Ο κ. Χρίστου μίλησε για «συλλογικές αποφάσεις», για «σεβασμό στις διαδικασίες» και για ένα ΕΛΑΜ που «δεν πάσχει από έλλειψη δημοκρατίας». Μόνο που όταν ένας αρχηγός αισθάνεται την ανάγκη να επαναλαμβάνει το αυτονόητο, συνήθως υπάρχει πρόβλημα ουσίας, πίσω από τα λόγια. Ειδικά όταν οι εσωκομματικές εκλογές, μετατίθενται για «μετά τις Βουλευτικές» και η κριτική φωνή μέσα στο κόμμα μοιάζει να περιορίζεται σε μουρμούρα στους διαδρόμους.
Η αποχώρηση του Βαγγέλη Τσαγγαρίδη από την αντιπροεδρία, έστω κι αν παρουσιάζεται ως «φιλική και σεβαστή», αποτελεί ένδειξη εσωτερικής δυσφορίας. Ο Χρίστου προσπαθεί να το υποβαθμίσει, αλλά δεν πείθει: Ένα κόμμα που επιδιώκει να γίνει σοβαρός πολιτικός παίκτης, δεν μπορεί να λειτουργεί με ηγετικές αυταπάτες περί «απόλυτης πειθαρχίας» και «συλλογικών αποφάσεων» που λαμβάνονται πάντα… από τους ίδιους.
Η προσπάθεια του ΕΛΑΜ να επανασυσταθεί ως «ανοιχτό κόμμα» θυμίζει άσκηση πολιτικού καλλωπισμού. Το κόμμα που οικοδόμησε την ταυτότητά του πάνω στην εθνικιστική ρητορική, στον αποκλεισμό και στην καταγγελία του «διεφθαρμένου συστήματος», προσπαθεί τώρα να εμφανιστεί ως ώριμη πολιτική δύναμη. Όμως, η αλλαγή ύφους, δεν σημαίνει αλλαγή ουσίας.
Η φράση του Χρίστου ότι, «όλοι συμμετείχαν στη διαφθορά» ίσως να ακούγεται εξυγιαντική, αλλά στην πράξη δεν απέχει πολύ από τον πολιτικό μηδενισμό. Όταν όλοι είναι διεφθαρμένοι, τότε κανείς δεν είναι. Κι έτσι, ο λαϊκισμός αποκτά το πρόσχημα της «αντισυστημικής αγνότητας».
Το ΕΛΑΜ βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι: θέλει να μπει στο πολιτικό mainstream, χωρίς να χάσει τον σκληρό του πυρήνα. Όμως όσο ο Χρίστου επιμένει να μιλά για «συλλογικότητα» χωρίς να την αποδεικνύει στην πράξη, τόσο θα μεγαλώνει η απόσταση ανάμεσα στη ρητορική και την πραγματικότητα.
Η δημοκρατία δεν είναι υπόθεση καταστατικών και ψηφοφοριών στα χαρτιά. Είναι κουλτούρα, και κυρίως, αποδοχή της διαφωνίας. Κι αυτό είναι κάτι που το ΕΛΑΜ, παρά τα επικοινωνιακά του «βαφτίσια», δείχνει να μην έχει ακόμη κατακτήσει.