Όταν η μνήμη κρατά μόνο τρεις μέρες…για σκάνδαλα, διαφθορά και γεγονότα που συγκλόνισαν το Παγκύπριο

Όλα εξαφανίζονται πίσω από την επόμενη επικεφαλίδα.

Το σκάνδαλο με το περιπολικό στη Λάρνακα, όπου αστυνομικοί φέρονται να επιδίδονταν σε σεξουαλική πράξη μέσα στο όχημα υπηρεσίας, τάραξε το Παγκύπριο. Για τρεις μέρες. Μετά; Τίποτα. Τι απογίνανε; Τι μέτρα λήφθηκαν για τον διασυρμό των ονομάτων τους στα social media, τις ποινές τους....; Ποιος ρωτά;

Το ίδιο και με τις φονικές πυρκαγιές. Οι πρώτες ώρες μετράνε. Οι εικόνες με τα καμένα, οι αριθμοί των θυμάτων, οι κραυγές απόγνωσης. Περνάνε δύο μέρες από το τέλος της κατάσβεσης φωτιάς, έρχεται κάτι άλλο. Κάτι νέο. Η προσοχή μετατοπίζεται. Εκθέσεις και μετά ... σιωπή...Μέχρι και η δολοφονία γίνεται είδηση που «ξεθωριάζει» στη ροή των social.

Οι θανατηφόρες συγκρούσεις, τα σκάνδαλα στις υπηρεσίες, τα λάθη με τραγικές συνέπειες .... όλα έχουν ένα κοινό: ξεχνιούνται. Από τους θεατές. Όχι από τα θύματα.

Γιατί εκείνος που είδε το σπίτι του να γίνεται στάχτη, το θυμάται κάθε φορά που βρέχει και στάζει το ταβάνι του προσωρινού καταλύματος. Εκείνη που είδε το παιδί της να χάνεται στον δρόμο, το ζει κάθε μέρα που δεν ακούει το γέλιο του στο σπίτι. Ο πολίτης που βλέπει τους υπευθύνους να αποφεύγουν τις ευθύνες, δεν ξεχνά. Απλώς σιωπά. Για λίγο. Μέχρι να ξανασκάσει το επόμενο.

Και κάπου εδώ, τίθεται το κρίσιμο ερώτημα:

Ποιος κάνει το follow-up; Ποιος επιμένει να ρωτά, να ψάχνει, να θυμίζει, όταν όλοι οι άλλοι προχωρούν; Ποιος ξαναφέρνει το θέμα στη μνήμη, όχι για να συγκινήσει, ούτε για να κατηγορήσει για κομματικό συμφέρον....αλλά για να υπάρξει λύση ή τουλάχιστον δικαιοσύνη; 

Η ενημέρωση δεν είναι μόνο να «τρέχουμε πίσω από την είδηση». Είναι και να επιστρέφουμε σε αυτήν. Να κρατάμε τη φλόγα αναμμένη, έστω χαμηλά, για να μην σβήσουν όλα μαζί: και η αλήθεια, και οι ευθύνες, και οι άνθρωποι που πονάνε.

Τρεις μέρες δεν φτάνουν.