Το μνημείον είναι μείον

Ο Νικόλαος Κατούντας, γνωστός και ως “ο Λεωνίδας της Κερύνειας” ήταν Έλληνας λοχαγός καταδρομών (προήχθη σε αντιστράτηγο το 2008 με προεδρικό διάταγμα) με καταγωγή από την Πάτρα ο οποίος το πρωί της 22ας Ιουλίου του 1974 όντας επικεφαλής λόχου δύναμης 62 καταδρομέων έσπευσε προς ενίσχυση του 251 ΤΠ του Παύλου Κουρούπη, το οποίο μαχόταν εναντίον των εισβολέων στην Κερύνεια. Εκεί βρέθηκαν αντιμέτωποι με τον κύριο όγκο της τουρκικής αποβατικής δύναμης και μαζί με ομάδα τεσσάρων ή έξι ανδρών δέχτηκε επίθεση από πολυάριθμη τουρκική δύναμη κοντά στο Τέμπλος. Αν και δύο από τους στρατιώτες που ήταν μαζί του διασώθηκαν, ο ίδιος παραμένει από τότε αγνοούμενος. Προς τιμήν του ανεγέρθηκε μνημείο στον Στρόβολο από τον Σύνδεσμο Εφέδρων Καταδρομέων με τις ευλογίες ΕΟΑ και Δήμου όμως -όπως αποδείχθηκε- με ένα twist: στις μαρμάρινες πλάκες που συνοδεύουν το μνημείο αναγράφονται εκτός από τα ονόματα των στρατιωτών που έπεσαν κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής κι εκείνα των... πραξικοπηματιών καταδρομέων που επιτέθηκαν στο Προεδρικό με σκοπό να δολοφονήσουν τον Μακάριο, πέντε μέρες πριν την εισβολή κατά τη διάρκεια ενός συμβάντος που λέγεται “πραξικόπημα” αλλά το επίσημο αφήγημα θέλει σιγά σιγά να ξεπεράσουμε αυτή τη διχαστική λέξη και να το λέμε “απερισκεψία”, “εμφύλιο”, “αδελφοκτονία”, “Πραξούλα” ή απλά “”Κόπη”. Ναι, στην Κύπρο που μετράει 51 χρόνια κατοχής υπάρχει μνημείο που δοξάζει εκείνους που έστρωσαν το κόκκινο χαλί στον Αττίλα.

Κι όλα αυτά στη νήσο που φιλοδοξεί να γίνει... δεξαμενή εγκεφάλων. Προς το παρόν τους έχουμε μέσα σε βαζάκια με φορμόλη γιατί το μόνο σίγουρο είναι πως δεν χρησιμοποιούνται!

Και προσέξτε, όχι μόνο το Απόλυτο Μνημείο στην Κυπριακή Ηλιθιότητα σηκώθηκε κάτω από τη μύτη των αρμοδίων, τους βλέπεις τώρα να παίζουν μεταξύ τους ένα αξιοθρήνητο blame game που συνήθως συναντάμε από 5χρονα αδέλφια γύρω από ένα σπασμένο βάζο. Ο ΕΟΑ που έδωσε την άδεια ούτε λίγο ούτε πολύ μας λέει πως άλλη μας εδείξαν και άλλη μας εμπήξαν. Ό,τι και καλά η «εικαστική προσέγγιση» (δική τους έκφραση) ήταν διαφορετική όταν υποβλήθηκε και εγκρίθηκε από την Επιτροπή Μνημείων - εν ολίγοις, δεν υπήρχαν οι μαρμάρινες στήλες με τα ονόματα των πραξικοπηματιών! Αν καταλάβαμε καλά (γιατί σ’ αυτόν τον τόπο τίποτα δεν είναι αυτονόητο) ο Σύνδεσμος Εφέδρων Καταδρομέων αποφάσισε, αυθαίρετα και παράνομα (όπως επιβεβαιώνει ο Δήμος Στροβόλου που ζητά δικαστικά μέτρα και ξήλωμα του εκτρώματος), να χαράξει σε μάρμαρο τα ονόματα εκείνων που έστρεψαν τα όπλα κατά της Δημοκρατίας, ανοίγοντας την κερκόπορτα στον Αττίλα. Και το κερασάκι; Επέλεξαν να κάνουν τα αποκαλυπτήρια στις 7 Δεκεμβρίου, ημέρα μνήμης της Δημοκρατικής Αντίστασης. Γιατί αν είναι να φτύσεις στα μούτρα των χιλιάδων θυμάτων της χούντας, των χρήσιμων ηλιθίων της ΕΟΚΑ Β’ και των Τούρκων συνεργατών τους που αποτελείωσαν τη δουλειά, κάντο τουλάχιστον με στυλ. Φασιστύλ.

Για σκεφτείτε το λίγο. Πώς θα σας φαινόταν αν στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα απέναντι από το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη υπήρχε ένα αντίστοιχο για, ξέρω γω, τους δωσίλογους, Χίτες (τα πρώην συντρόφια του Γρίβα) και λοιπούς συνεργάτες των Ναζί, με το δακρύβρεχτο σκεπτικό “μάνα μου ρε κι αυτή θύματα των περιστάσεων υπήρξαν”; Αδιανόητο φυσικά κάτι τέτοιο για την ελληνική κοινωνία ή ακόμα και το ελληνικό κράτος, όπως εννοείται πως δεν επέτρεπε ποτέ να βγει πχ βουλευτής κάποιος απόγονος του Παπαδόπουλου ή του Παττακού. Σε αντίθεση με την Κύπρο φυσικά όπου παραείμαστε προχώ για τέτοιες... παρωχημένες αναστολές.

Στην Κύπρο, η έννοια της προδοσίας έχει ξεπλυθεί τόσο πολύ, που κοντεύει να γίνει τίτλος τιμής. Έχουμε φτάσει στο σημείο να εξισώνουμε τους υπερασπιστές της πατρίδας με τους ολετήρες της, στο όνομα μιας εμετικής «εθνικής συμφιλίωσης» που στην ουσία σημαίνει διαγραφή μνήμης και επαναπρογραμματισμός της προς όφελος εκείνων που την αμαύρωσαν. Το ότι μια ομάδα ανθρώπων νιώθει άνετα να ανεγείρει μνημεία για πραξικοπηματίες, και το ότι το επίσημο κράτος (Υπουργείο Μεταφορών, ΕΟΑ, Δήμος Στροβόλου) εμμένει σε γραφειοκρατικές δικαιολογίες και “εγώ εν τζιαι” αντί να στείλει τις μπουλντόζες χθες, δείχνει το μέγεθος της κατάντιας .

Το έχετε καταλάβει ότι δεν πρόκειται να μάθουμε ποτέ, έτσι δεν είναι; Δεν έχουμε ελπίδα. Σαν μια διαστροφική παραλλαγή του μαρτυρίου του Σίσυφου είμαστε καταδικασμένοι να επαναλαμβάνουμε τα λάθη μας, γιατί αρνούμαστε εμμονικά να τα αναγνωρίσουμε ως τέτοια. Αυτό που συμβαίνει με το μνημείο της ντροπής, δεν είναι απλά μια παράλειψη, πολεοδομική παρατυπία ή εξαπάτηση. Είναι η ηθική χρεοκοπία ενός κράτους που μισό αιώνα μετά την καταστροφή του, ακόμα ψάχνει τρόπο να ξεπλύνει τους υπαίτιους, προσβάλλοντας ταυτόχρονα τη μνήμη των θυμάτων τους.