραμπ “στο περιθώριο” της διάσκεψης. Όπου “περιθώριο” σημαίνει βασικά να στήνεις καρτέρι έξω απ’ την καντίνα ή την τουαλέτα και μόλις δεις τον πλανητάρχη να εξέρχεται του την πέφτεις σαν elevator pitch απελπισμένου υπαλλήλου στο βιαστικό αφεντικό. Ή στην περίπτωση του δικού μας, σαν Μάρτυρας του Ιεχωβά που μόλις δει ηγέτη μεγάλης χώρας τρέχει να κάνει χειραψία και να ρωτήσει “Έχετε πέντε λεπτά να σας μιλήσω για τον Ιησού... και το Κυπριακό”;

Εντάξει, δεκτό ότι ο δικός μας δεν έφτασε -ακόμα- στο επίπεδο (ή ορθότερα δάπεδο) του Κυριάκου Μητσοτάκη που περπατούσε δίπλα από τον Τραμπ και μιλούσε μόνος του για να φανεί ότι είχαν στιχομυθία αλλά έχει κι αυτός το μερίδιό του από... φανταστικούς φίλους, συναντήσεις και συζητήσεις. Θα θυμάστε φαντάζομαι τον στενό συνεργάτη του Τραμπ που τον παράτησε σύξυλο μια εβδομάδα πριν τις αμερικανικές εκλογές για να διασχίσει τον Ατλαντικό και όλη τη Μεσόγειο για να επισκεφτεί το Νικούι στο Προεδρικό και να μεταφέρει το μεγάλο ενδιαφέρον(!) του Ντόναλντ για την Κύπρο και τη γειτονιά της. Και σε εκείνη την περίπτωση οι λεπτομέρειες της συνάντησης ήταν φειδωλές, το ίδιο και οι δηλώσεις. Η ταυτότητα του “στενού συνεργάτη” που επισκέφτηκε ινκόγκνιτο την Προεδράρα μας παραμένει μέχρι σήμερα μυστικό, υποθέτω πως θα αποκαλυφθεί κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον όπως εκείνη του Deep Throat που καθοδήγησε τους Bernstein και Woodward στο σκάνδαλο Watergate. Ή όταν φαντασιώθηκε ότι το Ιράν του ζήτησε να στείλει μήνυμα στο Ισραήλ για τερματισμό του πολέμου και να δηλώνει στις κάμερες ότι θα το πράξει πολύ ευχαρίστως(!) με την Τεχεράνη να αντιδρά με ένα WTF Nikos??? στο μέγεθος του Πύργου Αζαντί! Άσχημο πράγμα να μην ξεπεράσεις ποτέ τους φανταστικούς φίλους που είχες μικρός... 

Όμως πέρα απ’ την πλάκα, είναι τουλάχιστον θλιβερό να βλέπεις τον επικεφαλής ενός μικρού κράτους να εκμεταλλεύεται τόσο άτσαλα και ερασιτεχνικά μια δυσάρεστη συγκυρία -όπως είναι η ισοπέδωση της Γάζας και η σφαγή 60.000 ανθρώπων- για να το παίξει - αλήθεια, σε ποιους ακριβώς; - παράγοντας σε μια σκακιέρα όπου μετά βίας είσαι το σακουλάκι όπου φυλάσσονται τα πιόνια - χρήσιμο μεν αλλά για πολύ συγκεκριμένο λόγο κι αφότου το αληθινό παιχνίδι τελειώσει. Δεν είναι κακό να ξέρεις τη θέση σου και το πως μπορείς να συμβάλλεις στο πλαίσιο των ρεαλιστικών δυνατοτήτων σου. Αντίθετα, είναι τραγελαφικό και μάλλον κομπλεξικό να επινοείς καταστάσεις και “συναντήσεις” προκειμένου να εντυπωσιάσεις τα σανοφάγα της πατρίδας σου και μάλιστα τόσο κραυγαλέα σαν τον loser μαθητή που περνάει από το τραπέζι των cool kids και παριστάνει πως είναι ένας απ’ αυτούς (κι εκείνοι τον κοιτάζουν όπως περίπου ο Τραμπ το Νικούι κατά την περίφημη χειραψία).

Κι από πάνω να περιφέρεις σαν πλασιέ τις “έξι πρωτοβουλίες σου για την ανοικοδόμηση της Γάζας” από κυπριακές εταιρείες - κάτι για το οποίο το ίδιο το ΕΤΕΚ δεν είχε την παραμικρή ιδέα, αντίθετα ο κατασκευαστικός τομέας είναι πολύ επιφυλακτικός για δουλειές στο εξωτερικό κυρίως εξαιτίας της έλλειψης προσωπικού αλλά και υλικών. Από την άλλη, είναι κομματάκι οξύμωρο να θέλεις να ανοικοδομήσεις τη Γάζα όταν στο εσωτερικό έχεις σχεδόν καθημερινά μεγάλα έργα να καθυστερούν, να εκτοξεύεται το κόστος τους, να παγώνουν ή να καταρρέουν θεαματικά, όσα βέβαια δεν απασχολούν την Ελεγκτική Υπηρεσία ή την Ευρωπαϊκή Εισαγγελία! Φτιάξε πρώτα ένα ψηφιακό κράτος όπου να μην καταρρέει το ίντερνετ κάθε τρεις και λίγο και μετά κάνεις τη Γάζα... Λεμεσό του Ισραήλ.

Είπαμε, οι Παλαιστίνιοι είναι φτωχοί και απελπισμένοι, όχι ηλίθιοι.