Θα πάμε σχολείο τον Σεπτέμβρη;

Κάθε νέα προσπάθεια και χειρότερη…

Του Χαράλαμπου Ζάκου

Οι γονείς αγωνιούν. Το ίδιοι και αρκετοί τελειόφοιτοι. Θα ανοίξουν τελικά τα σχολεία τον Σεπτέμβριο;

Αυτό δεν μπορεί να το απαντήσει κανείς. Ούτε ακόμη και οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί με τις οργανώσεις τους.

Κάθε βήμα διαλόγου φέρνει κι ένα νέο μεγαλύτερο άλμα προς τα πίσω. Κάθε νέα προσπάθεια συνεννόησης μεταξύ εκπαιδευτικών οργανώσεων και υπουργείου προκαλεί περισσότερη σύγχυση και προβλήματα απ’ όσα λύνει. Κάθε νέα συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δημιουργεί και νέα ερωτήματα στην κοινωνία.

Κάποιοι λένε ότι ο «πόλεμος» γίνεται για τις διδακτικές περιόδους, άλλοι λένε ότι βρεθήκαμε στα χαρακώματα για το καλό της Παιδείας.

Η αλήθεια όμως κρύβεται κάπου στη μέση. Στην ίδια μέση που βρίσκονται και οι μαθητές μας που τελούν υπό σύγχυση για όλα αυτά που συμβαίνουν τριγύρω τους.

Ας είμαστε όμως δίκαιοι. Όσο κι αν διαφωνεί κάποιος με μερίδα εκπαιδευτικών αυτό δε σημαίνει πως θα πρέπει και να τους αδικήσει.  

Ο υπουργός και το Υπουργικό πήραν κάποιες αποφάσεις αφήνοντας στην απ’ έξω τους εκπαιδευτικούς. Αυτό θα μπορούσε και έπρεπε να αποφευχθεί. Οποιαδήποτε μέτρα παρθούν θα έπρεπε προηγουμένως να τεθούν επί τάπητος ώστε να βρεθεί η χρυσή τομή. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά για τα πιο πάνω θα ήταν η διαλλακτικότητα των εκπαιδευτικών οργανώσεων ως προς τις εισηγήσεις του Υπουργείου.

Παράλληλα, αν θέλαμε ως κοινωνία να ενισχύσουμε και να βοηθήσουμε την Παιδεία, τα μέτρα δεν θα έπρεπε να ξεκινούν από τις διδακτικές περιόδους, αλλά από τις σωστές αξιολογήσεις των εκπαιδευτικών, τα παράνομα φροντιστήρια και να προχωρούσαμε με μια σωστή μεταρρύθμιση, αυτή τη φορά, στα σχολεία. Μέτρα τα οποία πραγματικά θα είχαν σημασία και θα επηρέαζαν άμεσα και την ποιότητα αλλά και τον τρόπο διδασκαλίας των μαθητών.

Στον αντίποδα τώρα, τα μέτρα Χαμπιαούρη ούτε θα βοηθήσουν, αλλά ούτε και θα ισοπεδώσουν την Παιδεία. Τουλάχιστον όχι στο βαθμό που κάποιες παλαιότερες ρυθμίσεις και μεταρρυθμίσεις είχαν ως επακόλουθο την διάλυση του (βλ. Ενιαίο Λύκειο), χωρίς ωστόσο τότε να ασχοληθούν και πολλοί.

Στο τέλος της ημέρας ας είμαστε όλοι ειλικρινείς.

Η διαμάχη κρύβεται πρώτα στα εργασιακά. Κάτι όμως που δεν πρέπει να «ακυρώνει» τον οποιοδήποτε εκπαιδευτικό επειδή διεκδικεί τα δικαιώματα και συμφωνίες που έχει κερδίσει μετά από αγώνες. Ας μην ξεχνάμε τι θα σήμαινε για τον ιδιωτικό τομέα αν αφηνόταν το κράτος ως εργοδότης να «κόβει και ράβει» μόνος του για τα εργασιακά χωρίς διάλογο.

Παράλληλα όμως ας μη ξεχνάμε και το ότι έχουν παρθεί πολύ κακές αποφάσεις από τους εκάστοτε υπουργούς σε σχέση με την Παιδεία, ωστόσο, ποτέ δεν υπήρξε τόσο μεγάλη αντίδραση όσο των τελευταίων ημερών.

Το μεγάλο ερώτημα όμως παραμένει. Θα ανοίξουν ή όχι τελικά τα σχολεία τον Σεπτέμβριο; Υπό κανονικές συνθήκες και σε μια κοινωνία που σέβεται τα παιδιά της μια τέτοια ερώτηση θα ήταν γελοία.

Όχι όμως και στην Κύπρο.

Να υπενθυμίσω σε όλους μας ότι κανείς δεν έχει το δικαίωμα, όσο κι αν θεωρεί ότι αδικείται, να ζημιώσει τον δίπλα του. Επειδή αν αυτή η «κόντρα» Υπουργείου – εκπαιδευτικών αφεθεί να μεταφερθεί στους μαθητές τότε θα μιλάμε για ένα σύστημα που όχι μόνο έχει αποτύχει, αλλά που στο τέλος βλάπτει εσκεμμένα αυτούς που δήθεν υπερασπίζεται.

Δικαίωμα στην απεργία έχουν όλοι, ωστόσο, οι εκπαιδευτικοί ασκούν λειτούργημα, και με αυτό στο μυαλό θα πρέπει να πορευθούν όσοι θέλουν να προβούν σε δυναμικά μέτρα.

Ένας αγώνας για να θεωρηθεί αγνός, σωστός και ηθικός από την κοινωνία θα πρέπει να κερδηθεί με τα πιο πάνω ιδανικά, και όχι μέσω της ομηρίας μαθητών και γονιών.

Σκέψη την οποία και το Υπουργείο θα πρέπει να ακολουθήσει στον «εξορθολογισμό» της Παιδείας. Με τελεσίγραφα, αυταρχισμούς, εγωισμούς και τετελεσμένα δεν μπορεί κανείς να «κόβει και να ράβει» για το μέλλον αυτού του τόπου.

Ας βάλουν όλοι λίγο νερό στο κρασί τους, όμως αν δεν μπορούν, τουλάχιστον ας μην «πνίξουν» τους μαθητές σε αυτό…

 

 

Ειδήσεις σήμερα:

Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις