Έχει εμφανιστεί σε τηλεοπτικές εκπομπές, έχει φωτογραφηθεί από ειδικούς επιστήμονες αναφορικά με την «αύρα» του και έχει εμπνεύσει μέχρι και μια ταινία τρόμου. Έχει σελίδα στη Wikipedia και λογαριασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Οι θαυμαστές μπορούν να αγοράσουν αντίγραφα του Robert, βιβλία, σουβέρ και μπλουζάκια, ενώ οι πιο τολμηροί μπορούν ακόμη και να προσφερθούν εθελοντικά να κλειστούν μαζί με τον Robert μετά το σούρουπο.
Η ιστορία της στοιχειωμένης κούκλας Ρόμπερτ είναι μία από τις πιο γνωστές και ανατριχιαστικές που κυκλοφορούν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η κούκλα αυτή, η οποία σήμερα φυλάσσεται σε ειδική προθήκη στο Μουσείο Fort East Martello στο Key West, θεωρείται από πολλούς ότι είναι καταραμένη, έχοντας αφήσει πίσω της μια μακρά ιστορία παράξενων περιστατικών, ατυχιών και ανεξήγητων φαινομένων. Για να κατανοήσει κανείς την τρομακτική της φήμη, χρειάζεται να επιστρέψει στις απαρχές του 20ού αιώνα, όταν η κούκλα δόθηκε ως δώρο σε ένα μικρό αγόρι ονόματι Robert Eugene Otto, γνωστό και ως Gene.
Η κούκλα δημιουργήθηκε από την εταιρεία Steiff, γνωστή για τα λούτρινα παιχνίδια της, και κατασκευάστηκε περίπου το 1904 - άλλοι λένε το 1908. Δεν επρόκειτο για εμπορικό παιχνίδι αλλά για ένα πρωτότυπο, ντυμένο με ναυτικό κοστούμι, παρόμοιο με αυτό που φορούσε και ο μικρός Gene. Σύμφωνα με τον πιο διαδεδομένο μύθο, η κούκλα δωρίστηκε στον Gene από μια υπηρέτρια της οικογένειας, η οποία καταγόταν από την Καραϊβική και λέγεται ότι είχε γνώσεις βουντού ή μαγείας. Ορισμένες εκδοχές υποστηρίζουν ότι η υπηρέτρια είχε πέσει θύμα κακομεταχείρισης από την οικογένεια Otto και, θέλοντας να εκδικηθεί, «ευλόγησε» ή μάλλον καταράστηκε την κούκλα πριν τη χαρίσει στον μικρό. Από εκείνη τη στιγμή, η αθώα φαινομενικά κούκλα θα γινόταν το επίκεντρο μιας σειράς ανεξήγητων και συχνά τρομακτικών γεγονότων.
Από πολύ μικρή ηλικία, ο Gene είχε αναπτύξει μια βαθιά προσκόλληση στον Ρόμπερτ, όπως ονόμασε την κούκλα, δίνοντάς της μάλιστα το ίδιο του το πρώτο όνομα. Μιλούσε μαζί της καθημερινά, της αφηγούνταν τα πάντα και την κουβαλούσε παντού. Οι γονείς του άρχισαν να παρατηρούν κάτι ανησυχητικό: ενώ στην αρχή πίστευαν ότι ο Gene μιλούσε μόνος του με την κούκλα, σύντομα κατάλαβαν ότι υπήρχαν στιγμές όπου μια δεύτερη, βαθύτερη φωνή απαντούσε στις ερωτήσεις του παιδιού. Στην αρχή θεώρησαν ότι ήταν απλώς το αποτέλεσμα της παιδικής φαντασίας, όμως τα παράξενα φαινόμενα δεν σταμάτησαν εκεί.
Πράγματα στο σπίτι άρχισαν να μετακινούνται μόνα τους ή να χάνονται μυστηριωδώς. Οι γείτονες ανέφεραν ότι έβλεπαν τη φιγούρα της κούκλας να αλλάζει θέση στο παράθυρο όταν το σπίτι ήταν άδειο. Συχνά, τη νύχτα, ακούγονταν βαριά βήματα ή γέλια από το δωμάτιο του Gene, παρόλο που οι γονείς του τον έβρισκαν κοιμισμένο στο κρεβάτι του με τον Ρόμπερτ δίπλα του.
Ο μικρός άρχισε να κατηγορεί την κούκλα για κάθε αταξία ή ζημιά, επαναλαμβάνοντας τη φράση «Ο Ρόμπερτ το έκανε». Ακόμη και οι επισκέπτες στο σπίτι ένιωθαν ένα παράξενο αίσθημα όταν πλησίαζαν την κούκλα, σαν να τους παρακολουθούσαν μάτια ζωντανού πλάσματος.
Καθώς ο Gene μεγάλωνε, η κούκλα παρέμενε στη ζωή του. Σπούδασε τέχνη και επέστρεψε στο πατρικό του στο Key West μαζί με τη σύζυγό του, Anne. Εκεί, συνέχισε να κρατά τον Ρόμπερτ σε περίοπτη θέση, συχνά σε ένα δωμάτιο-ατελιέ στον επάνω όροφο.
Λέγεται ότι η Anne δεν άντεχε την παρουσία της κούκλας και ένιωθε έντονη δυσφορία, ιδιαίτερα όταν άκουγε βήματα και θορύβους ενώ ήξερε ότι κανείς δεν ήταν στο δωμάτιο. Ο Gene, ωστόσο, φερόταν στην κούκλα σαν σε παλιό φίλο, επιμένοντας να της μιλά και να την τοποθετεί σε καρέκλα κοντά στο παράθυρο, σαν να ήθελε να βλέπει τον δρόμο.
Μετά τον θάνατο του Gene το 1974, η κούκλα έμεινε στο σπίτι, το οποίο αγοράστηκε από νέους ιδιοκτήτες. Και εκείνοι ανέφεραν παρόμοιες εμπειρίες: παράξενοι ήχοι, αλλαγή θέσης της κούκλας, αίσθηση ότι την παρακολουθούν.
Τελικά, ο Ρόμπερτ δωρίστηκε στο Μουσείο Fort East Martello, όπου εκτίθεται μέχρι και σήμερα, φυλαγμένος σε γυάλινη προθήκη. Παρά την «ασφάλεια» της προθήκης, οι θρύλοι γύρω από την κούκλα συνεχίστηκαν και μάλιστα εντάθηκαν.
Οι υπάλληλοι του μουσείου λένε ότι ο Ρόμπερτ δεν δέχεται εύκολα να τον φωτογραφίζουν. Όποιος το κάνει χωρίς να ζητήσει «άδεια» – κάτι που οι επισκέπτες συχνά κάνουν μιλώντας ευγενικά στην κούκλα – φέρεται να βιώνει ατυχήματα, αρρώστιες, προβλήματα στις σχέσεις ή ακόμα και οικονομικές καταστροφές.
Πολλοί, μετανοιωμένοι, στέλνουν επιστολές συγγνώμης στο μουσείο, ζητώντας από τον Ρόμπερτ να άρει την κατάρα του. Αυτές οι επιστολές, δεκάδες τον χρόνο, φυλάσσονται ως μέρος του αρχείου του μουσείου και αποτελούν ανατριχιαστική μαρτυρία της δύναμης που πιστεύεται ότι έχει η κούκλα.
Κάποιοι ερευνητές παραφυσικών φαινομένων έχουν προσπαθήσει να εξηγήσουν την υπόθεση, προτείνοντας ότι η κούκλα ίσως «έχει εμποτιστεί» με την ενέργεια του Gene, ο οποίος τη λάτρευε σχεδόν εμμονικά. Άλλοι αποδίδουν τα φαινόμενα σε αυτο-υποβολή ή ψυχολογική επίδραση που προκαλεί η ανατριχιαστική της όψη και η φήμη της.
Ωστόσο, για τους κατοίκους του Key West και για πολλούς που έχουν αλληλεπιδράσει μαζί της, η κούκλα είναι κάτι πολύ περισσότερο από απλό αντικείμενο: είναι μια παρουσία με θέληση, μια δύναμη που μπορεί να επηρεάσει την τύχη των ανθρώπων.
Ο μύθος της κούκλας Ρόμπερτ έχει πλέον περάσει στην ποπ κουλτούρα, επηρεάζοντας ταινίες τρόμου, βιβλία και τηλεοπτικά προγράμματα. Συχνά συγκρίνεται με άλλες διάσημες «στοιχειωμένες» κούκλες, όπως η Άνναμπελ, αλλά η ιστορία του Ρόμπερτ έχει μια ιδιαιτερότητα: δεν αφορά μόνο ένα αντικείμενο που «πήρε ζωή», αλλά και μια σχέση διάρκειας ζωής μεταξύ ενός ανθρώπου και μιας κούκλας, σχέση που φαίνεται να ξεπερνά τον θάνατο.
Σήμερα, όποιος επισκέπτεται το Μουσείο Fort East Martello μπορεί να δει τον Ρόμπερτ πίσω από το γυαλί, ντυμένο με το χαρακτηριστικό του ναυτικό κοστούμι και κρατώντας ένα μικρό λούτρινο σκυλάκι. Οι επιγραφές και οι υπάλληλοι προειδοποιούν τους επισκέπτες να δείξουν σεβασμό και, αν θέλουν φωτογραφία, να του ζητήσουν πρώτα την άδεια.
Κάποιοι μάλιστα ορκίζονται ότι τον έχουν δει να γνέφει, να αλλάζει ελαφρώς έκφραση ή να ακούγεται ένα αχνό γέλιο. Ανεξάρτητα από το αν κάποιος πιστεύει ή όχι σε κατάρες και στοιχειώματα, η αίσθηση που αφήνει η παρουσία του Ρόμπερτ είναι αδιαμφισβήτητα έντονη.
Η ιστορία αυτή, πέρα από τον τρόμο που εμπνέει, θέτει και ενδιαφέροντα ερωτήματα για τη σχέση των ανθρώπων με τα αντικείμενα που αγαπούν ή φοβούνται. Ο Ρόμπερτ μπορεί να είναι απλώς μια κούκλα γεμάτη θρύλους, ή μπορεί να είναι κάτι πολύ πιο σκοτεινό. Το σίγουρο είναι ότι, περισσότερο από έναν αιώνα μετά τη δημιουργία του, συνεχίζει να τροφοδοτεί τον φόβο, την περιέργεια και τον μύθο.
ΠΗΓΗ: iefimerida.gr
Ακολουθήστε το Tothemaonline.com στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Βρίσκονται στην Αλάσκα ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Βλαντιμίρ Πούτιν για τη συνάντηση με αντικείμενο την επίτευξη εκεχειρίας στην Ουκρανία – λεπτό προς λεπτό όλες οι εξελίξεις στο live blog του ThemaOnline.
