Ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης εμφανίστηκε στο Υπουργικό Συμβούλιο, όχι για να κάνει αυτοκριτική, ούτε για να καταλογίσει ευθύνες, αλλά για να παραθέσει αριθμούς, ποσοστά και δείκτες «προόδου». Μια προσπάθεια ελέγχου της δημόσιας εικόνας που θυμίζει περισσότερο διαχείριση εταιρικής κρίσης και λιγότερο θεσμική αντίδραση σε εθνική τραγωδία.
Η φράση "κυβέρνηση του ενός" δεν είναι πλέον πολιτικός υπαινιγμός. Αποτυπώνει με ακρίβεια το μοντέλο που εφαρμόζεται: Ένα προεδρικό, που αναλαμβάνει ρόλο αφηγητή, παρουσιαστή και τελικά, μοναδικού υπερασπιστή του κυβερνητικού έργου. Η συλλογικότητα απουσιάζει. Οι υπουργοί παραμένουν σκιές πίσω από το χαρτοφυλάκιο του Προέδρου, ο οποίος αναλαμβάνει να "ενημερώνει τους πολίτες", καταγράφοντας το τι έγινε – και όχι το γιατί δεν έγινε όσα έπρεπε, όταν έπρεπε.
Επικοινωνία αντί ουσίας
Μετά τις πυρκαγιές στην ορεινή Λεμεσό, η κοινωνία περίμενε απαντήσεις. Τι πήγε στραβά; Γιατί δεν λειτούργησαν αποτελεσματικά οι εμπλεκόμενοι μηχανισμοί; Πού ήταν η πρόληψη; Τι θα αλλάξει ώστε να μην ξαναζήσουμε το ίδιο φαινόμενο; Αντ’ αυτών, δόθηκαν στατιστικά: 95% καταβολή εφάπαξ ποσών, 3,2 εκατ. ευρώ για αγρότες και κτηνοτρόφους, 85 επιδοτήσεις ενοικίου σε εξέλιξη.
Όλα αυτά είναι θετικά μέτρα, αλλά δεν απαντούν στο βασικό ερώτημα: Είμαστε πιο ασφαλείς σήμερα από ό,τι πριν την πυρκαγιά; Κι αν όχι, τι κάνει η κυβέρνηση γι’ αυτό;
Ο απολογισμός που παρουσίασε ο Πρόεδρος Χριστοδουλίδης έδωσε την εικόνα ενός καλά οργανωμένου κράτους που ανταποκρίνεται μεθοδικά. Όμως η εικόνα δεν ταυτίζεται απαραίτητα με την πραγματικότητα. Όταν δεν συνοδεύεται από αυτοκριτική, αναλαμβάνει απλώς τον ρόλο της πολιτικής "προστασίας" – όχι των πολιτών, αλλά της εξουσίας.
Χωρίς ευθύνες, χωρίς παραιτήσεις
Καμία αναφορά σε θεσμική ευθύνη. Καμία αποδοχή λαθών. Καμία παραίτηση. Αν η διαφάνεια σημαίνει μόνο «να δείξουμε τι κάναμε μετά», τότε η πολιτική παραμένει εγκλωβισμένη σε λογιστικές λογικές. Απολογισμοί, σχέδια, εκταμιεύσεις – όλα χρήσιμα. Αλλά ποιος μίλησε για την ευθύνη που αναλογεί σε αυτούς που όφειλαν να έχουν σχεδιάσει έγκαιρα την πρόληψη;
Η κυβέρνηση λειτουργεί σαν να βρίσκεται σε μόνιμη προεκλογική περίοδο, με εξαγγελίες, οπτικό υλικό, τεκμηρίωση και διαρκή ανάγκη ελέγχου της δημόσιας εικόνας. Όμως τα πραγματικά προβλήματα δεν επικοινωνούνται – λύνονται. Και όταν το κράτος αποτυγχάνει να προλάβει το κακό, τότε η πολιτική οφείλει να σταθεί στο ύψος της, όχι να κρυφτεί πίσω από τα επιτελεία επικοινωνίας.
Ισχυρή οικονομία, αδύναμο κράτος
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης υπενθύμισε πως η οικονομία της χώρας παραμένει ισχυρή, «ακόμα και εν μέσω δύο πολέμων». Αυτό είναι, αναμφίβολα, θετικό. Όμως η οικονομική ανάπτυξη δεν μεταφράζεται αυτόματα σε κρατική αποτελεσματικότητα. Τα δημόσια ταμεία μπορεί να είναι γεμάτα – αλλά τι αξία έχει αυτό, αν οι πολίτες δεν νιώθουν προστατευμένοι;
Η έννοια της «κυβέρνησης του ενός» δεν αφορά μόνο την προσωπική υπερπροβολή του Προέδρου Χριστοδουλίδη. Αφορά και την επικίνδυνη απουσία θεσμικής λογοδοσίας. Όταν η πολιτική επικεντρώνεται στην παρουσίαση έργου και όχι στη θεμελίωση δομών και πρόληψης, το κράτος παραμένει ευάλωτο και μαζί του, οι πολίτες.
