ΚΥΠΡΟΣ: Φυλακισμένοι αθωώνονται αλλά τους μένει το…«όνομα» - Η ευκολία στις αποφάσεις να μπαίνουν στο κελί

Ένα από τα βασικά και θεμελιώδη δικαιώματα του ανθρώπου είναι η ελευθερία του και είθισται να προστατεύεται από το νόμο, τι γίνεται όμως όταν ο νόμος είναι αυτός που στερεί την ελευθερία στον άνθρωπο;

Της Γεωργίας Παππούτα

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι κρατούνται ως υπόδικοι στις Κεντρικές Φυλακές Λευκωσίας και στο τέλος αποδεικνύεται ότι δεν έφεραν καμία ευθύνη για τα αδικήματα που κατηγορούνταν. Τα ερωτήματα γύρω από το ζήτημα πολλά και οι προβληματισμοί ακόμη περισσότεροι…

Κύρια αιτία αυτού του φαινομένου σύμφωνα με τον Αλέξανδρο Κληρίδη, δικηγόρο του Συνδέσμου Προστασίας Δικαιωμάτων Φυλακισμένων και Αποφυλακισθέντων Κύπρου, είναι ότι η διαδικασία για φυλάκιση κατηγορουμένων μέχρι και την εκδίκαση της υπόθεσης, γίνεται σχεδόν αυτόματα. Τις πλείστες περιπτώσεις οι Δικαστές αποφασίζουν κρίνοντας από τη σοβαρότητα των αδικημάτων που κατηγορούνται οι ύποπτοι, παραβλέποντας σχεδόν εντελώς τις προσωπικές περιστάσεις ενός ατόμου, αλλά και τις συνθήκες υπό τις οποίες διαπράχθηκαν τα εν λόγω αδικήματα.

Σημειώνουμε ότι πρόσφατα το Ανώτατο Δικαστήριο είχε αποφασίσει την άμεση αποφυλάκιση δύο προσώπων υπό όρους μετά από 22 μήνες κράτησης τους, οι οποίοι κατηγορούνται για υπόθεση 83 κιλών κάνναβης στη Λεμεσό. Βαρυσήμαντη η απόφαση του Ανωτάτου, αφού όπως αναφέρθηκε το Μόνιμο Κακουργιοδικείο με την διάταξη κράτησης των δύο αυτών προσώπων απέδειξε ότι χειρίστηκε το θέμα επιφανειακά, χωρίς να επικεντρωθεί στην αντικειμενική διάσταση της μαρτυρίας που υπήρχε.

Παρόμοιες περιπτώσεις προσέγγισης υποθέσεων σημειώνονται καθημερινά στα Δικαστήρια μας, με υπόδικους να παραμένουν φυλακισμένοι μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης τους και όταν μετά από χρόνια – λόγω του ότι στην Κύπρο καθυστερούν υπερβολικά να εκδικαστούν οι υποθέσεις – αθωώνονται δεν υπάρχει καμία «αποζημίωση» για όσα βίωσαν.

Ο συγκεκριμένος χειρισμός αυτών των υποθέσεων και ειδικότερα ο χειρισμός προς αυτούς τους ανθρώπους από τα Δικαστήρια, επιδεικνύει αρχικά την επιφανειακή δουλειά λειτουργών του νόμου και δευτερευόντως την απάνθρωπη αντιμετώπιση ατόμων που βρίσκονται αντιμέτωποι με το νόμο. Το βασικό και μεγάλο ερώτημα σε αυτές τις διαδικασίες είναι αφού όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται αθώοι μέχρι καταδίκης, πως αυτό μπορεί να διασφαλιστεί από την Δημοκρατία και την Πολιτεία όταν κάποιοι άνθρωποι παραμένουν για χρόνια φυλακισμένοι ως υπόδικοι χωρίς να έχουν καταδικαστεί;

Αυτοί οι άνθρωποι βιώνουν μια ανεπανόρθωτη ζημιά στο κοινωνικό τους περιβάλλον, όπου δυστυχώς στην Κύπρο στιγματίζονται και τους μένει όπως λέμε το… «όνομα» ότι ήταν στη φυλακή. Πίσω από αυτούς τους ανθρώπους, βρίσκονται οικογένειες ακόμη και ανήλικα παιδιά που έχουν στερηθεί για χρόνια τους πατεράδες ή τις μητέρες τους από απόφαση του νόμου…όταν αργότερα ο ίδιος ο νόμος δεν μπορεί να τεκμηριώσει ότι αυτή η πράξη – στέρησης ελευθερίας αυτού του ατόμου- ήταν ορθή, αλλά αντιθέτως ότι όχι μόνο ήταν λάθος, αλλά δεν μπορεί να κάνει κάτι για το επανορθώσει.

Όπως πληροφορούμαστε η Πολιτεία δεν έχει προχωρήσει σε ενέργειες που να μπορεί να αποκαταστήσει τα όσα έχει καταστρέψει σε αυτά τα άτομα, παρά το γεγονός ότι οι Κεντρικές Φυλακές προσπαθούν να δίνουν εφόδια στον κάθε φυλακισμένο για να μπορεί να επανενταχθεί στην κοινωνία μετά την αποφυλάκιση του.

Αυτό έχεις ως αποτέλεσμα να εναπόκειται στον κάθε αποφυλακισμένο ξεχωριστά να επανορθώσει τις ζημιές που ο νόμος του έχει δημιουργήσει, ο ίδιος ο νόμος που έπρεπε να τον είχε προστατέψει και να του προσφέρει την ελευθερία του.

Ως εκ τούτου, εάν τα Δικαστήρια δεν μπορούν να αξιολογούν την κάθε υπόθεση με βάση την αντικειμενική διάσταση της υπόθεσης και να βλέπουν και να αναλύουν τις προσωπικές περιστάσεις κάθε κατηγορούμενου, θα πρέπει να ληφθούν διορθωτικά μέτρα από την Πολιτεία, τα οποία όπως μας επισήμανε μέλος του Συνδέσμου Φυλακισμένων δεν υπάρχουν μέχρι και σήμερα.

 

 

 

Ειδήσεις σήμερα:

Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις