Δεν Ξεχνώ (Που Ζω)

Εντάξει για την ακρίβεια δεν είπαν ακριβώς την έκφραση (όχι επίσημα τουλάχιστον) αλλά είχαμε διάφορες παραλλαγές της: Δεν θυμάμαι, δεν ήμουν υπεύθυνος, δεν καταλαβαίνω για τι πράγμα μιλάτε, δεν ενημερώθηκα, δεν γνώριζα, δεν με ειδοποίησαν, δεν μου κοινοποιήθηκε, δεν ξέρω, δεν απαντώ. Και όλα αυτά από ανθρώπους που υποτίθεται πως έκοβαν και έραβαν στα πόστα τους, ότι γνώριζαν τουλάχιστον τα βασικά για το τι σκατά συμβαίνει στα υπουργεία ή στα τμήματά τους. Όμως όπως καταλάβατε προτίμησαν να το παίξουν εγκληματικά άσχετοι, ανίκανοι ή ανεπαρκείς παρά να ρισκάρουν να αποδειχθεί ότι γνώριζαν έστω το παραμικρό. Γνώριμη πλέον και χαρακτηριστική κίνηση όσων -κυρίως πολιτικών και δημόσιων λειτουργών- πιάνονται με τα παντελόνια κατεβασμένα ή τα δάχτυλα στο βάζο με το μέλι. “Εγώ εν τζαι...”. Τους βγαίνει αβίαστα. Σου λέει καλύτερα να με περάσουν για άσχετο ή ανίκανο, παρά ότι ήξερα ή ότι έβαλα το χεράκι μου. Που σημαίνει φυλακή γιατί σε περίπτωση που όλοι αυτοί οι “εγώ εν τζιαι” το ξεχνούν, χάθηκαν δύο νέοι άνθρωποι. Από τη δική τους αμέλεια, ανικανότητα, ανεπάρκεια, ηλιθιότητα, σκοπιμότητα - έχει άραγε σημασία η αιτία; 

Για πρώτη φορά στην πρόσφατη μνήμη έχουμε φτάσει τόσο κοντά στο να actually τιμωρηθούν κάποιοι δημόσιοι λειτουργοί για ενέργειες ή παραλείψεις που οδήγησαν στον θάνατο δύο ανθρώπων, τον σοβαρό τραυματισμό ενός και την ταλαιπωρία δεκάδων χιλιάδων οδηγών. να μη μιλήσουμε για το γεγονός ότι περίπου 80.000 από μας οδηγούσαμε για χρόνια κινούμενες ωρολογιακές βόμβες που μπορούσαν να σκάσουν ανά πάσα στιγμή -κυριολεκτικά- στα μούτρα μας ή των αγαπημένων μας χωρίς να έχουμε την παραμικρή γαμημένη ιδέα γι’ αυτό. Επειδή κάποια καλόπαιδα φρόντισαν να εξαλείψουν κάθε ευθύνη ενημέρωσης από τους διανομείς/εισαγωγείς για τυχόν ανακλήσεις στην αμαρτωλή πλέον εγκύκλιο του 2017 η οποία σύμφωνα με τον τότε γενικό διευθυντή του Υπουργείου Μεταφορών Αλέκο Μιχαηλίδη (ένας από τους τέσσερις που κατονομάζονται στο πόρισμα για τυχόν ποινικές ευθύνες)... δεν υπάρχει πουθενά. Ο ίδιος λέει πως επικοινώνησε δύο φορές με το Υπουργείο Μεταφορών και αρμόδιος λειτουργός τον διαβεβαίωσε ότι η εν λόγω επιστολή δεν παραλήφθηκε ποτέ  και ότι “με οδηγίες της γενικής διευθύντριας κάναμε φύλλο και φτερό όλους τους φακέλους του Υπουργείου και τέτοια επιστολή δεν υπάρχει». Ω ναι, η εγκύκλιος εκτός από αμαρτωλή είναι και αόρατη άσχετα εάν φέρει την υπογραφή του τότε λειτουργού Γιάννη Νικολαΐδη εκ μέρους του τότε διευθυντή του ΤΟΜ, Σωτήρη Κολέττα (ακόμα δύο που κατονομάζονται). 

Την τετράδα συμπληρώνει ένας παλιός γνώριμος από ένα άλλο μεγάλο σκάνδαλο, χωρίς ευτυχώς νεκρούς, τα χρυσά διαβατήρια: ο υπόδικος πρώην Υπουργός Μεταφορών Μάριος Δημητριάδης ο οποίος συνεχίζει το ίδιο μοτίβο του “εγώ εν τζαι” που δηλώνει και για την άλλη υπόθεση. Τουλάχιστον γλιτώσαμε από ακόμα ένα λογύδριο “στοχοποίησης, σκοπιμότητας και οργανωμένου σχεδίου εξόντωσής του”. Αυτή τη φορά έμεινε στα βασικά, σε ένα απλό, γνήσιο, ορθόδοξο “εγώ εν τζαι”. Ειλικρινά δεν θα άντεχα να τον δω να το παίζει πάλι Ιφιγένεια (“εν Τακάτα” αυτή τη φορά) θα ήταν too much ακόμα και για τη χώρα όπου η τραγωδία απαντάται περισσότερο στην πολιτική παρά στο θέατρο. 

Ο Γενικός Εισαγγελέας διαβίβασε το πόρισμα της Ερευνητικής Επιτροπής στον αρχηγό της Αστυνομίας με οδηγίες να διερευνηθούν όλα τα πιθανά ποινικά αδικήματα εναντίον οποιουδήποτε προσώπου αναφέρεται σ’ αυτό. Βέβαια το έργο το έχουμε ξαναδεί, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, παρόμοιες πλοκές αλλά πανομοιότυπα φινάλε. Γι’ αυτό και κρατάμε πάντα καλάθι σε μέγεθος Lego. Γιατί πάνω απ’ όλα Δεν Ξεχνώ Που Ζω. Το μόνο Δεν Ξεχνώ που αξίζει να θυμόμαστε (εκείνο για το πραξικόπημα όπως είδατε φέτος ξεχάστηκε, αυτό της εισβολής κατάντησε ψυχαναγκασμός) και με δεδομένο ότι σ’ αυτό το νησί ζούμε από καθαρή τύχη, το μόνο που μια μέρα ίσως μας σώσει τη ζωή.

Στη φώτο η Στυλιανή και ο Κυριάκος που έχασαν τη δική τους...