50 χρόνια άριστοι!

Ο Σόλωνας, ως ένας πραγματικός Αντάρτης έγραψε πως «η απεργία είναι δικαίωμα και όχι υποχρέωση», ότι «το δικαίωμα στην εργασία προηγείται του δικαιώματος στην απεργία» ενώ ξεκαθάρισε ότι «την Πέμπτη το πρωί θα βρίσκεται στον χώρο εργασίας του, «υπηρετώντας τον λαό που του εμπιστεύεται τα παιδιά του». Δεν συμφωνώ με όλα όσα αναρτά ο πολυγραφότατος δάσκαλος, όμως τρέφω μόνο σεβασμό γι’ αυτή του την απόφαση. Το θετικό είναι πως κι άλλοι εκπαιδευτικοί εξέφρασαν παρόμοιες απόψεις και δεν θα συμμετέχουν στην απεργία, όμως δυστυχώς η ζημιά έγινε. Αύριο πάνω από 300.000 μαθητές και γονείς (σχεδόν το 1/3 του πληθυσμού!) θα ταλαιπωρηθούν για το καπρίτσιο της πιο παραχαϊδεμένης και δυσανάλογα ευνοούμενης (σε σχέση με τα αποτελέσματα που παράγουν) επαγγελματικής συνομοταξίας του νησιού.

Αύριο το πρωί, 310.000 γονείς και μαθητές θα υποστούν μια αχρείαστη ταλαιπωρία για να πάνε σχολείο, αν θα πάνε και καθόλου (πολλά παιδιά, ειδικά των ορεινών περιοχών, θα χάσουν ολόκληρη τη μέρα καθώς δεν θα έχουν δυνατότητα μετακίνησης) γιατί οι συνδικαλιστές αποφάσισαν να βγάλουν την πρίζα, όχι για το καλό του δημόσιου σχολείου, αλλά για να διασώσουν το κεκτημένο ενός απαρχαιωμένου συστήματος αξιολόγησης που παράγει (και προάγει) μετριότητες ανελλιπώς από το 1976.

ΟΕΛΜΕΚ και ΠΟΕΔ έχουν λάθος και το ξέρουν. Η τελευταία είχε δείξει κάποια σημάδια αποστασιοποίησης από το φιάσκο της πρώτης μετά το σεξιστικό σχόλιο του Ταλιαδώρου σε βάρος της Υπουργού Παιδείας, όταν ανέστειλε τη στάση εργασίας που είχε εξαγγείλει πριν δύο μήνες, όμως πολύ γρήγορα επανήλθε μόλις κάθισε η σκόνη για να κάνει αυτό που σύσσωμη η εκπαιδευτική κοινότητα ξέρει να κάνει καλύτερα: να κλείνουν τα σχολεία και να χάνονται πολύτιμες διδακτικές ώρες για το... καλό της παιδείας. Μόνο που τώρα δεν πείθουν ούτε τα 10χρονα τα οποία διδάσκονται τσαμπουκά, εκβιασμό και πως να γίνει το δικό σου χτυπώντας το πόδι σου στο έδαφος σαν -σωστά μαντέψατε- κυστημένο 10χρονο! Αυτά είναι τα μηνύματα που περνούν στα παιδιά στα οποία υποτίθεται ότι μεταλαμπαδεύουν γνώση. Στον χορό μπήκε και η ΟΕΛΜΕΚ παρά το γεγονός ότι είχε προβεί σε στάση εργασίας τον Σεπτέμβριο- γιατί να χαθεί άλλωστε ακόμα μια ευκαιρία να πουλήσουμε τσαμπουκά σε κυβέρνηση και κόμματα εν όψει της συζήτησης του νομοσχεδίου στην ολομέλεια; Πάντα για το καλό της παιδείας, έτσι;

Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό και αναφαίρετο, όμως το ίδιο ιερός πρέπει να είναι και ο σκοπός. Η αυριανή στάση εργασίας είναι άδικη, εκβιαστική, αφορά ένα καθαρά συνδικαλιστικό θέμα των εκπαιδετυικών και ΚΑΝΕΝΑΝ άλλον και γι’ αυτό είναι κοινωνικά απομονωμένη. Κανείς δεν τους στηρίζει. Ούτε οι γονείς που βράζουν δικαίως από θυμό, ούτε οι μαθητές που χρησιμοποιούνται πάλι ως ανθρώπινες ασπίδες, ούτε τα κόμματα, ούτε η κοινωνία. Είναι μόνοι τους, στον κόσμο τους, υπερασπιζόμενοι την πάρτη τους και ένα απαρχαιωμένο σύστημα αξιολόγησης που είναι νεκρό εδώ και δεκαετίες και απλά περιφέρεται ως σκουληκοφαγωμένο ζόμπι.

Το σύστημα πρέπει να αλλάξει και θα αλλάξει. Δεν νοείται στον 21ο αιώνα να γίνεται αξιολόγηση από επιθεωρητές-αλεξιπτωτιστές με “εφόδους” που προαναγγέλλονται και “άριστους” εκπαιδευτικούς-πρότυπα για δύο ώρες τον χρόνο. Η αξιολόγηση από τους διευθυντές πρέπει να υπάρχει γιατί αυτοί, καλώς ή κακώς, ξέρουν πόσο και πως δουλεύει ο κάθε εκπαιδευτικός. Τώρα, αν δεν εμπιστεύονται τους διευθυντές τους είναι δικό τους πρόβλημα, είναι το ίδιο σύστημα αξιολόγησης που με τόσο σθένος υπερασπίζονται που τους ανέθρεψε.

Οι συντεχνίες των εκπαιδευτικών είχαν μια χρυσή ευκαιρία να δείξουν ότι δεν αποτελούν το πλέον συντηρητικό, αναχρονιστικό και αγκυλωμένο κομμάτι της κοινωνίας όπως τους βλέπει μεγάλη μερίδα της κοινωνίας, αλλά είναι πρόθυμοι να συμβάλλουν σε μια ραγδαία αλλαγή προς το καλύτερο ή τουλάχιστον να προσπαθήσουν. Να συμφωνήσουν στο κοινό έδαφος που βρήκαν με το Υπουργείο (και με το οποίο φαίνεται πως συμφωνούν και τα κόμματα) πριν αποφασίσουν ότι τα θέλουν μονά-ζυγά δικά τους και να τα τινάξουν όλα στον αέρα ταλαιπωρώντας ετσιθελικά χιλιάδες οικογένειες που δεν φταίνε σε τίποτα. Και να το δουλέψουν όσο χρειαστεί. Να δοκιμαστεί το νέο σύστημα και να φανεί τι δουλεύει και τι όχι στην πράξη. Αλλά, αν είναι δυνατόν, μη τυχόν και αλλάξει οτιδήποτε απαρχαιωμένο και παρωχημένο σ’ αυτόν τον τόπο!

Τα κεκτημένα πάνω απ’ όλα. Όπως και η ταχύτητα με την οποία απορρίπτουν οποιαδήποτε αλλαγή.