Η δημόσια συζήτηση που έχει ξεκινήσει τους τελευταίους μήνες φέρνει στο προσκήνιο σενάρια ευρύτερων συνεργασιών, ενώ νέα πολιτικά σχήματα επιχειρούν να παρέμβουν δυναμικά στην εξελισσόμενη μετασχηματιστική περίοδο.
Η πιθανότητα τριμερούς συνεργασίας: ΔΗΣΥ, ΔΗΚΟ και ΔΗΠΑ στο τραπέζι
Στο επίκεντρο της πολιτικής κινητικότητας βρίσκεται η ενδεχόμενη συνεργασία τριών κομμάτων με καταβολές στον κεντρώο και κεντροδεξιό χώρο: του Δημοκρατικού Συναγερμού, του Δημοκρατικού Κόμματος και της Δημοκρατικής Παράταξης. Η ιδέα της σύγκλισης δεν είναι καινούργια. Αυτό που αλλάζει όμως είναι η προθυμία συγκεκριμένων ηγετικών στελεχών να την εκφράσουν δημόσια. Στόχος δεν είναι απλώς μια εκλογική συγκόλληση, αλλά η δημιουργία ενός νέου στρατηγικού άξονα με φιλοευρωπαϊκό, μεταρρυθμιστικό και σταθεροποιητικό πρόσημο.
Η επιχειρηματολογία υπέρ αυτής της συνεργασίας βασίζεται στην παραδοχή ότι υπάρχει κοινός ιδεολογικός πυρήνας, με επίκεντρο τον πραγματισμό, την οικονομική σταθερότητα, τη μετριοπάθεια στα εθνικά και την ανάγκη θεσμικής αναδιοργάνωσης. Οι υποστηρικτές της προσέγγισης αυτής βλέπουν ένα ενιαίο σχήμα που μπορεί να εκφράσει το κοινωνικό και πολιτικό Κέντρο με όρους σοβαρότητας και αποτελεσματικότητας, ιδιαίτερα μπροστά στον κίνδυνο κατακερματισμού του χώρου.
Ωστόσο, η συνεργασία αυτή δεν είναι χωρίς εμπόδια. Παρά τις δηλώσεις προθέσεων, υπάρχουν διαφοροποιήσεις στις προτεραιότητες, την πολιτική κουλτούρα και την εκλογική στρατηγική των τριών κομμάτων. Το ΔΗΚΟ διατηρεί εσωτερικές φωνές που αμφισβητούν τη σκοπιμότητα μόνιμων συμμαχιών με τη Δεξιά, ενώ η ΔΗΠΑ φαίνεται να προτιμά τη διατήρηση της πολιτικής αυτονομίας της, έστω και ως διαπραγματευτικό χαρτί. Ο ΔΗΣΥ, από την άλλη, αναζητεί διεύρυνση μετά την εκλογική του υποχώρηση στις προηγούμενες αναμετρήσεις, αλλά βρίσκεται ακόμη σε διαδικασία ιδεολογικής και οργανωτικής ανασυγκρότησης.
Η δυναμική αυτή δημιουργεί ένα παράθυρο ευκαιρίας, αλλά και μια σειρά ερωτημάτων: Θα επιλεγεί τελικά ένα κοινό ψηφοδέλτιο; Θα προχωρήσουν τα κόμματα σε προεκλογική συμφωνία αρχών ή θα περιοριστούν σε συντονισμένες κατά τόπους συνεργασίες; Και, κυρίως, πώς θα απαντήσει η κοινωνία σε ένα τέτοιο σχήμα;
Το ΑΛΜΑ και το νέο πολιτικό αφήγημα
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, η ανακοίνωση της ίδρυσης του Κινήματος «ΑΛΜΑ – Πολίτες για την Κύπρο» έρχεται να προσθέσει μια σημαντική μεταβλητή στην πολιτική εξίσωση. Με σαφή τοποθέτηση στο μεταρρυθμιστικό κέντρο, το ΑΛΜΑ δηλώνει ευθέως πως δεν έρχεται να ανακυκλώσει τα παλιά, αλλά να κόψει τον ομφάλιο λώρο με τις παθογένειες του παραδοσιακού κομματισμού.
Η δημοσιοποίηση του Καταστατικού και της Μεταβατικής Εκτελεστικής Γραμματείας του κινήματος, σηματοδοτεί την επίσημη έναρξη μιας πολιτικής διαδρομής με θεσμική σοβαρότητα και στρατηγική στόχευση. Στο πολιτικό του στίγμα, το ΑΛΜΑ προτάσσει τον κοινωφελή ορθολογισμό, την ανάγκη βαθιών θεσμικών μεταρρυθμίσεων, την ενίσχυση του κράτους δικαίου και τη διαφάνεια. Αντιλαμβάνεται την πολιτική όχι ως άθροισμα συμφερόντων, αλλά ως πλαίσιο αρχών με πρακτική εφαρμογή.
Η παρουσία του ΑΛΜΑ στον πολιτικό στίβο του 2026 ενδέχεται να λειτουργήσει καταλυτικά, είτε ως εκλογικός πόλος ανανέωσης για πολίτες που απογοητεύτηκαν από τις παραδοσιακές δυνάμεις, είτε ως κρίσιμος ρυθμιστής σε μια Βουλή όπου η πλειοψηφία δύσκολα θα επιτευχθεί χωρίς συνεργασίες.
Σε κάθε περίπτωση, η είσοδός του στη Βουλή θα πιέσει και τα υπόλοιπα κόμματα να αναθεωρήσουν τη ρητορική και τις πολιτικές τους επιλογές.
Ένα πολιτικό τοπίο σε επαναδιαμόρφωση
Οι Βουλευτικές Εκλογές του 2026 ενδέχεται να μην είναι απλώς μια εκλογική αναμέτρηση, αλλά ένα σημείο καμπής για το πολιτικό σύστημα της Κύπρου. Η πιθανότητα σύμπηξης ενός νέου κεντροδεξιού άξονα και η είσοδος φρέσκων πολιτικών σχημάτων, όπως το ΑΛΜΑ, καθιστούν τον εκλογικό ορίζοντα ανοιχτό.
Η κοινωνία φαίνεται να αναζητά νέες ισορροπίες, νέα πρόσωπα και πιο καθαρές προτάσεις διακυβέρνησης. Αν η τριμερής συνεργασία ΔΗΣΥ–ΔΗΚΟ–ΔΗΠΑ υλοποιηθεί με συνέπεια και ουσία, μπορεί να αποτελέσει έναν ισχυρό αντίπαλο στον πολιτικό ανταγωνισμό. Αν όχι, ενδέχεται να αφήσει χώρο σε νέες δυνάμεις να εκφράσουν το αίτημα για ανανέωση.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ο πολιτικός χρόνος προς το 2026 δεν θα είναι αδρανής. Οι εξελίξεις θα απαιτήσουν καθαρή στρατηγική, πολιτική ειλικρίνεια και ανταπόκριση στις νέες κοινωνικές απαιτήσεις. Το Κέντρο δεν είναι πια δεδομένο. Είναι πεδίο διεκδίκησης.
