Η σκατένια συμπεριφορά προς τους ανάπηρους είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρετε για τον «πολιτισμό» μας

Αν θέλεις να δεις το πραγματικό πρόσωπο μιας κοινωνίας δεν έχεις παρά να προσέξεις πως συμπεριφέρεται στα πιο ευάλωτα μέλη της.

Εκεί φαίνεται ο πολιτισμός σου και όχι από το χρήμα, τη μόρφωση ή το τυχαίο γεγονός της ελληνικής καταγωγής όπως θέλουν κάποιοι να πιστεύουν στην αρχοντοχωριάτικη, ξιπασμένη και διαβρωμένη από τη θεσμική -αλλά και ατομική- διαφθορά Νήσο των Αγίων. Όσο κι αν το φυσάς, όσα θέατρα ή εκθέσεις δεις και δεν πας να ξυπνάς με Μότσαρτ και Παγκανίνι κάθε πρωί, εάν εξακολουθείς να παρκάρεις σε θέσεις αναπήρων, δεν είσαι πολιτισμένος. Είσαι απλά μαλάκας.

Οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι επαίτες, αξεσουάρ για photo ops πολιτικών ή charity cases για socialites με σύνδρομο αρτιμελούς σωτήρα. Δεν θέλουν λύπηση, ραδιομαραθώνιους που δίνουν άλλοθι στην κρατική ανικανότητα ή επαναλαμβανόμενες ετήσιες εξαγγελίες που σπάνια υλοποιούνται. Για να μάθετε τι ακριβώς θέλουν δεν έχετε παρά να τους ρωτήσετε. Η αλήθεια είναι πως το φωνάζουν εδώ και χρόνια (“ίσα δικαιώματα με τους υπόλοιπους”) αλλά κανείς δεν ακούει. Βλέπετε είναι όλοι απασχολημένοι με το να πως να τους σώσουν, ένα δακρύβρεχτο, εμψυχωτικό ενσταντανέ τη φορά.

Αυτά μπροστά στις κάμερες. Γιατί όταν υποτίθεται δεν βλέπει κανείς, είναι μια ολότελα διαφορετική ιστορία. Και πολύ σκοτεινότερη. Στην πρόσφατη συνεδρίαση της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Βουλής ακούστηκαν για πολλοστή φορά τέρατα σε ότι αφορά τη συμπεριφορά θεσμών και ανθρώπων απέναντι στα άτομα με αναπηρίες. Οχι πως δεν ήταν γνωστά. Όχι πως δεν συμβαίνουν κάθε μέρα. Όχι πως θα αλλάξει κάτι. ο πατέρας ενός μαθητή σε τροχοκάθισμα κατήγγειλε ότι το σχολείο του παιδιού του οργάνωσε εκδρομή, όμως το λεωφορείο που έστειλε η συμβαλλόμενη εταιρεία είχε θέση μόνο για έναν από τους δύο μαθητές του σχολείου που είναι σε τροχοκάθισμα. Το παιδί του τοποθετήθηκε στο λεωφορείο και δέθηκε πρόχειρα, με αποτέλεσμα σε απότομο φρενάρισμα να "τουμπάρει" στα δεξιά καθίσματα. Παρά το περιστατικό, στην επόμενη εκδρομή η εταιρία έστειλε και πάλι λεωφορείο με μία θέση τροχοκαθίσματος. Το πρόβλημα “λύθηκε” με τους γονείς να αναλαμβάνουν εκείνοι τη μεταφορά του παιδιού προς παραβίαση κάθε κανόνα δικαίου και ηθικής. Και για να ολοκληρωθεί η προσβολή, το εστιατόριο που επιλέχθηκε από το σχολείο για την εκδρομή δεν διαθέτει τουαλέτα για ανάπηρους. Πώς εξασφάλισε άδεια λειτουργίας, θα ρωτήσετε. Δεν γίνονται έλεγχοι;

Άλλη καταγγελία αφορούσε μαθητή σε τροχοκάθισμα που τον έδεναν με σχοινί(!) στο λεωφορείο, τοποθετημένος αντίστροφα να κοιτάει προς τα πίσω, για έναν ολόκληρο μήνα στη διάρκεια του 2023. Τους είπαν ότι το λεωφορείο δεν είχε τις απαραίτητες πρόνοιες και ότι ο οδηγός δεν ήξερε πώς να δέσει το παιδί. Σε πάρα πολλές περιπτώσεις παιδιά με αναπηρίες δεν συμμετείχαν καν στην εκδρομή γιατί ο χώρος δεν προσφέρονταν για εκείνα, δεν είχαν συνοδό ή πήγαιναν για να διαπιστώσουν ότι θα έπρεπε να μείνουν εκτός του μουσείου γιατί δεν υπήρχε ανελκυστήρας. Και πάλι το ερώτημα. Πως διάολο εξασφαλίζουν άδεια; Αυτή είναι η μία πλευρά. Γιατί η άλλη είναι πολύ σοβαρότερη. Κανονικά θα πρέπει να ρωτάμε “καλά, το σχολείο τι σκατά κάνει;”. Γιατί ενώ έχεις δύο μαθητές σε τροχοκάθισμα συνεργάζεσαι με λεωφορεία που διαθέτουν μία θέση; Γιατί επιλέγεις τοποθεσίες εχθρικές προς τους ανάπηρους μαθητές, επισκέψεις σε κτήρια χωρίς ανελκυστήρες ή ράμπες διέλευσης και εστιατόρια χωρίς τουαλέτες για αναπήρους; Είναι το χρηματικό ή προσωπικό συμφέρον πιο πάνω από την ήδη βεβαρημένη ψυχολογία ενός μαθητή που περνάει καθημερινά στίβο μάχης προκειμένου να σηκωθεί απ’ το κρεβάτι, να ντυθεί ή να πάει στην τουαλέτα;

Ρητορικό το ερώτημα γιατί μεταξύ μας γνωρίζουμε καλά την απάντηση...

Προσέξτε, γιατί εδώ έγκειται η παγίδα, δεν ζητάει λύπηση ή ειδική μεταχείριση αλλά να έχει το ΙΔΙΟ γαμημένο δικαίωμα με τους υπόλοιπους να απολαύσει την εκδρομή που ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ. Και αν το λεωφορείο, το μουσείο ή το εστιατόριο είναι εχθρικά διακείμενα απέναντι σε κάποιους συμπατριώτες μας γιατί παραείναι τσιγκούνηδες, τεμπέληδες ή απλά αδιάφοροι προκειμένου να διαθέτουν τις κατάλληλες προδιαγραφές, τότε τα προσπερνάς και επιλέγεις εκείνα που διαθέτουν. Κι αν δεν βρίσκεις τότε κινείς γη και ουρανό να διορθώσεις το πρόβλημα, γιατί υποτίθεται πως είσαι εκπαιδευτικός που ασκεί λειτούργημα όπως μυξοκλαίς στο Facebook κάθε Σεπτέμβριο ή όταν πάνε να πειράξουν το παραμικρό από τα κεκτημένα σας. Υποτίθεται πως έχεις ενσυναίσθηση.

Είμαι σε θέση να γνωρίζω περίπτωση μαθήτριας δημοτικού με κινητικά προβλήματα που για χρόνια η τάξη της ήταν στον πρώτο όροφο. Παρά τις εκκλήσεις των γονέων η μεταφορά της τάξης στο ισόγειο πότε κολλούσε σε γραφειοκρατικά, πότε σε απλή, καθαρόαιμη, ορθόδοξη δημοσιοϋπαλληλική αδιαφορία. Μέχρι που η δασκάλα, βλέποντας καθημερινά το πρόβλημα και έχοντας απηυδήσει από τον σταρχιδισμό της διεύθυνσης, πήρε μια μέρα την πρωτοβουλία και σε συνεννόηση με μια τάξη του ισογείου, έκανε μόνη της τη μεταφορά. Χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες και πολλή καλή διάθεση (αν και δεν έλειψαν τα παράπονα κάποιων γονέων ότι “ταράχτηκε” η ρουτίνα των βλασταριών τους αλλά ευτυχώς κανείς δεν έδωσε σημασία στα first world problems τους - ούτε τους είπαν που να τα βάλουν ακριβώς). Σημασία είχε η ευημερία ΕΝΟΣ παιδιού με μία αλλαγή που ήταν ανεπαίσθητη για τους υπόλοιπους αλλά ζωτικής σημασίας για εκείνο. Έτσι θα έπρεπε να σκέφτονται όλοι και όχι να δένουν ανάπηρα παιδιά με σχοινί γιατί είναι συμφέρουσα η οικονομική συμφωνία με τα ακατάλληλα λεωφορεία.

Να μην πούμε για το bullying, τις λοξές ματιές, τη συλλογή υπογραφών από “συμπονετικούς” γονείς για την εκδίωξη μαθητών στο φάσμα από τις αίθουσες και την καταδίκη τους στην απομόνωση (“γιατί κάνουν φασαρία και  τα κοπελούθκια μας δεν μπορούν να συγκεντρωθούν στο μάθημα” η δικαιολογία τους κάτι που διέψευσαν τα  ίδια τους τα παιδιά),  τον αποκλεισμό τους από σχολικές γιορτές επειδή “τις χαλάνε με τις φωνές τους” ή την καχυποψία, την περιφρόνηση και την αγένεια που βιώνουν όταν περνούν από επιτροπές αξιολόγησης λες και θα κλέψουν το κράτος εάν λάβουν τα επιδόματα ή τις διευκολύνσεις που ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ. Για τις σχολικές θεατρικές παραστάσεις σε χώρους χωρίς ράμπες, τους ακατάλληλους εκδρομικούς χώρους, τη μη-συμπερίληψη αναπήρων σε ομαδικά παιχνίδια με πρόφαση την ασφάλειά τους, τους χαλασμένους για μήνες σχολικούς ανελκυστήρες, την έλλειψη συνοδών ή πρόσληψη ακατάλληλων λόγω γνωριμιών ή συγγένειας.

Τα λόγια της μητέρας της Μαρίας, μαθήτριας της Α’ Γυμνασίου με σύνδρομο Down που αντί να συνεχίσει στη γενική τάξη όπως και στο Δημοτικό την εξορίζουν στην ειδική μονάδα ερήμην των γονιών της και αγνοώντας ακόμα και τις γραπτές ενστάσεις τους, είναι ενδεικτικά της κατάστασης:“Εμάς μας άφησαν στο έλεος του Θεού. Είμαστε με το άγχος για το τι θα γίνει με το παιδί μας και με τόση καθυστέρηση που λειτουργεί ενάντια στο καλό του παιδιού μας. Είμαστε οι πεταμένοι του συστήματος. Σαν να είμαστε δεύτερης κατηγορίας πολίτες στην κοινωνία. Εμάς τα παιδιά μας έχουν ταμπέλα. Είμαστε οι ανάπηροι».

Κοινωνία που εξαφανίζει διακριτικά κάτω απ’ το χαλάκι τον “προβληματικό” με πρόσχημα την ευμάρεια του “φυσιολογικού” συνόλου, δεν πάει να διαρρηγνύει τα ιμάτιά της περί αντιθέτου. Το ξέρουμε όλοι πολύ καλά πως μόνο γι’ αυτό νοιάζεται.

 

 

 

 

Ειδήσεις σήμερα:

Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις