Χριστιάνα Θεοδώρου στο «Τ» για τη γιορτή της μητέρας: «Θυμάμαι να είμαι δουλειά και να τρέχουν τα δάκρυα μου συνεχώς γιατί άφησα τα παιδιά μου»

Μοιράστηκε μαζί μας τις σκέψεις και τις εμπειρίες της ως εργαζόμενη μητέρα, αποκαλύπτοντας πώς προσπαθεί καθημερινά να ισορροπήσει τις απαιτήσεις της καριέρας της με τις χαρές και τις προκλήσεις της οικογενειακής ζωής.

Η Χριστιάνα τόνισε πόσο σημαντικό είναι η θέληση και το πείσμα στην προσπάθεια αυτή, ενώ υπογράμμισε πως η στήριξη από το κράτος παραμένει ανεπαρκής και χρειάζεται περαιτέρω ενίσχυση. Με ειλικρίνεια, αναφέρθηκε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζει, όπως το να αφήνει τα παιδιά της όταν είναι μικρά, και πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές που της δίνουν δύναμη.

Επίσης, εξέφρασε την ελπίδα ότι η κοινωνία μας θα δημιουργήσει ένα πιο υποστηρικτικό περιβάλλον, όπου οι μητέρες θα αισθάνονται ότι η προσφορά τους εκτιμάται και προστατεύεται. Μια συγκινητική και εμπνευσμένη συζήτηση που μας υπενθυμίζει πόσο σημαντικό είναι να στηρίζουμε και να τιμούμε όλες τις εργαζόμενες μητέρες, ιδιαίτερα αυτές που δίνουν καθημερινά την ψυχή τους για το μέλλον των παιδιών τους.

Χριστιάνα μου πώς καταφέρνεις να ισορροπείς τις απαιτήσεις της καριέρας σου με τις υποχρεώσεις και τις χαρές της μητρότητας; Υπάρχουν συγκεκριμένες στρατηγικές ή "μυστικά" που σε βοηθούν;

Δεν ξέρω αν μπορώ να τα ισορροπήσω η αλήθεια είναι. Προτεραιότητα έχουν και θα έχουν πάντα τα παιδιά μου!! Όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν σε 2η μοίρα. Το μόνο που μπορώ να σου πω είναι σαν μαμά κοριτσιών, προσπαθώ να δώσω παραδείγματα στις κόρες μου. Το να εργάζομαι, να μην έχω ανάγκη κανέναν και να μπορώ να είμαι οικονομικά ανεξάρτητη είναι ένα μήνυμα που πραγματικά θέλω να τους περάσω για τη ζωή. Πως η ζωή δεν σταματάει με τα παιδιά (ίσα ίσα που τα παιδιά μας δίνουν ώθηση να γίνουμε ακόμα καλύτεροι) και πως μπορούν όλα να γίνουν αν έχουμε θέληση και πείσμα είναι άλλη μια επιρροή που θα ήθελα να έχουν από την εργαζόμενη μαμά τους, γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε πως μεγαλώνουμε την κοινωνία του αύριο.

Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίσες ως εργαζόμενη μητέρα και πώς την ξεπέρασες;

Το ότι έπρεπε να αφήνω τα νεογέννητα μου στο σπίτι με τη γιαγιά/παππού ακόμα και με τον μπαμπά τους. Θυμάμαι να είμαι δουλειά και να τρέχουν τα δάκρυα μου συνεχώς γιατί ένιωθα ότι αφήνω την καρδιά μου απροστάτευτη. Ήξερα πως το παιδί ήταν σε ασφαλή χέρια αλλά ήθελα τα δικά μου χέρια να του παρέχουν όλη την ασφάλεια του κόσμου. Ακόμα υπάρχουν μέρες που έχω ακριβώς το ίδιο έντονο συναίσθημα. Είναι κάτι που δεν συνηθίζεται!!

Πώς έχει επηρεάσει η μητρότητα την οπτική σου για την εργασία και την επιτυχία; Έχουν αλλάξει οι προτεραιότητές σου ή ο τρόπος που βλέπεις την καριέρα σου από τότε που έγινες μητέρα;

Όπως σου έχω πει, τα παιδιά μου είναι τα ΠΑΝΤΑ μου!!! Από τότε που έγινα μαμά θέλω να εργάζομαι σε περιβάλλον που στηρίζει και καταλαβαίνει την έννοια της οικογένειας. Να μπορώ ανά πάσα στιγμή με χρειαστούν τα παιδιά μου να τρέξω κοντά τους χωρίς να φοβάμαι πως μπορεί να χάσω τη δουλειά μου. Είναι πιο σημαντικό για μένα τα παιδιά μου να έχουν μια καλή μαμά από το να έχει η κοινωνία μια καλή εργαζόμενη.

Ποια είναι η πιο πολύτιμη στιγμή ή μάθημα που σου έχει προσφέρει η μητρότητα μέχρι στιγμής;

 Τα παιδιά μας είναι ο καθρέφτης μας. Όσο τους δίνουμε αγάπη, προσφέρουν αγάπη και αυτό είναι πραγματικά μαγικό!!

Με αφορμή τη Γιορτή της Μητέρας, ποιο μήνυμα θα ηθελες να στείλεις σε όλες τις εργαζόμενες μητέρες εκεί έξω;

 Είναι μια πολύ δύσκολη πάλη αλλά όσο δύσκολο είναι το εγχείρημα μας άλλο τόσο κερδοφόρο θα είναι για τη μελλοντική ζωή των παιδιών μας. Έτσι κι αλλιώς όλες μας οι πάλες δίνονται για να αποκτήσουν καλύτερο μέλλον τα δικά μας θαύματα!! Κι μόνο γι'αυτό πίστεψε με, αξίζει!!

Θεωρείς ότι το κράτος στηρίζει τις μητέρες και ποιες οι προτάσεις σου;

Είμαστε πάρα πολύ πίσω σε αυτό το κομμάτι. Έχουμε πάρα πολλή δρόμο μπροστά μας μέχρι να πούμε πως έχουμε κάπως μπει σε μια καλή γραμμή στήριξης. Το πιο επείγον που πρέπει να γίνει είναι να δοθεί χρόνος στις μανούλες με τα νεογέννητα τους. Οι 4,5 και 6 μήνες είναι μηδαμινή περίοδος μιας μανούλας με το νεογέννητο της. Χρειάζονται τουλάχιστον δύο χρόνια πλήρης προσήλωσης της μαμάς αν θέλουμε να στηρίξουμε πραγματικά. Επιπλέον, μια εργαζόμενη μαμά χρειάζεται κέντρα με σωστούς εκπαιδευτικούς, επιχορηγημένα από το κράτος ώστε να νιώθει ασφάλεια να αφήνει το παιδί της, αλλά και να μην χρειάζεται να ξοδεύει μια περιουσία γι αυτά, ούτε και να αναγκάζεται να αφήσει τη δουλειά της γιατί ο χρόνος απασχόλησης και εκπαίδευσης του παιδιού είναι σε πολύ περιορισμένα χρονικά πλαίσια. Υπάρχουν πάμπολλες προτάσεις όχι από μένα αλλά και από άλλες μανούλες που αν το κράτος τις αφουγκραστεί και τις εφαρμόσει έστω και στο ελάχιστο θα αρχίσουμε να μιλάμε για ένα κράτος που σέβεται και στηρίζει την οικογένεια !! Προς το παρόν είμαστε ακόμα πολύ πολύ μακριά!!!