Μια απ΄ αυτές τις ιστορίες έφερε στο φως της δημοσιότητας ο πρόεδρος της Ένωσης Συντακτών Κύπρου, Αντώνης Μακρίδης.
Σε άρθρο του για τον Γλαύκο Κληρίδη, σημείωνε μεταξύ άλλων:
«Ένα από αυτά τα θέματα ήταν και το θέμα των αγνοουμένων, για το οποίο έγραψα το 1984 το βιβλίο «Κραυγή απ’ τα μπουντρούμια». Στο βιβλίο περιέχεται συνέντευξη που μου παραχώρησε ο Γλαύκος Κληρίδης. Σε εκείνη τη συνέντευξη, μου αποκάλυψε πέρα από τα άλλα που άκουγα για πρώτη φορά και τούτο:
Ότι κάποια μέρα πήρε επιστολή από την Τουρκία. Ο αποστολέας που δεν έβαζε όνομα του έγραφε ότι «κύριε Κληρίδη ξέρω ότι είσαι πολύ καλός άνθρωπος και βοηθάς τον κόσμο. Εγώ βρίσκομαι στις φυλακές χωρίς να περάσω από δίκη. Ζω σε άθλιες συνθήκες και ζητώ τη βοήθειά σου».
Ο Κληρίδης πήγε στον Μακάριο -μιλούμε για το έτος 1975- και συζήτησαν το περιεχόμενο της επιστολής. Κατέληξαν σε ένα προκαταρκτικό συμπέρασμα ότι «πιθανόν αυτός που την έστειλε να είναι κάποιος αγνοούμενος στις φυλακές της Τουρκίας (αυτό το «είμαι φυλακισμένος χωρίς ποτέ να δικαστώ» κάτι τους έλεγε) και γι΄ αυτό αποφάσισαν να τον βοηθήσουν.
Έστειλαν κάπου 200 δολάρια στη διεύθυνση του αποστολέα της επιστολής. Η υποψία ήταν πως πιθανόν να πρόκειται για διεύθυνση κάποιου δεσμοφύλακα που φίλεψε με τον υποτιθέμενο Ελληνοκύπριο αγνοούμενο.
Μπορεί να φαντάζει ως παραμύθι, αλλά πήρε απάντηση ο Κληρίδης. Παρέλαβε μετά από εβδομάδες ένα δέμα, μέσα στο οποίο επιστολή και ένα ξυλόγλυπτο. Η επιστολή ήταν ευχαριστήρια και το ξυλόγλυπτο ήταν μια μπιζουτιέρα σκαλισμένη με παραστάσεις όπως αυτές που είχαν τα παραδοσιακά κυπριακά μπαούλα. Μου υποσχέθηκε ότι θα μου έφερνε την μπιζουτιέρα για να την φωτογραφήσω.
Πέρασαν τα χρόνια και όταν πέρσι πήγαμε στο σπίτι του μαζί με τον Κλάδο Συνταξιούχων Δημοσιογράφων της Ένωσης Συντακτών για να τον τιμήσουν, έψαχνα στις βιτρίνες και τα σερβάν του σπιτιού μπας και πέσω πάνω στην μπιζουτιέρα. Δυστυχώς δεν την εντόπισα. Ούτε και ο Κληρίδης θυμόταν πού ακριβώς την είχε βάλει η μακαριστή σύντροφός του Ειρήνη».
