Ο προϋπολογισμός πέρασε σχεδόν… οικογενειακά, οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις «βελτιώθηκαν» μετά από ήσυχες διαβουλεύσεις και όλοι έφυγαν ικανοποιημένοι. Όλοι; Σχεδόν. Στην Πινδάρου, κάποιοι αναρωτιούνται αν τελικά υπάρχει λόγος να μιλούν για αντιπολίτευση, ή αν πρόκειται απλώς για μια πιο χαλαρή μορφή στήριξης, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς υπογραφές.
Η γραμμή της «υπευθυνότητας» βοηθά, ειδικά όταν δεν χρειάζεται να σηκώνεις το βάρος της καθημερινής διακυβέρνησης. Έτσι ο ΔΗΣΥ, καταφέρνει το δύσκολο: Να επηρεάζει, να συναινεί και να αποστασιοποιείται ταυτόχρονα. Πολιτική σχοινοβασία, θα πουν οι κακεντρεχείς. Πολιτική ωριμότητα, απαντούν οι ίδιοι.
Το ερώτημα, πάντως, ψιθυρίζεται όλο και πιο συχνά στους διαδρόμους: Όταν συμφωνείς στα βασικά, συνδιαμορφώνεις τις μεγάλες τομές και στηρίζεις τις κρίσιμες αποφάσεις, πόσο μακριά είσαι τελικά από το να το πεις καθαρά; Ή μήπως η απόσταση αυτή είναι ακριβώς το πιο βολικό σημείο;
ΕΓ