Ο κρατικός μας προϋπολιτισμός 

Όχι, το πρόβλημα ήταν, είναι και θα είναι ο επιδοτούμενος από το κράτος πολιτισμός που καταντά “πολιτισμός”. Ναι με εισαγωγικά και χωρίς να προέρχεται από τα κατεχόμενα. Είμαστε μια χώρα όπου ο πολιτισμός και οι τέχνες παράγονται με προσωπικό κόστος, χωρίς ιδιαίτερους πόρους και με ένα διαρκώς συρρικνούμενο κοινό που πρακτικά δεν μπορεί να τα συντηρήσει. Ό,τι υπάρχει, που μεταξύ μας δεν είναι και αμελητέα ποσότητα, οφείλεται καθάρα στο πάθος, το μεράκι, τον ζήλο, την τρέλα και την καύλα, αυτών των ανθρώπων που συνεχίζουν να προσφέρουν κόντρα σε όλα τα προγνωστικά όταν οποιοσδήποτε άλλος φυσιολογικός άνθρωπος θα είχε παρατήσει αυτή την χωρίς κέρδος κέρατα ενασχόληση εδώ και καιρό. Σ’ αυτή την περίπτωση ευτυχώς που οι καλλιτέχνες μας είναι λίγο πειραγμένοι. Αν ήταν νορμάλ, με την πεζή έννοια, θα είχαμε μείνει μόνο με δικηγόρους και chartered accountants.

Όμως υπάρχουν όρια για το που μπορεί να φτάσει ένας καλλιτέχνης με πενιχρούς ή καθόλου πόρους. Δυστυχώς η τέχνη είναι ακριβό σπορ και το κοινό όπως είπαμε πολύ περιορισμένο. Κι εδώ εισέρχονται στην εικόνα οι κρατικές επιχορηγήσεις, ο αιμοδότης του κυπριακού πολιτισμού. Βέβαια, όπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς έχουμε και τον κρατικό πολιτισμό που μας αξίζει. Αν πχ το κράτος είναι κάποιο με παράδοση στις τέχνες (πχ Αυστρία, Ιταλία κ.ά) τότε το αποτέλεσμα αυτής της σύμπραξης μπορεί να είναι μαγικό. Αν το κράτος που επιχορηγεί τον πολιτισμό είναι η στραβοχυμένη κουμπαροκρατία που ονομάζεται Κυπριακή Δημοκρατία τότε έχεις και τα ανάλογα αποτελέσματα. 

Υπάρχει μια μάλλον χυδαία λαϊκή ρήση που λέει “με τον παρά μου, γαμώ και την κυρά μου”. Κι αυτή ακριβώς είναι η νοοτροπία ενός κράτος που χρηματοδοτεί τον πολιτισμό όχι για να τον υπηρετήσει αλλά για να τον μετατρέψει σε προπαγανδιστικό εργαλείο, μια προέκταση του επίσημη εθνικού/κυβερνητικού αφηγήματος με καλλιτεχνικό μανδύα. Κι αλίμονο σε όποιον αποκλίνει από το επίσημο αφήγημα. Θα παραδοθεί βορά στον όχλο όπως συνέβη με τους δημιουργούς του επίμαχου βιβλίου που σύμφωνα με τους Μυλωνάδες του τόπου “είναι επικίνδυνο για το εθνικό μας ζήτημα”. Κι αυτό γιατί ο βουλευτής του ΔΗΚΟ, και πρόεδρος της Επιτροπής Παιδείας, ναι, αυτής της λοβοτομημένης, παπαγαλίστικης και απαρχαιωμένης δημόσιας Παιδείας που αποχαυνώνει γενιές και γενιές Κυπρίων, απομόνωσε μερικές φράσεις out of context για να βολέψει το εθνικιστικό του παραλήρημα - μιλάμε για τον ίδιο άνθρωπο που αποκάλεσε “κοπρίτες” τους Ελληνοκύπριους που πάνε στα κατεχόμενα και “φόνισσες” τις γυναίκες που κάνουν άμβλωση.

Η Υφυπουργός “Πολιτισμού” έσπευσε να δώσει εντολή να αποσυρθεί το επίμαχο βιβλίο από το περίπτερο της Κύπρου στην Μπιενάλε Αρχιτεκτονικής της Βενετίας ενώ διέταξε και έρευνα για τις συνθήκες κάτω από τις οποίες βρέθηκε εκεί γιατί λέει “δεν είχε την έγκριση του Υφυπουργείου” ενώ ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προχώρησε ένα βήμα παραπέρα κάνοντας λόγο για “παραχάραξη της ιστορίας” και για “μια τουρκική εισβολή την οποία αναγνωρίζει η διεθνής κοινότητα, εκτός από τους εισβολείς” υιοθετώντας την ακροδεξιά υστερία ότι οι συγγραφείς δήθεν δεν αναγνωρίζουν την τουρκική εισβολή (στην πραγματικότητα αναφέρονται στα ιστορικά, πολιτικά γεγονότα που μας οδήγησαν στην εισβολή και την καταστροφή αλλά οτιδήποτε εκτός από το επίσημο αφήγημα των “κακών Τούρκων και αθώων Ελλήνων” θεωρείται προδοσία). Προφητικός τελικά ο τίτλος "To the Stones" του βιβλίου. Δεν γλίτωσε τον λιθοβολισμό. 

Βέβαια όπως είπα ο Μυλωνάς έχει κάθε δικαίωμα να τροφοδοτεί το κοινό του με ό,τι πιστεύει ότι θα το καταβροχθίσει με βουλιμία. Εναπόκειται σ’ αυτούς που υποτίθεται πως υπηρετούν τον Πολιτισμό να υπερασπιστούν την ελευθερία της καλλιτεχνικής έκφρασης και κυρίως τη φύση της τέχνης να ξεφεύγει από τα στεγανά, να αντιστέκεται, να εναντιώνεται, να ενοχλεί, να ξεβολεύει, να προβληματίζει, ακόμα και να εξοργίζει. Δυστυχώς όταν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την κρατική επιχορήγηση για την επιβίωσή της, αποκτά δημοσιοϋπαλληλίστικη κουλτούρα και καταντούμε να επιλέγουν πριν από εμάς για μας οι Μυλωνάδες και οι Χριστοδουλίδηδες αυτού του δύσμοιροι τόπου. 

Κι αυτή θα είναι η αιώνια κατάντια μας...