Η Ρίτα Σούπερμαν ξέρει μερικά πράγματα για σεξισμό, πολλά απ’ αυτά από πρώτο χέρι, έμφυλη βία και σεξουαλικά εγκλήματα κι έχει να αφηγηθεί πολλές ιστορίες φρίκης που συνάντησε κατά τη διάρκεια της ένστολης ζωής της. Γι’ αυτό και δεν μασάει τα λόγια της και λέει πάντα αυτό που νιώθει και σκέφτεται σε θέματα ισότητας, καταπίεσης και έμφυλης βίας, ανεξάρτητα από το ποιος είναι Πρόεδρος, αρχηγός ή διευθυντής της. Ήταν το ίδιο έντονη και τη δεκαετία Αναστασιάδη, συνεχίζει και σήμερα που το επίσημο κόμμα της ψελλίζει κάτι νερόβραστα ευχολόγια για το νέο φιάσκο της ΝΥ και το δεύτερο χαστούκι από ΕΔΑΔ μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες.
«Σαν κράτος, θα έλεγα ότι είμαστε παράδειγμα για την γκάμα των νομοθεσιών μας. Ωστόσο, αδυνατούμε να τις εφαρμόσουμε» είπε στη ραδιοφωνική «Δεύτερη Ματιά» του «Πολίτη» καταγγέλλοντας ότι «παρά τις συνεχείς εκστρατείες και τις δημόσιες εκκλήσεις προς τα θύματα να σπάσουν τη σιωπή τους, ο κρατικός μηχανισμός παραμένει δέσμιος στερεοτύπων και προκαταλήψεων, ιδίως εντός της Αστυνομίας και της Νομικής Υπηρεσίας, οι οποίες έχουν τον κύριο ρόλο στη διαχείριση τέτοιων υποθέσεων». Με αφορμή τη νέα καταδίκη της Κύπρου στο ΕΔΑΔ η κ. Σούπερμαν επιβεβαίωσε ότι κατά τη διάρκεια της μακράς επαγγελματικής πορείας της «έχουν διαπιστωθεί συμπεριφορές εμποτισμένες από προκαταλήψεις, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης» με τα «θύματα να βιάζονταν όχι μία, αλλά πολλές φορές την ημέρα». Τέλος σημείωσε ότι «η απόφαση του ΕΔΑΔ έχει αμφισβητήσει την κρίση του Βοηθού Γενικού Εισαγγελέα». ‘Αουτς!
Γενναία στάση και συνεπής, κάτι που δυστυχώς δεν μπορούμε να πούμε και για την ηγεσία του ΔΗΣΥ που αντί να εστιάσει στην ουσία και να ζητήσει την παραίτηση του ΒΓΕ αναλώνεται σε μικροκομματικούς pissing contests με το ΑΚΕΛ. Βασικά, ευτυχώς που υπάρχει το ΑΚΕΛ και βοηθάει τον ΔΗΣΥ να αποφύγει τη ζόρικη ουσία και να επιδίδεται σε κομματικά ξεκατινιάσματα ανασύροντας φρεσκότατες (και άκρως... relevant) μπηχτές για... Μαρί, κοινωνικά παντοπωλεία και Δρομολαξιά. Θα περίμενε κανείς πως ο ΔΗΣΥ υπό την προεδρία της Αννίτας Δημητρίου, μιας γυναίκας που επίσης έπεσε θύμα σεξιστικής συμπεριφοράς από το ίδιο το κόμμα της [βλέπε τη διαβόητη ατάκα “εκλογές κάνουμε όχι καλλιστεία” του Πρόδρομου όταν προσπάθησαν να την πετάξουν έξω από το ψηφοδέλτιο της Λάρνακας για τα μάτια του Γιαννάκη - ναι, του 19 (thirteen) Γιαννάκη] θα έδειχνε μεγαλύτερη ευαισθησία για το γεγονός ότι κυπριακή δικαιοσύνη δεν μπορεί εν έτει γαμημένου 2025 να κρίνει δίκαια, αντικειμενικά και χωρίς προκαταλήψεις τις καταγγελίες για βιασμό αλλά παραμένει δέσμια αναχρονιστικών, πατριαρχικών, σεξιστικών αντιλήψεων. Βασικά με τα όσα είδαν το φως της δημοσιότητας τελευταία θα περίμενα πως ο ΔΗΣΥ θα έκανε σημαία αυτή την υπόθεση με την Αννίτα να ηγείται μιας καμπάνιας εκσυγχρονισμού του συστήματος που να περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, προσπάθεια ξηλώματος της αρρωστημένης νοοτροπίας που το διέπει και φυσικά την παραίτηση του Σάββα Αγγελίδη που όπως αποδείχθηκε αποτελεί μεγάλο μέρος του προβλήματος. Αλλά φευ. Νούμερο ένα έγνοια του Συναγερμού αποτελεί η... Δρομολαξιά και η πόλωση (ή πιο σωστά πώρωση;) με το ΑΚΕΛ σε ένα απελπισμένο Hail Mary για να σταματήσει την αιμορραγία προς ΕΛΑΜ.
Για να είμαστε δίκαιοι το ΑΚΕΛ έριξε την πρώτη βολή. Έχοντας ηγηθεί (και προς τιμήν του) της σκληρής κριτικής στο πρόσωπο του Σάββα Αγγελίδη, του συστήματος δικαιοσύνης αλλά και του Προέδρου που κρύβεται πίσω από νομικά τεχνάσματα και μισόλογα αποφεύγοντας να πάρει ξεκάθαρη θέση για το σοβαρότατο αυτό ζήτημα, το ΑΚΕΛ πρακτικά κλώτσησε τη γαβάθα με το γάλα ρίχνοντας στο μείγμα το γεγονός ότι τόσο ο ΒΓΕ όσο και ο κατηγορούμενος που απαλλάχθηκε ανήκουν στο ΔΗΣΥ υποβαθμίζοντας την υπόθεση σε προεκλογική αντιπαράθεση και δίνοντας την κατάλληλη πάσα στον ΔΗΣΥ να θυμηθεί από Μαρί μέχρι Δρομολαξιά και Ζανέττο. Κι όλα αυτά ενώ ο κόσμος βράζει και ουσιαστικά χέστηκε για τα μικρομάγαζά τους (που θα γίνουν ακόμα μικρότερα το ‘26). Μπορεί η κομματική ταυτότητα του κατηγορούμενου πολιτευτή να έπαιξε ρόλο στην απαλλαγή του μπορεί και όχι (γεμωσιά στο ψηφοδέλτιο θα ήταν, όχι ακριβώς και στέλεχος πρώτης γραμμής), εκτιμώ πως η αιτία της παύσης ήταν αυτή ακριβώς που επισημαίνει το ΕΔΑΔ: οι απολιθωμένες πατριαρχικές αντιλήψεις του συστήματος και του ίδιου του ΒΓΕ. Η μετατόπιση της διαμάχης στο μικροκομματικό τοπίο υποβαθμίζει ένα σοβαρότατο κοινωνικό πρόβλημα και προσβάλλει τα θύματα που θέλουν μια ουσιαστική και ριζική αντιμετώπισή του και όχι βγαλμένες από τα 90s κοκορομαχίες.
Το ΑΚΕΛ ξεκίνησε καλά με υποδειγματικά σκληρή αλλά λογική και δίκαιη κριτική προς ΝΥ και κυβέρνηση θυμίζοντας μετά από πολύ καιρό αντιπολίτευση στην οποία μπορείς να βασιστείς... μέχρι που δεν άντεξε και σε typical ΑΚΕΛικό fashion αυτοπυροβολήθηκε στο πόδι μετατρέποντας το μέγα ζήτημα της προβληματικής δικαιοσύνης σε κομματικό μπραντεφέρ με τον ΔΗΣΥ για το ποιος έχει περισσότερους σκελετούς στην ντουλάπα (για να δανειστώ την ελληνοποιημένη αμερικανιά από την τελευταία ανακοίνωση της Πινδάρου - όχι και τα πιο ακονισμένα εργαλεία στην αποθήκη, σωστά;). Ο ΔΗΣΥ από την άλλη αντί να πρωτοστατεί στον αγώνα για ξερίζωμα του θεσμικού σεξισμού φοβάται ακόμα και τη σκιά του Αναστασιάδη ξεπλένοντας τις αμαρτίες του (τις οποίες θα πληρώνουμε για πολλά χρόνια ακόμα) στο όνομα ενός βολικού (και πλασματικού) “αγώνα κατά του λαϊκισμού”.
Ο τόπος χρειάζεται τις δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις αν όχι ενωμένες τουλάχιστον στο ίδιο μήκος κύματος απέναντι στις παθογένειες του συστήματος κι εκείνες προτιμούν να παίζουν ακόμα στην αμμοδόχο της παρωχημένης κομματικής αντιπαράθεσης. Μετά κλαίγονται για την άνοδο ακραίων, λαϊκίστικων ή απλά γραφικών δυνάμεων. Συνεχίστε το βιολί σας σαν την μπάντα του Τιτανικού που ακόμα έπαιζε ενώ το πλοίο βούλιαζε...
