Από το να κοιτάμε την αντανάκλασή μας σε διάφορες επιφάνειες και να προσποιούμαστε ότι στέλνουμε μήνυμα, για να αποφύγουμε μια αμήχανη στιγμή, μέχρι το να βλέπουμε ξανά και ξανά την ίδια αγαπημένη σειρά, πρόκειται για πράγματα που όλοι κάνουμε στα κρυφά και σπανίως έως ποτέ παραδεχόμαστε.
Ας ρίξουμε λοιπόν μια ανάλαφρη ματιά σε μερικές από τις επικρατέστερες συμπεριφορές που μας ενώνουν.
Όταν είμαστε μόνοι μας
Στέλνουμε ένα emoji με πρόσωπο που κλαίει από τα γέλια, ενώ στην πραγματικότητα δεν κλαίμε και πολλές φορές ούτε καν μας φάνηκε αστείο. Απλώς θέλουμε να είμαστε ευγενικοί ή φαίνεται ότι έτσι συμμετέχουμε στη συζήτηση της ομαδικής συνομιλίας.
Κατά τη διάρκεια ενός διαγωνίσματος ή μιας σημαντικής πράξης χρησιμοποιούμε το κομπιουτεράκι ακόμα και για τις πιο απλές πράξεις, απλώς και μόνο επειδή θέλουμε να είμαστε «έξτρα» σίγουροι.
Ψάχνουμε την ορθογραφία μιας λέξης στο google που κανονικά θα έπρεπε να ξέρουμε πώς γράφεται.
Διαβάζουμε υπερβολικά πολλές φορές ένα σημαντικό μήνυμα ή email που ετοιμαζόμαστε να στείλουμε στον καθηγητή μας ή τον προϊστάμενό μας.
Όταν δουλεύουμε στο word ή στο excel ή παίζουμε βιντεοπαιχνίδια, πατάμε ξανά το save, ακόμα και αν έχουν μόλις περάσει κλάσματα του δευτερολέπτου.
Όταν κάνουμε μια πολύ σοβαρή και σημαντική αγορά, χρησιμοποιούμε πάντα τον υπολογιστή και ποτέ το κινητό ή το τάμπλετ. Επίσης, πάντα θα κάνουμε μια σημαντική παύση πριν πατήσουμε το κουμπί για την ολοκλήρωση της παραγγελίας, όποιο και αν είναι το ποσό της πληρωμής.
Αν υπάρχει οποιοδήποτε είδος αντανάκλασης -ακόμα και στο τζάμι ενός παρκαρισμένου αυτοκινήτου- ρίχνουμε μια ματιά στον εαυτό μας.
Ανοίγουμε το ψυγείο, παρόλο που το είχαμε ήδη ανοίξει πριν από δύο λεπτά, και μένουμε έκπληκτοι που για μια ακόμα φορά δεν εμφανίστηκε διά μαγείας κάτι καινούργιο μέσα.
Αντί να διαγράψουμε παλιές φωτογραφίες που πιθανότατα έχουμε ξεχάσει πως είχαμε στο κινητό μας, δίνουμε στον εαυτό μας την κλασική δικαιολογία: «Ποτέ δεν ξέρεις πότε μπορεί να χρειαστεί αυτή η φωτογραφία», με αποτέλεσμα στο τέλος η μνήμη να ξεχειλίζει. Το ίδιο συμβαίνει πολλές φορές με πράγματα που κρατάμε καλού κακού, αν και μάλλον καλό θα ήταν να τα πετάξουμε.
Όταν τρώμε ένα φαγητό, προσπαθούμε να χωρέσουμε στην πιρουνιά μας όσο το δυνατόν περισσότερα διαφορετικά «υλικά».
Φωνάζουμε στην τηλεόραση, όταν βλέπουμε κάποιο τηλεπαιχνίδι, ακόμα και όταν κατά βάθος ξέρουμε πως τα γυρίσματα έχουν ολοκληρωθεί εδώ και μήνες.
Μένουμε στο αμάξι μέχρι να τελειώσει το αγαπημένο μας τραγούδι που παίζει στο ραδιόφωνο, παρόλο που μπορούμε να το ακούσουμε όσες φορές θέλουμε στο spotify ή στο youtube.
Όταν είμαστε με άλλους
Παθαίνουμε μια μικρή κρίση πανικού όταν τελειώνουμε την πληρωμή στο σούπερ μάρκετ και ο ταμίας περνάει ήδη στον επόμενο πελάτη, ενώ εμείς ακόμη προσπαθούμε να μαζέψουμε τα ρέστα και τις σακούλες μας.
Γελάμε αυτόματα όταν κάποιος λέει ή κάνει ένα αστείο, ακόμα και αν δεν το καταλάβαμε πλήρως ή ούτε καν το ακούσαμε ολόκληρο, απλώς και μόνο επειδή άλλα άτομα μπορεί να γέλασαν.
Κρατιόμαστε πολλές φορές με νύχια και με δόντια να μην συμμετέχουμε στις συζητήσεις ξένων που βρίσκονται γύρω, ειδικά όταν γνωρίζουμε πολλά για το θέμα. Σε κάθε περίπτωση το μόνο σίγουρα είναι πως νοερά θα δώσουμε τη συμβουλή μας.
Μιλάμε στα κατοικίδιά μας και τα ρωτάμε διάφορα πράγματα σαν να περιμένουμε απάντηση. Επιπρόσθετα, φωνάζουμε σε άψυχα αντικείμενα όπως ο υπολογιστής ή η σειρά του Netflix (είτε είμαστε μόνοι είτε με παρέα), επειδή κολλάνε και μπορεί μερικές φορές να τους ρίξουμε και καμιά «φάπα» μήπως και διορθωθεί το πρόβλημα.
Γιατί όμως κάνουμε τα ίδια;
Όταν είμαστε σε ένα περιβάλλον με άλλους ανθρώπους, πολλές φορές κάνουμε παρόμοια πράγματα, διότι συνήθως αυτά συνεπάγονται την αποφυγή μιας σύγκρουσης ή μιας αμήχανης κατάστασης. Γιατί όμως, ενώ όλοι μας είμαστε ξεχωριστά άτομα, συχνά θα κάνουμε ή θα αντιδράσουμε σε κάτι με ακριβώς τον ίδιο τρόπο;
Σύμφωνα με τον ψυχίατρο και ψυχαναλυτή, Rodolfo Trivisonno, καθώς όλοι μας ανήκουμε στο ίδιο είδος, δηλαδή το ανθρώπινο, τείνουμε να αντιμετωπίζουμε σε μεγάλο βαθμό παρόμοια περιστατικά σε καθημερινή βάση. Επιπρόσθετα έχουμε κοινό ένα βιολογικό σύστημα που ονομάζεται εγκέφαλος και, εφόσον αυτό δεν έχει υποστεί ζημιά και λειτουργεί κανονικά, τείνει να επεξεργάζεται με τον ίδιο τρόπο κάποιες πτυχές της πραγματικότητας.
Σε κάθε περίπτωση αυτές οι παράξενες και συχνά κωμικές συμπεριφορές είναι κομμάτι αυτού που μας κάνει να είμαστε και να νιώθουμε άνθρωποι. Μπορεί να μην τις παραδεχόμαστε πάντα, αλλά το να ξέρουμε πως και άλλοι γύρω μας επιδίδονται σε αυτές τις πολλές φορές ανούσιες ενέργειες σίγουρα μας προσφέρει μια κάποια ανακούφιση. Επομένως, την επόμενη φορά που θα «πιάσετε» τον εαυτό σας να κάνει κάτι από αυτά, απλώς χαμογελάστε και χαλαρώστε, γιατί σίγουρα δεν είστε οι μόνοι.
